ต่อไป »

เจ้าหน้าที่กำลังตราจร่างกายเจ้าหมีน้อย  แต่เจ้าตัวเล็กที่เดินอยู่ข้างล่างนั่นมันคงคุ้นเคยกับเจ้าหน้าที่ เพราะเห็นกันมาตั้งแต่แรกเกิด  มันคงคิดว่านั่นคือแม่ของมัน  มันเลยเดินตามอ้อนจะให้อุ้มและขอกินนม  555

ก่อนเข้าสวนสัตว์  ผู้จัดทริปบอกว่า  หมีแพนด้าแดงจะเป็นหมีที่หายาก  แม้แต่ในสวนสัตว์ที่เฉิงตูนี่ก็เถอะ  เข้าไปแล้วมักจะไม่ค่อยเห็นมันหรอก  ประกอบกับเมื่อหลายปีก่อน  ที่บ้านผมเคยมาชมไปครั้งหนึ่งก็มาแล้วไม่เจอหมีแพนด้าแดงเช่นกัน   มาคราวนี้ทุกคนเลยตั้งอกตั้งใจจ้องมองหาแต่แพนด้าแดง   ผมมองสูง มองต่ำ  ในที่สุดก็ไปเจอเข้าจนได้  แต่เจ้ากรรมแท้  มันดันเอาหัวมุดไปอยู่ในกรงดักหนูซะนี่  เอาว๊ะ   ไหนๆก็เจอแล้ว  ถ่ายมันทั้งที่อยู่ในกรงนี่แหละว๊ะ  อย่างน้อยจะได้เอาไปคุยว่าเจอตัวเป็นๆของมันมาแล้ว  มันเดินวนเวียนอยู่รอบๆกรง   ผมจึงสังเกตว่าที่แท้  มีเจ้าหน้าที่เอาหน่อไม้มาวางล่อมันไว้  มันจึงออกมากินอาหารโปรดของมัน  แต่การถ่ายมันก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด  เพราะติดนักท่องเที่ยวที่อัดกันแน่นครึดไปหมด  แทบจะขยับตัวไม่ได้เลย   ผมเอาเลนส์ 100-400mm สอดลอดช่องราวกั้นเข้าไป  แต่ก็ยังถ่ายไม่ถนัดนักเพราะนักท่องเที่ยวคนนั้นคนนี้กระแทกผมไป-มาอยู่ตลอดเวลา  เจ้าแพนด้าแดงมันเดินวนเวียนกินจนหมดแล้วปีนขึ้นไปหลังกรง  ทันใดนั้นกรงก็ดันลั่นปิดฝากรงลงมา  ดีที่มันไม่ได้อยู่ในกรงแต่อยู่บนหลังกรง มันจึงไม่ถูกกรงขังไว้  แต่มันก็สะดุ้งโหยงสุดตัวกระโดดวิ่งหนีหายเข้าป่าไป  นักท่องเที่ยวที่มุงดูมันปล่อยฮากันเต็มเสียงแล้วก็เดินจากตรงนั้นไปหมด   ผมลังเลว่าจะเดินตามนักท่องเที่ยวคนอื่นๆไปทันทีก็เห็นนักท่องเที่ยวยังเดินกันแน่นครืดไปหมด  จึงยืนเก่ๆ เล็งๆนกอีกตัวอยู่ที่ใกล้ๆกรงดักหมีที่เดิม  แต่ไม่ช้าผมแอบสังเกตเห็นว่าเจ้าแพนด้าแดงมันแอบไปซุกอยู่หลังต้นไม้ไม่ห่างออกไปนัก   จึงยืนเฝ้าดูพฤติกรรมของมันต่อไป   สัก 5 นาที  นักท่องเที่ยวอื่นๆเดินห่างออกไป  เจ้าแพนด้าแดงก็แอบค่อยๆย่องกลับมาที่กรงดักใหม่อีกรอบ   สบายโก๋ล่ะ  งานนี้ว่างๆไม่มีใครเกะกะผมอีกแล้ว  ผมจึงยิงมันมาหลายใบเลย

หลังจากที่เจอะเจอเจ้าแพนด้าแดงรอบแรกไปแล้ว  ปรากฏว่า  เราเจอเจ้าแพนด้าแดงอีกหลายตัวมาก  กลายเป็นสัตว์พื้นๆที่ไปทางไหนก็เจอ  ตกลงนี่ตูถูกหลอกอีกเหรอว๊ะเนี่ย....   พวกเราเดินมาจนเข้าไปดูรอบในกรงใหญ่  ออกจากกรงใหญ่ปรากฏว่าผู้จัดทัวร์หายไปจากกลุ่ม  พวกเราเฮฮากันใหญ่ว่าดีเหมือนกันที่ไม่มีผู้จัดร่วมอยู่ในกลุ่ม  เลยจัดถ่ายหมู่กันแบบไม่ต้องมีผู้จัดร่วมอยู่ในภาพมันซะเลย   พวกเราเดินชมหมีกันจนเที่ยงวัน   จึงเดินออกมาที่ประตูทางออกก็พบกับผู้จัดทัวร์ที่มานั่งรอพวกเราอยู่ตรงนี้คนเดียว   แกทำหน้าเซ็งจิตเหมือนตอนที่ผมเดินหลงพวกที่ย่าติ่งยังไงก็อย่างนั้นเลย โสน้าน่า....... อิๆ
หลังจากออกจากสวนสัตว์ที่เฉิงตู  ขึ้นรถได้  ไกด์ก็พาพวกเราดิ่งตรงไปยังสนามบินทันที   ไกด์ไม่พูดถึงอาหารกลางวันอีกเลย  พวกเราคงโดนอมค่าอาหารกลางวันอีกมื้อล่ะมั้ง  เข้าไปรอเช็คอินเพื่อขึ้นเครื่อง  ระหว่างรอโหลดกระเป๋า   เราก็เจอเข้ากับปัญหาของนักท่องเที่ยวชาวจีนที่จะเอาสิ่งของขึ้นเครื่องที่ลังใหญ่โตมโหราฬ   ทางเจ้าหน้าที่ไม่ยอมโหลดให้ก็เอะอะโวยวาย   จะเอาแต่ใจให้ได้  ทะเลาะล้งเล้งเสียงดังวุ่นวายไปหมด  ไม่ใช่แต่เจ้าเดียว  แต่นี่หลายเจ้าที่ทำเช่นนั้น   เลยทำให้แถวของผมไม่ไปไหนสักทีเพราะต้องรอไอ้พวกเห็นแก่ตัวพวกนั้น  นอกจากเรื่องกระเป๋าหรือลังของใหญ่เกินแล้ว  ก็ยังมีพวกที่เอาเพาเว่อร์แบงค์ใส่ลงไปในกระเป๋าเดินทางด้วย  พอเครื่องสแกนเจอ มันก็ร้อง  ต้องวุ่นวายให้เจ้าของกระเป๋ามาเปิดกระเป๋าเอาออก  ผมนึกค่อนขอดในใจว่าไอ้พวกอาซิ้ม อาแปะทั้งหลายเอ๊ย......  กติกาเค้าก็บอกอยู่ทนโท่ว่าห้ามเอาเพาเว่อร์แบงค์ใส่ลงในกระเป๋าแล้วโหลดลงใต้ท้องเครื่อง  พวกเอ็งก็ยังจะทำอีก  เสียเวลากะพวกเอ็งจริงๆ  ผมยืนรอจนขาแข็งกว่าจะถึงคิวเข้าไปโหลดกระเป๋าก็แทบจะเป็นคนสุดท้ายแล้ว   แต่พอโหลดกระเป๋าผ่านเครื่องสแกนเท่านั้น  เครื่องมันก็ร้องปิ๊บๆๆๆ   ผมสะดุ้งโหยง  เฮ้ย....  ตูก็โดนด้วยหรือว๊ะเนี่ย....  แต่ผมแน่ใจว่าไม่มีเพาเว่อร์แบงค์แน่นอน   แล้วอะไรที่เครื่องมันสแกนเจอล่ะ  ชะโงกหน้าเข้าไปมองที่จอ  ก็ปรากฏภาพว่ามันคือ  แบตเตอรี่ 2A ของแฟลชถ่ายภาพของผม  เวร....  แค่นี้เครื่องสแกนมันก็ไม่ยอมด้วยวุ๊ย...
กว่าจะผ่านพิธีกรรมโหลดกระเป๋าเสร็จ ก็ต้องไปผ่าน ตม.  หลังจากนั้นก็แทบจะต้องแก้ผ้าให้เจ้าหน้าที่สนามบินตรวจสแกนร่างกายอีกที  ผ่านจากตรงนี้เดินไปถึงทางออกขึ้นเครื่อง นั่งก้นยังไม่ทันอุ่นเจ้าหน้าที่ก็เรียกให้ขึ้นเครื่องได้   ด้วยความที่ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายตั้งแต่เมื่อคืน  และไอเป็นระยะๆ  ผมจึงเอาขวดยาน้ำเสลดพังพอนสีเขียวออกจากถุงยามาสแตนบายไว้ที่กระเป๋ากางเกง  ตลอดทางผมแอบเอายานั่นทาที่ลำคอแก้ไอ้ไปได้บ้าง   แม้ว่ามันจะมีกลิ่นที่ค่อนข้างแรง  แต่กลิ่นมันก็หอมดีไม่น่ารังเกียจนัก  คงยังดีกว่าที่เสียงไอของผมจะไปรบกวนผู้โดยสารอื่นๆ  หลังจากที่แอร์นำอาหารมาวางให้  ผมก็สวาปามเข้าไปจนเกลี้ยงฉาดด้วยความหิวที่ไม่ได้กินข้าวเที่ยง  เครื่องพามาร่อนลงที่สุวรรณภูมิเกือบๆ 18.00น.  รับกระเป๋า ร่ำลาพรรคพวกได้ผมก็จับแท็กซี่กลับบ้านด้วยความสะบักสะบอมด้วยไข้หวัดย่าติ่งที่ได้เป็นของแถมกลับมา

..."หมีแพนด้าแดง"เหมือนกระรอกมากกว่าหมีนะครับ...
...แต่บางมุมก็เหมือนน้องหมา...