ต่อไป »

พวกเรากลับมาถึงโรงแรมตอนเย็นๆ  หลังจากที่รับกระเป๋าใบใหญ่แล้ว และเอาของเข้าเก็บที่ห้องพัก   ระหว่างนั้นเองที่มีเพื่อนร่วมทริปเข้ามากระซิบว่า  ที่เมืองไทยคงเกิดเรื่องบางอย่างขึ้น  เพราะมีข่าวมาทางไลน์ว่า 1 ทุ่มเย็นนี้  นายกลุงตู่จะออกแถลงการณ์  ผมเองไม่ทราบอะไรทั้งนั้น  เพราะโทรศัพท์ของผมไม่ได้ซื้อเนตมาจากเมืองไทย  เลยโดนอิทธิฤทธิ์ของระบบ “ซิงเกิ้ลเกตเวย์” ของจีนบล็อกจนไม่สามารถใช้งานเนตอะไรได้ทั้งสิ้น  ติดต่อ รับ-ส่งข่าวสารอะไรกับใครไม่ได้เลยเมื่อมีคนบอกผมเช่นนั้นผมก็หน้าตื่น  ถามไปว่าเรื่องอะไร   เจ้าคนส่งข่าวส่ายหัวแล้วบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน ในไลน์ก็ไม่ได้แจ้งไว้  แต่.....  ทุกคนก็ใจเต้นตุ๊มๆต่อมๆ   เกรงว่าสิ่งที่คิดเอาไว้ในใจมันจะเป็นจริง

เก็บของเสร็จพวกเราก็ลงมากินข้าวที่ห้องอาหารของโรงแรมซึ่งมี TV ติดตั้งอยู่หลายตัว   พวกเราพยายามชะเง้อมองดูข่าวต่างๆที่ออกมาทางหน้าจอ หวังจะมีข่าวคราวจากเมืองไทยบ้าง   แต่ก็ต้องผิดหวัง  เพราะไม่มีวี่แววเลยว่าจะมีข่าวอะไรจากเมืองไทยสักนิด  ระหว่างกินข้าว เจ้ากรมข่าวคนเดิมก็บอกว่าทางเมืองไทยเลื่อนเวลาแถลงการณ์ออกไปเป็น 2 ทุ่ม  หลังกินข้าวเสร็จข่าวก็มาถึงหูว่า  พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ ๙ ทรงเสด็จสวรรคต  ท่ามกลางความเชื่อครึ่ง ไม่เชื่อครึ่งของผม  แต่ในหัวอกผมเริ่มร้องไห้  ผมแอบหลั่งน้ำตาเงียบๆคนเดียวในห้องพักของโรงแรม  เพื่อนๆชวนออกไปเดินดูวิถีชีวิตของชาวเมือง  ผมก็ไม่มีแก่ใจจะออกไปกับพวกเค้า

เมื่อไม่มีอะไรทำ  ก็ไล่ถ่ายนกบริเวณป้ายรถเมล์กันสนุกไปเลย  รอจนกว่าคณะจะกลับลงมา

ตามรายการวันที่ 7  วันศุกร์ที่ 14 ตุลาคม 2559
ตามโปรแกรมเดิม  รายการมีไว้ดังนี้ครับ
"หลังอาหารเช้าออกเดินทางจากเมืองเต้าเฉิง   ระหว่างทางจะแวะถ่ายภาพทิวทัศน์ธรรมชาติที่สวยงามตามจุดชมวิวต่างๆ   จุดหมายของวันนี้คือเมืองซินตูเฉียว"

เช้าวันนี้ไกด์แจ้งปลุกแต่เช้าอีกวันหนึ่งเพราะว่าวันนี้ต้องนั่งรถกลับไปเมืองซินตูเฉียวซึ่งมีระยะทางค่อนข้างไกล  และไกด์ขอให้รีบเร่งทำภารกิจและทานอาหารเช้าโดยเร็ว  เพื่อที่จะได้ออกเดินทางได้เช้าขึ้น  แต่ในที่สุด  กว่าไกด์และคนขับรถจะเยื้องย่างเข้ามาที่โรงแรมมันก็ปาเข้าไป 8 โมงแล้วอยู่ดี   มันจึงแทบจะเหมือนกับทุกๆวันที่ผ่านมา  คือกว่าพ่อเจ้าประคุณลุนช่องจะเรียงกระเป๋าเข้าใต้ท้องรถเสร็จ  กว่าล้อจะหมุนได้จริงๆก็ 8.45น.ไปแล้วเหมือนเดิม  เฮ้อ....กรรม
ในเมื่อหลายวันที่ผ่านมา  ไกด์ไม่เคยจัดโปรแกรมได้เช้าจริงๆอย่างที่ว่าสักวัน   พวกเราเมื่อตื่นมาแล้วไม่มีอะไรทำก็เดินไปถ่ายเซลฟี่กันที่หน้าโรงแรมบ้าง  เดินถ่ายตึกรามบ้านช่องแถวโรงแรมบ้าง  บางส่วนก็ไปนั่งที่หน้าจอ TV ในห้องอาหารติดตามข่าวจากเมืองไทยบ้าง   และเช้าวันนี้  มีข่าวออกทาง TV ของจีนแล้วว่า  พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว  พระบาทสมเด็จพระปรมินทรมหาภูมิพลอดุลยเดช รัชกาลที่ ๙ได้เสด็จสวรรคตแล้วเมื่อวานตอนบ่าย 3โมงกว่าๆ  ทำเอาอาหารเช้าผมถึงกับจุกคอหอย  กินอะไรไม่ลงเลยทีเดียว  เมื่อในใจมีเรื่องเศร้าถึง 2 เรื่องซ้ำซ้อนกัน  ทั้งเรื่องมาเที่ยวแล้วไม่ได้เที่ยว  ทั้งเรื่องที่เมืองไทย  อีกทั้งมีอาการไข้หวัดตัวร้อนรุมๆเข้ามาอีก   ทำเอาผมซึมไปถนัด  ใครต่อใครลงไปเซลฟี่  ไปถ่ายตึก ร้านค้า ร้านตลาด  ผมก็ไม่ไปกะเค้า  นั่งซึมรอไกด์อยู่ในล๊อบบี้โรงแรมนั่นแหละ  ในใจอยากให้ตัวเองมีฤทธิ์เสกให้กลับถึงบ้านในบัดดลซะด้วยซ้ำ  ไม่มีกะจิตกะจะใจเที่ยวอีกแล้ว   เมื่อไกด์มันอยากจะสายโด่เด่แค่ไหน  ผมไม่ก็สนใจกับมันอีกแล้ว   เอ็งจะพาตูออกเดินทางกี่โมง  จะไปถึงจุดหมายปลายทางกี่โมง   มันไม่มีผลอะไรกับตูอีกต่อไปแล้ว   เพราะจุดไฮไลท์ของทริปมันก็วายวอดไปกับน้ำมือของเอ็งไปเรียบร้อยแล้ว 

วันนี้  พวกเราเดินทางย้อนเส้นทางเดิมเมื่อขามาอีกครั้ง  เมื่อออกจากเมืองเล็กน้อย   พวกเราก็เห็นเจดีย์องค์เดิมที่เมื่อวันก่อนตอนขามาเรายังไม่ได้ลงไปถ่าย   วันนี้จึงตะโกนบอกไกด์อีกครั้งว่ายังไงก็ต้องจอดให้พวกเราลงไปเก็บภาพ   ไกด์ตีสีหน้าเซ็งจิตที่พวกเราไปทำให้การเดินทางต้องเสียเวลาออกไปอีก  แต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรมากนัก  เพราะคนที่ช้า ไม่ใช่ทางเรา  แต่เป็นมันนั่นเองที่ช้าทุกๆเช้า  บอกคนขับรถให้จอดรถให้แต่โดยดี  พวกเราลงจากรถได้ก็กระจายตัวหายไปในหมู่ชนชาวทิเบตที่กำลังทำพิธีประทักษิณาวัตร  เดินเวียนรอบพระเจดีย์องค์นั้นอยู่   ผมเดินนวยนาดเลาะรั้ววัดไปเรื่อยๆ  และนึกด่าไกด์อยู่ในใจว่า  ที่ประตูทางเข้าองค์เจดีย์ก็มี เอ็งก็ไม่จอด   แต่ดันมาจอดเอาหลังเจดีย์ ทำให้ต้องลำบากเดินย้อนกลับไปเข้าประตูที่อยู่ทางด้านหน้า   หลายคนคงเกรงว่าชาวทิเบตที่กำลังเดินประทักษิณาวัตรอยู่นั่นจะเลิกไปเสียก่อนที่เราจะเข้าไปถึง  จึงยอมลงทุนมุดรั้วลวดหนามเข้าไป   ผมเดินต่อไปอีกสักพักก็ชะเง้อคอเห็นมุมที่คิดว่าน่าจะตั้งกล้องถ่ายมุมนั้น   แต่การที่ต้องเดินอ้อมรั้วไปจนถึงหน้าประตูวัดก็ยังอีกราว 2 ร้อยเมตรเห็นจะได้   และเมื่อเข้าทางประตูก็แปลว่าผมจะต้องเดินเลาะกำแพงย้อนกลับมาด้านในของรั้ววัดตรงนี้อีก   ในที่สุดผมก็ต้องตัดสินใจมุดรั้วเข้าไปเหมือนท่านอื่นๆจนได้

หลังจากผ่านเจดีย์แล้ว   รถวิ่งไต่ระดับสูงขึ้นเรื่อยๆตามเส้นทาง  ในที่สุดก็ผ่านเส้นทางที่ตามโปรแกรมบอกว่าเป็นกลาเซียร์ ธารน้ำแข็ง   แต่เวลานี้น้ำในลำธารยังไหลริน  เมื่อขามาพวกเราไม่ได้ลงไปถ่าย  ไกด์จึงถามว่ารอบนี้จะลงไหม  พวกเราส่ายหน้าอีกครั้ง  จนมาถึงบึงน้ำใหญ่แห่งหนึ่งนั่นแหละที่พวกเราตะโกนว่าขอลงไปถ่ายตรงนั้นดีกว่า  ผมจำได้ว่าเมื่อขามา  ที่นี่มีป้ายภาษาจีนเล็กๆปักเอาไว้   อ่านจับใจความได้ว่ามันชื่อ  "เสี่ยวไห้จื่อ"  แปลว่าลูกทะเล  หรือทะเลเล็กๆ  พอลงจากรถไปก็เห็นป้ายบอกความสูงกว่า 5000 เมตร  ลมค่อนข้างแรง  อากาศหนาวมากอยู่แล้ว  พอมีลมแรงผสมเข้าอีก  ก็...หนาวนะซีครับ

ผมค่อยๆเดินจากจุดที่จอดรถไปตามทางลาดชันสู่ริมบึง   เทรลทางเดินเป็นทางปูนที่เทเอาไว้  หากหิมะตกลงมาจะจับเป็นน้ำแข็งและลื่นมาก   วันนี้อากาศบนนี้ก็หนาวมาก  ผมเคยโดนน้ำแข็งที่จับอยู่บนทางเดินบางๆจนผมมองไม่เห็น  พอเดินไปเหยียบมันเข้าก็ลื่นล้มหงายท้องอย่างไม่เป็นท่า   วันนี้ แม้ว่ามันจะสายมากแล้ว  แต่อากาศหนาวๆอย่างนี้ผมก็ไม่ค่อยวางใจเท่าไรนัก  ฉะนั้น  แม้ว่าระยะทางแค่ราวๆ 400 เมตร  แต่กว่าผมจะเดินถึงก็ใช้เวลาไปเยอะ  ผมตั้งกล้องบนขาตั้ง กดถ่ายภาพไป 2-3 ใบเท่านั้น  เสียงเจ้า Ricky ตะโกนมาว่า  "ไปได้เลี้ยว...ไปได้เลี้ยว..."  ผมเก็บกล้องและขาตั้งกล้องได้ก็หันหลังแจวอ้าวเดินย้อนกลับไปหารถ   แต่ด้วยทางที่ลาดชัน  จึงกินกำลังขามาก   ผมจึงเดินได้ไม่เร็วนัก  กลับมาถึงรถ ก็เห็นทุกคนนั่งรอผมอยู่บนรถแล้ว

 เราผ่านเข้าเมืองหลี่ถังอีกครั้งราวๆ เที่ยงวัน   ไกด์จะพาแวะกินข้าวที่ร้านเดิมเมื่อตอนขามา   แต่ทุกคนเบื่ออาหารแบบทิเบต จึงเรียกร้องขอเป็นบะหมี่น้ำแทนจะดีกว่า   เจ้า Ricky รีบจอดรถลงที่หน้าร้านบะหมี่แห่งหนึ่งทันที  และก็ไม่ผิดหวังนัก  เพราะรสชาติบะหมี่น้ำเค้าพอได้อาศัยเลยเชียว   

ผมกินอิ่มก่อนก็เลยเดินออกมาชมเมืองหลี่ถังซะหน่อย  ก็พบว่าที่นี่เป็นเมืองของช่างฝีมือที่ทำเครื่องประดับเงินของชาวทิเบต  เพราะร้านโดยส่วนใหญ่จะทำเครื่องประดับเงิน   แต่ก็มีบางร้านที่ทำงานเหล็กบ้าง  เช่นมีด จอบ เสียม เครื่องมือทำการเกษตร ฯลฯ  ส่วนร้านที่ทำเครื่องเงิน   ผมดูแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจว่ามันเป็นเครื่องประดับที่ควรสวมใส่ตรงไหนของร่างกาย  ก็เดาๆเอาว่ามันน่าจะเป็นเครื่องประดับเงินของผู้หญิงที่เอาไว้สวมใส่ตอนที่เกล้าผมแล้วมากกว่า   หลังมื้อบะหมี่   พวกเราก็เดินทางต่อ

วันนี้พวกเรามาถึงเมืองซินตูเฉียวเอาทุ่มกว่าๆ   ก่อนถึงโรงแรม  ผมไปโวยกับผู้จัดทัวร์ว่าวันนี้ผมขอเปลี่ยนห้องนอนจากตู้คอนเทรนเน่อร์เป็นห้องในตัวอาคารได้ไหม  เพราะวันก่อนที่พักในห้องตู้ไม่สะดวกเลย   จึงเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์กันขึ้น  บางท่านก็บอกว่ามันก็ดูเท่ไปอีกแบบต่างจากที่เคยไปพักมา   แต่บางท่านก็เห็นด้วยกับผมว่ามันคับแคบ ไม่สะดวก   สรุปสุดท้ายเจ้า Ricky ต้องโทรไปขอเปลี่ยนห้องนอนกับทางโรงแรม   เมื่อรถจอดลงที่หน้าโรงแรม   คนขับลงไปเปิดช่องเก็บสัมภาระยกกระเป๋าของผมกับอีก 4-5 ใบลงมา   ผมหิ้วกระเป๋าของผมเดินเข้าไปในล๊อบบี้เพื่อรอรับกุญแจห้องจากไกด์   แต่แล้วพนักงานของโรงแรมก็เดินมาบอกว่า   ห้องพักของกรุ๊ปเราต้องลงบันไดที่หลังตัวอาคารไปอีกชั้นหนึ่ง  การจะลากกระเป๋าใบโตๆลงบันไดมันไม่ง่ายเลย   ทางที่ดี เอากระเป๋าไปขึ้นรถแล้วขับรถอ้อมลงไปหลังตึกเลยจะง่ายกว่า    เออ....   แล้วกระเป๋าตูล่ะ  ตูหิ้วเข้ามาในอาคารแล้วว๊อย....  สุดท้ายตูก็ต้องหิ้วกระเป๋าตัวเองลงบันได้ไปเองจนได้  ดูการบริหารจัดการของเจ้า Ricky แล้วเหมือนเด็กหัดงานยังไงยังงั้นเลยจริงๆว๊ะ  พับผ่าเหอะ

ตามรายการวันที่ 8  วันศุกร์ที่ 15 ตุลาคม 2559
ตามโปรแกรมเดิม  รายการมีไว้ดังนี้ครับ
"หลังอาหารเช้าเดินทางกลับสู่เฉิงตู  โดยใช้เส้นทางเลียบไปตามแม่น้ำตาดู  หลังอาหารกลางวันที่ลู่ติ่ง   จะเดินทางผ่านอุโมงค์เอ้อหลังเสินตรงเข้าสู่เมืองเฉิงตู"

จะเห็นว่ารายการวันนี้เป็นรายการนั่งรถกลับอย่างเดียว  ไม่มีรายการแวะถ่ายภาพอะไรเลย  ระยะทางจากซินตูเฉียวถึงเฉิงตูราวๆ 380 Km  ไกลพอดูเชียวล่ะ  ฉะนั้นไกด์จึงสั่งออกเดินทางแต่เช้า  โดยบอกว่า 5.30น.ปลุก  6.30 น.กินข้าว 7.30น. เดินทาง   แต่เอาเข้าจริงๆก็ 8โมงกว่าอีกอยู่ดี 

ไกด์มาบอกกับพวกเราว่า การเดินทางวันนี้ อาจมีอุปสรรคนิดหน่อย  เพราะอุตุของเค้าบอกว่า วันนี้อากาศที่เมืองซินตูเฉียว ถึง เฉิงตู  เปลี่ยนแปลง เราอาจต้องเจอกับหิมะที่เริ่มโปรยปรายระหว่างทางก็เป็นได้  และก็เป็นจริงเสียด้วย  เราพบหิมะตามรายทาง  แม้ว่าจะไม่มากนักก็ตาม  แต่อากาศก็เย็นลงอีก

คนขับรถเร่งความเร็วขึ้นมามากกว่าทุกๆวัน  สงสัยมันคงคิดถึงเมียที่บ้านมั้ง   ขาไปขับช้ายังกะเต่าคลานเพราะเกรงว่าจะโดนตำรวจจับปรับ  แต่พอขากลับพ่อวิ่งซะเป็นจรวดเลย ไม่ยักกะกลัวโดนจับ  วิ่งแซงเอาๆ  พอเจอรถบรรทุกที่เข้าโค้งชะลอความเร็วช้าแล้วแซงไม่ได้   พี่แกทำเสียงจิ๊กจั๊กบ่นงึมงัมในลำคอตลอดเส้นทาง  พอรถวิ่งจนถึงเมืองหย่าอันแกก็พาแวะทานข้าวกลางวัน  โดยไกด์พาเข้าร้านบะหมี่อีกครั้ง  คงเห็นว่าวันก่อนที่เราผ่านเมืองหลี่ถัง   พวกเราเบื่อกับอาหารของชาวทิเบตมาก  เลยขอให้เข้าร้านบะหมี่แทน   วันนี้แกเลยเหมาเอาว่าพวกเราชอบกินบะหมี่  เลยเข้าร้านบะหมี่อีกครั้ง  ร้าย...จริงๆ   คงประหยัดเงินค่าอาหารไปอีกหลายหยวนล่ะสิ

สายๆของวันนั้น พวกเราก็กลับมาถึงเมืองคังติ้งอีกครั้ง  ที่เราเคยมาเมื่อราวสัก 2 ปีที่แล้ว  เป็นจุดชมวิวที่อยู่บนยอดเขา  ข้างบนมีเก๋งจีน แต่ชาวทิเบตเอาธงอักขระไปผูกไว้เยอะแยะ  และนอกจากจะหนาวแล้ว ยังลมแรงอีกต่างหาก  เมื่อครั้งที่แล้ว ผมผลีผลามเดินฝ่าลมหนาวขึ้นไป ด้วยอุณหภูมิ - 5 องศา  กลับลงมาจับไข้เลยครับ

มาคราวนี้  ตัวผมเองก็เริ่มมีอาการไม่ค่อยจะดีนัก  ขืนผลีผลามอย่างคราวที่แล้วอีก  มีหวังเสร็จแน่ๆ  เลยห่อตัวเองให้มิดชิดแล้วค่อยเดินขึ้นไปครับ

ปีนี้กับปีนั้น  แทบจะไม่เห็นความแตกต่างกันสักเท่าไรเลย  หนาวเหมือนเดิม  ลมแรงเหมือนเดิม และท้องฟ้าก็ยังไม่ค่อยเปิดเหมือนเดิม

ขึ้นไปถึงข้างบน  เจอนักถ่ายภาพบางคนเอาเปรียบเรา  เล่นเอาโดรนมาถ่ายภาพมุมสูงอีก  ต้องยอมล่ะครับ