ต่อไป »

...มีภาค 2,3,4 มั๊ยครับ ไม่สะใจเลยครับ...
...เอ...แต่อุ้มผาง #2 เมื่อไหร่ดีครับ...

สวัสดีครับ น้าชิต

ยังลงไม่หมดครับ  จะค่อยๆทะยอยลงเรื่อยๆจนกว่าจะจบครับ  ติดตามกันนะครับ ขอบคุณครับ

เจ้าหนูนักท่องเที่ยวของจีน

ส่วนคนนี้ ไม่ค่อยแน่ใจครับ ว่าจะเป็นสาวชาวทิเบตแท้ๆหรือเป็นนักท่องเที่ยวไปเช้าชุดเค้ามาใส่กันแน่

ก่อนเดินลงไปหมู่บ้าน  เล่นซะอีกใบก่อน

เทรล ทางเดินลงหมู่บ้าน  แดง....ซะ  ได้ใจ

ชาวทิเบตเอามาวางขายให้นักท่องเที่ยว   บอกว่ามันคือ ....... น้ำผึ้งป่า

อธิบายได้ว่า  ในถิ่นทิเบตแถบนี้  ช่วงหน้าหนาว  หิมะจะปลกคลุมไปทั่วสาระทิศ  ต้นไม้สลัดใบจนกิ่งโก๋นไม่มีใบจะพอคุ้มรังผึ้งได้  ฉะนั้นผึ้งป่าของที่นี่จะเปลี่ยนพฤติกรรมไปทำรังในโพรงใต้ดินแทน  และเมื่อน้ำผึ้งโดนความเย็นมากๆเข้าก็จะแข็งตัวจับเป็นผลึกน้ำผึ้งแบบนี้

ก็ไม่ทราบว่าจริงเท็จประการใด  ใครมีความรู้มาช่วยแจงให้หน่อยครับ  แต่ลองแอบชิมแล้ว  หวานเจี๊ยบเลย

ตลอดเส้นทางที่เดินลงไปยังหมู่บ้าน  ระยะทางราวสัก 1 กิโลเมตรได้มั้ง  แต่ทางเดินเป็นทางลาดลงเขาไป  จึงเดินได้ไม่ยากนัก  แต่ใจก็อดคิดถึงอีตอนขาขึ้นไม่ได้ว่ามันจะสาหัสแค่ไหน

พวกเราเดินผ่านบ้านของชาวทิเบต  ซึ่งแทบจะทุกหลังคาเรือน  มักจะตากข้าวโพดแห้งตุนเอาไว้ที่หลังคาบ้าน  หะแรก ผมเข้าใจว่าเค้าเก็บไว้เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่   แต่ที่ไหนได้  เค้าเอาข้าวโพดนี้ผสมกับข้าวสารหุงเป็นข้าวสุกกินกันสามัญประจำบ้านครับ

ดอกอะไรไม่รู้ ริมทางเดินลงหมู่บ้าน

สาวงามนางนี้  นางเป็นชาวพื้นเมืองของหมู่บ้านแน่นอนครับ

ภารกิจประจำวันที่ยังเห็นได้ 

เข้าใจว่า....นางนี้แบกหญ้าไปเลี้ยงวัว  และวัวที่เลี้ยงก็น่าจะเป็นวัวจามรี ซึ่งชนชาวทิเบตเลี้ยงกันมาก  และเลี้ยงกันแบบธรรมชาติ  มูลวัวจึงส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั้งหมู่บ้านเลยเชียว

ภายในหมู่บ้านก็จะมีบ้านที่มีลักษณะคล้ายๆวัดของชาวทิเบต  แต่...  ก็มีนักท่องเที่ยวไปพักแรมในนั้น  เลยไม่ค่อยแน่ใจว่าใช่วัดไหม

พวกเราเดินผ่านต้นสาลี่ที่กำลังมีลูกสุกเหลืองอร่ามไปทั้งต้น  สมาชิกเราบางคนตั้งท่าจะเด็ดลงชิมซะให้ได้   แต่ไกด์โวยว่าอย่ายุ่งของเค้า  แหม...ก็แค่อยากรู้ว่ามันหวานไหมอ่า.....

เอาว๊ะ  เดี๋ยวไปซื้อเอาที่ข้างทางก็ได้   เห็นมีวางขายกันเกลื่อนกล่นไป  ราคาชั่งล่ะ 1 หยวน  ก็ 5 บาทเท่านั้นเอง

ท่านผู้เฒ่าในหมู่บ้าน

เมื่อเดินมาจนสุดทางเดินในหมู่บ้าน  เราก็พบกับรถของเราที่มาจอดรออยู่  ค่อยยังชั่วที่ไม่ต้องออกแรงเดินไต่เขาย้อนขึ้นไป

จากนั้นก็พากลับขึ้นรถเดินทางกลับไปยังโรงแรมที่เราพักเมื่อคืน  โดยบอกว่าจะแวะเข้าห้องน้ำห้องท่าก่อนออกเดินทางไปเมืองซินตูเฉียวต่อไป

การเดินทางโดยรถยนต์ที่ต้องไต่เขาที่สูงชัน  โดยเฉพาะรถคันใหญ่ๆ  ผมสังเกตว่าเวลาที่รถเบรคแต่ล่ะที  เหมือนมีใครเอาน้ำร้อนไปสาดเข้าที่ดุมล้อรถ  คือเห็นไอน้ำพยงพุ่งออกมาจากล้อทุกๆครั้งที่รถเบรค  ผมเลยเอามาครุ่นคิดว่ามันเพราะอะไร

สุดท้ายก็เดาเอาว่า  รถยนต์ที่ต้องเดินทางบนที่สูงในแถบทิเบตนี้  คงต้องออกแบบมาเป็นพิเศษ  เพราะรถที่ต้องไต่ทางลาดชันลงจากเขาสูง  ต้องใช้เบรคมากเป็นพิเศษ  และหากเบรคมากๆเข้า ผ้าเบรคคงร้อนจัดและอาจทำให้ผ้าเบรคไหม้จนใช้การไม่ได้   เพื่อป้องกันผ้าเบรคไหม้  เค้าจึงออกแบบให้มีน้ำเย็นฉีดเข้าไปที่ดุทล้อเพื่อระบายความร้อนให้กับเบรครถ  

และก็จริงดั่งที่คิด  รถของเรามาแวะข้างทางเพื่อเติมน้ำในถังน้ำระบายความร้อนของผ้าเบรค   และตลอดเส้นทางในถิ่นแถบนี้  จะมีอู่ หรือ สถานีบริการเติมน้ำแบบนี้อยู่ทั่วไปครับ  คือนอกจากจะเติมน้ำแล้ว  ยังถือโอกาสฉีดน้ำเข้าไประบายความร้อนที่ดุมล้อให้เย็นที่สุดก่อนออกไปเดินทางต่อ

ส่วนช่างภาพก็ถือโอกาสอันน้อยนิดเก็บภาพตรงนั้น