ต่อไป »

ครับ  ผมกลับจากย่าติ่งมาก็สองเดือนกว่าเข้าไปแล้ว  ด้วยร้างกายที่สะบักสะบอม  แล้วออกไปผจญภัยที่อุ้มผางมาอีก  ดังที่เคยเล่าเอาไว้ในทริปอุ้มผางมาแล้ว

คราวนี้ก็คงจะถึงฤกษ์งามยามดีแล้ว ที่จะต้องปล่อยของที่ไปทริปย่าติ่งมาเสียที  ลองติดตามผมไปเที่ยวด้วยกันอีกครั้งนะครับ

สืบเนื่องมาจาก เมื่อราวๆ 2 ปีที่แล้ว   ผมได้ไปร่วมทริปท่องเที่ยวกับพรรคพวก ที่นักถ่ายภาพชื่อดังของเมืองไทยท่านหนึ่งจัดโปรแกรมไปเที่ยวที่ “จิ่วไจ้โกว” ประเทศจีน  ในฤดูใบไม้เปลี่ยนสี  โดยผ่านบริษัททัวร์ที่มีชื่อดังแห่งหนึ่งในเมืองไทย และปรากฏว่าไกด์ของทัวร์ทริปนั้นได้บริการให้ลูกทัวร์เกิดความประทับใจมากมาย      ลูกทัวร์จึงซุบซิบกันว่า อยากให้จัดทัวร์ทริป”ย่าติ่ง”โดยผ่านบริษัททัวร์ดังกล่าวอีกครั้ง
เมื่อเดือน มิถุนายน  2559  ที่ผ่านมา    ทางนักถ่ายภาพชื่อดังท่านนั้นจึงจัดโปรแกรมทัวร์ย่าติ่งในช่วงใบไม้เปลี่ยนสีขึ้นตามคำเรียกร้องของเหล่าสมาชิก  ซึ่งผมเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วยเช่นกัน  เมื่อมีโปรแกรมออกมา  ผมจึงแทบไม่ต้องพิจารณาอะไร จองทัวร์นั้นทันทีแล้วรอเวลานัดหมายเท่านั้น   แต่หลังจากที่ผมได้จ่ายเงินค่าทัวร์ไปแล้ว  จึงรู้สึกผิดท่าเล็กน้อย  เพราะผมคาดเดาว่าปีนี้ฤดูฝนคงจะล่าช้ากว่าทุกๆปี  ฉะนั้น ฤดูหนาวก็จะมาล่าช้ากว่าที่ควรจะเป็น  เมื่อเป็นเช่นนั้น  ฤดูใบไม้เปลี่ยนสีก็คงต้องล่าช้าออกไปเช่นกัน  แต่โปรแกรมการไปดูใบไม้เปลี่ยนของทริปนี้อยู่ราวๆกลางเดือนตุลาคม  มันคงจะเร็วไปสักนิด  ไปแล้วเราอาจผิดหวังที่ใบไม้ยังไม่เปลี่ยนสีก็ได้  แต่การจัดโปรแกรมล่วงหน้าหลายๆเดือนเช่นนี้  มันก็สุดจะคาดเดาอะไรให้แม่นยำได้  ก็ต้องทำใจครับ  เมื่อถึงวันนัด  ผมก็เดินทางไปพบกับสมาชิกกลุ่มก๊วนกันที่สนามบิน สุวรรณภูมิ  ผมจะเล่าเรื่องต่างๆในทริปอย่างละเอียด  ตามผมไปเที่ยวด้วยกันนะครับ

ตามรายการวันที่ 1  วันเสาร์ที่ 8 ตุลาคม 2559
8.00น.  พร้อมกันที่สนามบินสุวรรณภูมิ
10.55น. เดินทางโดยสายการบินไทย เที่ยวบินที่ TG618สู่เมืองเฉิงตู
15.05น. (เวลาท้องถิ่น) ถึงเมืองเฉิงตู เข้าเมืองไปยังที่พัก และรับประทานอาหารค่ำ
พักที่โรงแรม  Yinhc Dynasty Hotel

15.10น.  สายการบินไทยพาพวกเราบินลัดฟ้ามาลงที่เฉิงตู  ผ่านพิธีการทาง ตม. ออกมาเจอกับไกด์ที่มารอต้อนรับพวกเราอยู่แล้วที่หน้าสนามบิน  ทีแรกเข้าใจว่าเราจะได้พบกับไกด์คนเดิม  แต่นี่กลายเป็นคนใหม่ซะนี่  เลยต้องกระซิบสอบถามเพื่อนร่วมทางว่ามันยังไง  และคำตอบที่ได้ก็คือ  คนจัดทัวร์ได้เปลี่ยนบริษัททัวร์  ไม่ได้ใช้บริการจากบริษัททัวร์เดิม  ซึ่งนั่นคือคำตอบว่าทำไมไกด์จึงไม่ใช่คนเดิมอย่างที่พวกเราตั้งความหวังเอาไว้ตั้งแต่แรก  แต่ก็เอาเถอะ  ไกด์คนไหนไม่สำคัญ  ที่สำคัญคือ บริการพวกเราให้ดีๆหน่อยก็แล้วกัน  พวกเราเป็นนักถ่ายภาพ  การเดินทางท่องเที่ยวของพวกเราจึงไม่ค่อยจะเหมือนทัวร์ท่องเที่ยวโดยทั่วไปนัก  บางที่เราต้องการแสงเช้าๆ  บางที่เราต้องการแสงเย็นๆ  ฉะนั้น การบริการให้ถูกใจพวกเรานั้นจึงจะต้องทำทัวร์เราแต่เช้าและกลับมืดกว่าปกติทั่วไป
ทริปนี้เรามีสมาชิกมากกว่าทุกทริป  คือมีสมาชิกถึง 29 ท่านด้วยกัน  และทริปนี้พวกเราจะอยู่ประเทศจีนกันถึง 9 วันเต็มๆในสถานที่ที่ภูมิประเทศเป็นเขาสูง ระหว่าง 2500-5000 เมตรจากระดับน้ำทะเล  ฉะนั้น เรื่องหนาว คงหนาวแน่นอน  ทุกคนจึงต้องจัดเต็มเรื่องเสื้อผ้ากันหนาวอย่างเต็มที่  เมื่อเป็นเช่นนั้น  กระเป๋าเสื้อผ้าของแต่ล่ะคนจึงใบใหญ่เบ่อเริ่มกันทั้งนั้น  ยกเว้นของผมคนเดียวที่ใบเล็กกว่าเพื่อน จนทุกคนต้องแปลกใจว่ามันจะเอาอยู่หรือ
เมื่อทุกคนเข็นกระเป๋าเดินทางของตนเองออกมาที่ลานจอดรถก็พบกับรถโคชปรับอากาศที่จอดรออยู่แล้ว  ไกด์ชี้ให้พวกเราวางกระเป๋าเดินทางไว้ที่ข้างรถแล้วให้ขึ้นไปนั่งรอบนรถ  เจ้าไกด์ (เป็นชายชาวทิเบต รูปร่างเล็กๆ อายุราวๆ 25-27 ปี)พยายามยกกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ขึ้นจัดวางในห้องเก็บสัมภาระใต้ท้องรถโคช  แต่ด้วยความที่น้ำหนักกระเป๋าแต่ล่ะใบมากันแบบจัดเต็ม  แกจึงยักแย่ยักยันยกแทบไม่ขึ้นจนกระทั่งต้องมาเรียกให้คนขับรถไปช่วยกันยก  แต่ด้วยความใหญ่ของกระเป๋าเดินทางของแต่ล่ะท่าน   รวมถึงรถโคชคันนี้เป็นรถ 34 ที่นั่ง  เมื่อพวกเรามากันตั้ง 29 ท่าน  ที่วางกระเป๋าใต้ท้องรถมันจึงไม่พอวาง  เพราะกระเป๋าใหญ่มากอย่างที่บอก  ไกด์ทำการจัดแล้วจัดอีก  มันก็ยัดไม่เข้า  เหลืออีก 4 ใบ  ในที่สุดหลังจากที่ผ่านไปเป็นชั่วโมงแล้ว  พวกเราจึงบอกไกด์ว่า เอามาวางบนรถก่อนก็ได้  เพราะวันนี้แค่พาพวกเราเข้าพักโรงแรมเท่านั้น ยังไม่ได้เดินทางไปไหน  เดี๋ยวก็ถึงโรงแรมก็ยกลงแล้ว  วันหลังค่อยคิดกันใหม่ว่าจะจัดอย่างไรให้ลงตัวได้  นั่นแหละ  พวกเราถึงได้เดินทางออกจากสนามบินได้เสียที

ปัจจุบัน  เมืองเฉิงตูเจริญไปมาก  ผิดหูผิดตา  บ้านเมืองสะอาดสะอ้าน มลพิษค่อนข้างต่ำ  ตึกรามบ้านช่องใหญ่โตโอฬาร  ตึกสูงระฟ้าเห็นอยู่ทั่วทุกหัวระแหง   แต่การจราจรก็ไม่ยุ่งเหยิงเหมือนใน กทม.  ยิ่งรถเมล์ของเค้า วิ่งกันอย่างมีระเบียบเรียบร้อยมาก  เห็นแล้วรู้สึกอิจฉาคนของเค้า  และยิ่งช่วงที่ไปเพิ่งผ่านวันชาติจีนมาหมาดๆด้วยแล้ว  จึงยังคงหลงเหลือไม้ดอก ไม้ประดับอยู่ตามถนนหนทาง ทั่วไปทั้งเมือง  ก็เลยยิ่งดูเจริญหูเจริญตาใหญ่
ขึ้นมาบนรถ  ไกด์แนะนำตัวเป็นภาษาอังกฤษว่า ชื่อนาย Ricky จะมารับหน้าที่เป็นไกด์นำทัวร์ในครั้งนี้โดยใช้ภาษาอังกฤษในการบรรยายสถานที่   เอาล่ะสิ  ผมคนอ่อนภาษาอังกฤษคงจะแย่หน่อยล่ะ  คงจะฟังอะไรจากแกไม่ค่อยเข้าใจ  ผมคงต้องตั้งใจฟังมากเป็นพิเศษ  แกบอกว่า วันนี้  หลังจากที่นำพวกเราเข้าที่พักแล้วจะพาไปกินอาหารเย็นที่ร้าน  Hotpot  แล้วแกก็บรรยายสรรพคุณอาหาร Hotpot ของแกซึ่งผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่องไปอีกนานจนผมคิดว่ามันคงเป็นอาหารฮ่องเต้ซะอีก 

17.30น. พวกเรามาถึงโรงแรมที่พักในเมืองเฉิงตู  โรงแรมใหญ่พอสมควร ถึงขนาดมีหมีแพนด้าเป็นสัญญลักษณ์ของโรงแรมกันเลยทีเดัยว  เมื่อเก็บของเข้าห้องพักที่โรงแรมได้  ไกด์ก็พาพวกเราไปชิมอาหารเลิศรสของแก     

Hotpot  เป็นอาหารทิเบตที่คล้ายๆ ชาบู อาหารญี่ปุ่นบ้านเรา ในหม้อแบ่งเป็นสองซีก  ด้านหนึ่งใส่น้ำสีเข้มๆที่ผมเอาช้อนกวนๆดูน่าจะเป็นน้ำมันพืชทั้งหม้อ  ส่วนอีกซีกหนึ่งเป็นน้ำซุป ที่มีน้ำมันพืชลอยฟ่องเหมือนกัน  ที่โต๊ะกลางร้านอาหารมีสูตรน้ำจิ้มอยู่หลายสูตร  แต่ดูไม่ออกหรอกว่ามันเป็นน้ำจิ้มสูตรอะไร   หลับหูหลับตาเลือกมาสักอย่างแล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ  พนักงานเสริฟผักและเนื้อ  เอามันรวมๆกันลงไปลวกในหม้อน้ำซุป พอกะว่ามันสุกก็เอาลงจิ้มในน้ำจิ้ม  พอเข้าปากไปก็รู้สึกได้ถึงความเผ็ดร้อน  แต่.. มันไม่เหมือนความเผ็ดที่เมืองไทย   มันมีรสปร่าๆลิ้นด้วย  เพื่อนที่ไปด้วยกันบอกว่า  มันใส่ “หมาร่า” ลงไปด้วย   พอลองเอาลงลวกฝั่งที่เป็นน้ำมัน  พอคีบขึ้นมา  อุแม่จ้าว.....  ทั้งผัก ทั้งเนื้อ  มันเปื้อนเปรอะไปด้วยน้ำมัน  แล้วนี่ตูจะกินยังไงว๊ะ  ในที่สุด ผมก็ฝืนๆกระเดือกอาหารสุดยอดอร่อยของเจ้าไกด์ทิเบตลงคอไปได้ไม่กี่ชิ้นก็ต้องเลิก

ที่เห็นเดินถือธงนำหน้านั่นก็คือ  เจ้า Ricky ไกด์ของเราครับ

หลังจากที่อิ่มหนำสำราญกันแล้ว ไกด์ก็พากลับโรงแรมที่พัก  หลายท่านออกไปเดินเล่นในเมือง  ส่วนผมจอนอนเฝ้าห้องดีกว่าครับ  เมื่อไม่ได้ไปไหน  ผมก็เลยเอากล้องมาถ่ายตึกรามบ้านช่องที่อยู่ติดกับโรงแรม  แต่เจ้ากรรมแท้ๆ ที่หน้าต่างห้องของโรงแรมมันเปฺดไปม่ได้  ต้องถ่ายผ่านกระจกออกไป  แล้วกระจกเจ้ากรรมมันก็สกปกสิ้นดี  ทางโรงแรมคงไม่เคยทำความสะอาดมันมาแรมปีแล้วมั้ง  ถึงได้สกปกขนาดนั้น  แต่เอาเถอะ  ยังไงก็มาแล้วนี่หว่า  เอาสักใบสองใบก็แล้วกัน

ตามรายการวันที่ 2  วันอาทิตย์ที่ 9 ตุลาคม 2559
ไกด์นัดเวลา  6-7-8
หากตามโปรแกรมเดิมนั้น  วันนี้เราจะต้องเดินทางมุ่งหน้าไปเมืองซินตูเฉียว  แต่ไกด์มาขอเปลี่ยนแปลงโปรแกรมเอารายการของวันที่ 7 เข้ามาแทน โดยให้เหตุผลว่า  พวกเรายังไม่ค่อยคุ้นชินกับภูมิประเทศบนที่สูง  หากอยู่ๆพวกเราต้องไปอาศัยบนที่สูงเลยโดยไม่มีการปรับตัวเสียก่อน  บางท่านอาจจะไม่สบายได้  ฉะนั้นวันนี้จึงเอาโปรแกรมในรายการที่ไปยังเมืองที่มีภูมิประเทศไม่สูงมากนักมาให้พวกเราได้ปรับตัวกันก่อน  พวกเราทุกคนก็ไม่มีความเห็นอันใดได้แต่พยักหน้ารับทราบ  ซึ่งตามรายการของวันที่ 7 มีดังนี้
“วันนี้พวกเราจะตื่นก่อนฟ้าสว่างกันอีกครั้ง  เพื่อเดินทางไปถ่ายภาพแสงสียามเช้าที่จุดชมวิวพระอาทิตย์ขึ้น Xinduqiao  จากนั้นเดินทางไปยัง “ต้ากุง”  ระหว่างทางคุณจะประทับใจกับทิวทัศน์ที่งดงามตระการตาของภูเขาสูงที่มีหิมะปกคลุมยอดเขา งดงามราวกับภาพวาดเลยทีเดียว   เราจะแวะถ่ายภาพตามจุดที่เหมาะสม และแน่นอนว่าพื้นที่เหล่านี้คือถิ่นอาศัยของชาวทิเบต ที่มีจามรีเป็นสัตว์เลี้ยงท้องถิ่น   มองเห็นได้ตลอดเส้นทางเช่นกัน   ในวันนี้เราจะแวะถ่ายภาพที่วัดต้ากุง สถานที่ศักดิ์สิทธิแห่งหนึ่งของชาวทิเบต   จากนั้นจะออกเดินทางต่อไปยัง “ดานบา”  ผ่านทุ่งหญ้าต้ากุงอันกว้างใหญ่ มีฉากหลังเป็นทิวเขา “ยาลา” ทิวเขาที่งดงามน่าประทับใจมากทีเดียว  ในช่วงบ่ายจะเที่ยวชมและถ่ายภาพกันที่หมู่บ้านทิเบต Jiaju  เป็นหนึ่งในหมู่บ้านที่สวยงามมากที่สุดในประเทศจีน  ทั้งหมู่บ้านมี 140 ครอบครัว  มีบ้านเรือนสไตล์ทิเบตที่งดงามกว่า 200 หลัง  ทั้งหมดมีฉากหลังเป็นภูเขาหิมะตัดกับท้องฟ้าสีครามเป็นภาพสุดประทับใจที่คุณจะลืมไม่ลงเลยทีเดียว  และสถานที่แห่งนี้ยังเป็นที่นิยมอย่างมากจากจิตกรนักวาดภาพชาวจีน  จึงไม่น่าแปลกใจที่จะเห็นบรรดานักวาดภาพเดินหาทำเลเหมาะๆแล้วนั่งลงวาดภาพอย่างจริงจัง  เย็นเดินทางสู่หมู่บ้าน “ดานบา” พักในโรงแรมท้องถิ่นในหมู่บ้าน”
แต่..... ในความจริงของเช้าวันนี้  เรายังอยู่ที่เมืองเฉิงตูอยู่เลย   ฉะนั้นการที่จะตื่นก่อนฟ้าสว่างแล้วไปถ่ายพระอาทิตย์ขึ้นที่จุดชมวิวจึงเป็นอันว่า... พับไป
พวกเราตื่นกันตั้งแต่ 6.00น.  อาบน้ำอาบท่าจัดกระเป๋าลงมากินข้าวเช้า  8.00น.  ยกกระเป๋าลงมาที่   ล๊อปบี้โรงแรมแล้ว เราเพิ่งจะเห็นคนขับรถและไกด์เดินเข้าโรงแรมมา  หลังจากที่ทักทายกับพวกเรา  เขาสองคนจึงเดินเข้าห้องอาหารของโรงแรมไปกินข้าวเช้ากัน  8.30น. จึงเดินออกมาที่รถเพื่อจะเริ่มต้นยกกระเป๋าเดินทางของพวกเราจัดขึ้นใต้ท้องห้องเก็บสัมภาระของรถ  แต่ด้วยความใหญ่ยักษ์ของกระเป๋าของพวกเรา  มันจึงเป็นปัญหาอย่างมากให้แก่คนทั้งสอง  ผมเดินไปแอบกระซิบกับผู้จัดทัวร์ว่า  ในรายการบอกว่ามีสต๊าฟไกด์ 2 ท่าน  ทำไมเหลือแค่คนเดียวอ่ะ แกไม่ตอบผม  ผมจึงบอกอีกว่า  คณะของเราเป็นคณะท่องเที่ยวถ่ายภาพ  หากพวกเราต้องออกเดินทางสายขนาดนี้ทุกวัน  พวกเราคงไม่ต้องถ่ายภาพกันแล้วมั้ง  แกจึงบอกว่าเดี๋ยวจะลองคุยกับไกด์ดู  แล้วเช้านั้น กว่าที่รถจะเคลื่อนออกจากโรงแรมได้ก็ปาเข้าไป 9.30น. เฮ้อ....นี่มันทริปถ่ายภาพของประเทศไหนกันว๊ะเนี่ย.....
เราออกจากเมืองเฉิงตู  รถใช้เส้นทาง G213  มุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเฉียงเหนือของเมืองเฉิงตู  หลักจากนั้นก็แยกซ้ายเข้าเส้นทาง S303 มุ่งหน้าตะวันตก  ซึ่งเส้นทางนี้ส่วนใหญ่วิ่งรถลัดเลาะไปตามไหล่เขาที่สูงชัน และมุดเข้าอุโมงค์เป็นช่วงๆ  ในที่สุดรถพวกเราก็มาถึงจุดสูงที่สุดของวันนี้คือสูงราวๆ 3750 เมตร  จากนั้นรถก็มุดเข้าอุโมงค์อีกครั้ง  และเราต้องนั่งกันอยู่ในความมืดนี้นานมากทีเดียว  เพราะอุโมงค์แห่งนี้มียาวถึง 27 กิโลเมตร   และ พขร.เราก็ขับรถช้าเป็นเต่า  โดยทางการจีนกำหนดว่าห้ามขับเร็วเกิน 40 Km/Hr  เค้าก็ต้องขับตามนั้น  เพราะหากฝ่าฝืนโดนจับได้ต้องเสียค่าปรับเป็นหมื่นบาททีเดียว  ก็น่าเห็นใจเหมือนกัน   พ้นจากอุโมงค์ใต้ภูเขา  รถแวะจอดข้างทางให้ลงไปเข้าห้องน้ำ  แต่พอผมเข้าไปในห้องน้ำของเค้าก็ต้องอุดจมูกวิ่งหนีออกมา  แอบไปยืนแอ่นๆเอาข้างถนนยังจะดีกว่าเยอะ   ผมเหลียวมองรอบๆตัว ภูมิประเทศมันดูคุ้นๆตายังไงชอบกล   มองไปมองมา  อ้อ.... ที่แท้พวกเรามาใกล้ๆกับอุทยาน “สี่ดรุณี” ที่พวกเราเคยมาเมื่อ 2 ปีที่แล้วนั่นเอง

หลังอาหารกลางวันที่ย้ายไปเอาเกือบบ่ายสองแล้ว  รถพาพวกเราเดินทางต่อด้วยเส้นทางเดิมมุ่งหน้าไปยังเมือง “ดานบา”  ตามโปรแกรมเดิม  จะพาพวกเราเที่ยวหมู่บ้านทิเบต และพักในหมู่บ้าน   แต่กว่าพวกเราจะมาถึงเมืองดานบาก็มืดสนิทไปแล้ว  ไกด์จึงพาพวกเราเข้าพักโรงแรมในเมืองดานบานั่นเอง  นี่ถ้าหากไกด์พาพวกเราออกเดินทางกันตั้งแต่ 6.00น.  วันนี้พวกเราก็คงไม่พลาดหมู่บ้านทิเบตกันแล้ว  สรุปแล้ว วันนี้เรานั่งรถกันมาราว 300 Km นั่งกันจากเช้าจรดค่ำ  ไม่ได้ถ่ายภาพอะไรที่ไหนกันเลยนอกจากตอนที่แวะเข้าห้องน้ำข้างทาง ที่พวกเราเอากล้องลงไปกดกันมาคนล่ะไม่กี่ใบเท่านั้น  นอกจากนั้นก็เป็นภาพที่พวกเราถ่ายผ่านกระจกรถขณะที่รถวิ่ง  อนาถใจยิ่งกว่าชะโงกทัวร์ซะอีก

ภาพนี้ ถ่ายที่จุดชมวิวในปั๊มน้ำมันแห่งหนึ่ง ที่รถของเราแวะเติมน้ำมัน
ในภาพ จะเห็นเสาไฟฟ้าตั้งเด่นเป็นสง่าอยู่กลางภาพ  เพื่อนเราเลยตั้งนิยามให้กับทางการไฟฟ้าจีนว่า  "มีวิวสวยที่ไหน เราจะไปตั้งเสาไฟฟ้าเอาไว้ให้ถ่ายที่นั้น"

เรามาถึงเมืองดานบาเอามือสนิทแล้ว  ไกด์พาเข้าพักโรงแรมที่นี่

ตามรายการวันที่ 3  วันจันทร์ที่ 10 ตุลาคม 2559
เมื่อวาน....  พวกเรามาถึงเมืองดานบาเอามืดค่ำแล้ว  พวกเราจึงไปหมู่บ้านทิเบตไม่ทัน  หากตามโปรแกรมการเดินทางที่สลับสับเปลี่ยน  วันนี้พวกเราจะเดินทางเข้าเมืองซินตูฉียว  ซึ่งอยู่ห่างออกไปราวๆ 200 Km ซึ่งถือว่าไม่ไกลมากนักฉะนั้น  เช้าวันนี้ ไกด์จึงต้องพาพวกเราไปเก็บภาพตามโปรแกรมของเมื่อวานเย็นที่เรายังไม่ได้ไป
แต่...  ก็เหมือนเดิม  กว่าไกด์และรถจะมาถึงโรงแรมที่พวกเราพัก  ก็ปาเข้าไป 8.00น.  ฉะนั้นกว่าจะขึ้นกระเป๋าเสร็จ  ออกเดินทางได้มันก็ 9.00น.  เร็วกว่าเมื่อวานนิดนึง  กรรม  ทางผู้จัดทัวร์เข้าไปคุยกับไกด์ว่าทำไมมาช้าขนาดนี้  ก็ได้คำตอบกลับมาว่า  “คนขับรถเดินทางไกล  ก็ต้องให้เขาพักผ่อนให้เต็มที่  เพราะหากคนขับรถง่วงระหว่างทาง มันจะไม่ปลอดภัย  และพวกเราก็มาทำงานตามเวลาอยู่แล้วนี่”  ครับ  ถูกของเค้า มีเหตุผล  มีเหตุผล  ทำเอาผู้จัดทัวร์ต้องถอยหลังกรูดออกเลยทีเดียว  เออ.... แล้วเอ็งมารับงานจากทัวร์ทริปถ่ายภาพได้ยังไงฟ๊ะ  เอ็งไม่รู้มาก่อนหรือว่า กรุ๊ปนี้มาถ่ายภาพนาว๊อย....  ไม่ได้มา  กิน ขี้ ซี่ นอน  ไม่เข้าใจมั๊ย
วันนี้ผมตื่นก่อนไก่โห่   มาเดินหามุมถ่ายภาพที่หน้าโรงแรมที่พัก  เพราะหน้าโรงแรมเป็นแม่น้ำ  ซึ่งขณะนี้น้ำกำลังไหลแรง   เห็นเกาะแก่งมากมายน่าล่องแพมาก   หากเป็นที่เมืองไทยคงเป็นสถานที่ล่องแก่งยอดฮิตแน่นอน  แต่ที่นี่  เวลานี้อุณหภูมิราว 10 องศา  คงไม่มีใครที่อยากลงไปโดนน้ำกันสักเท่าไรนัก  ขนาดยังไม่โดนน้ำ มือผมยังเย็นจนชาไปแถบหนึ่ง  เดินถ่ายภาพไป ต้องคอยเอามือซุกในกระเป๋าเสื้อกันหนาวตลอด  พอสายหน่อยก็มีพรรคพวกตามลงมาอีกหลายคน  แต่ก็ถ่ายแบบเซ็งๆ  เพราะไม่ค่อยมีอะไรที่โดดเด่นน่าสนใจนัก   แสงเริ่มออกก็เห็นมีชาวบ้านมาวิ่งออกกำลังกายที่ริมน้ำบ้าง
กลางเดือนตุลาคมอย่างนี้  ทุกๆปีที่นี่หิมะจะเริ่มตกกันแล้ว  แต่ปีนี้ยังไม่มีวี่แวว  และหากเข้ามาช่วงราวปีใหม่  แม่น้ำที่นี่ก็จะกลายเป็นน้ำแข็ง  ภูเขาที่หน้าโรงแรมจะขาวโพลนไปทั้งลูก  หากมาช่วงนั้นก็น่าจะงามไปอีกแบบก็เป็นได้ครับ

ราว 10.00น.  พวกเราเดินทางมาถึงจุดชมวิวหมู่บ้านทิเบต Jiaju  พวกเราหามุมตั้งกล้องกันวุ่นวายเพราะมีตากล้องชาวจีนที่ยึดพื้นที่อยู่กลุ่มใหญ่  ภาพหมู่บ้านในสายตาก็ดูงดงามดี  แต่ที่บอกว่าจะมีฉากภูเขาหิมะก็ยังมองไม่เห็น  เห็นแต่ฉากภูเขาที่มีหมอกบังอยู่ครึ่งลูกเท่านั้น  อาจจะเพราะมันยังไม่เข้าหนาวเต็มที่อย่างที่ผมกะเก็งก่อนมาว่าเรามาเร็วไปสักนิดนั่นเอง  ใบไม้ก็ยังไม่เปลี่ยนสี  จึงยังไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจนัก  

หากพวกเรามาช่วงที่เข้าหนาวของที่นี่ ช่วงฤดูใบไม้เปลี่ยนสี  ใบไม้ที่เห็นข้างล่างนั่นจะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองสลับแดงไปทั้งผืนป่ากันทีเดียว  ยอดเขาที่เห็นทางซ้ายมือก็จะกลายเป็นยอดเขาหิมะขาวโพลนไปทั้งลูก  หลังจากนั้นอีกราว 2 สัปดาห์  ใบไม้ก็จะร่วงหล่นจากต้นจนเหลือแต่กิ่งก้าน  และหิมะก็จะถาโถมเข้าถล่มหมู่บ้าน  หมู่บ้านทั้งหมู่บ้านก็จะอยู่ท่ามกลางหิมะที่ขาวโพลนนั่น

...มีภาค 2,3,4 มั๊ยครับ ไม่สะใจเลยครับ...
...เอ...แต่อุ้มผาง #2 เมื่อไหร่ดีครับ...

ไกด์นำพวกเราเดินลงไปยังหมู่บ้านข้างล่าง  ไปชมวิถีชีวิตของชาวหมู่บ้านทิเบต