ต่อไป »

ทริปอุ้มผาง  ตามผมไปเที่ยวด้วยกันนะครับ
สืบเนื่องจากราวต้นเดือนสิงหาคม   ทางคณะกรรมการร่วมประชุมสามัญประจำปีซึ่งจัดประชุมกันปีล่ะ 4 ครั้ง  เพื่อรายงานความเคลื่อนไหวและแผนการดำเนินงานของชมรมฯ  โดยในครั้งนี้ ป้าอ้อเสนอให้จัดทริปไปถ่ายภาพที่อุ้มผางกัน  โดยป้าอ้อบอกว่าได้วางเงินมัดจำให้กับทางรีสอร์ตเรียบร้อยแล้ว  และทางเราสามารถจะเข้าใช้สิทธิเมื่อไรก็ได้   แต่บอกว่าอยากให้จัดทันทีที่ป่าไม้อุ้มผางเปิดให้เข้าได้  ซึ่งก็คือ วันที่ 1 ตุลาคมนั่นเอง

ผมแย้งว่า  ปีนี้ คาดว่าฝนจะขาดช่วงล่าช้ากว่าทุกปี  ซึ่งผมคาดคำนวณว่าปีนี้ ฝนชุดสุดท้ายน่าจะล่วงเข้าถึงต้นเดือนพฤศจิกายนด้วยซ้ำไป  ผมจึงเกรงว่าหากเราจัดทริปวันที่ 1 ตุลาคม  เห็นทีเราจะยังไม่พ้นหน้าฝน และลูกทริปอาจจะลำบาก เพราะหนทางอาจจะยังไม่พร้อม และการต้องไปนอนเต็นท์ท่ามกลางสายฝนก็ไม่ใช่เรื่องสนุกนัก  อีกทั้งการจัดทริปโดยไม่ใช่วันหยุดต่อเนื่อง อาจจะสร้างปัญหาให้กับลูกทีมอีกหลายคนได้   แต่ป้าอ้อก็ยังยืนยันว่าควรจะจัดวันที่ 1 ตุลาคม หรือภายในเดือนตุลาคม  เพราะทางรีสอร์ตบอกว่า หากเลยไปจนถึงเดือนพฤศจิกายนแล้ว  น้ำให้แม่กลองอาจจะแห้งเหือด น้ำตกทีลอซูอาจไม่มีน้ำก็เป็นได้  ผมพยายามอธิบายว่า ผมเคยไปที่นี่หลายครั้งแล้ว  และเคยไปแม้แต่เดือน กุมภาพันธ์ด้วยซ้ำ  ยังไม่เคยเห็นน้ำตกทีลอซูจะแห้งสักครั้ง  เพราะฉะนั้น  ป้าอ้อน่าจะโดนทางรีสอร์ตเป่าหูมามากกว่า  แต่ตัวผมเองก็ละล้าละรังตัดสินใจไม่ถูก  เพราะหากจัดไปวันที่ 1 ตุลาคม  สมาชิกหลายท่านอาจขัดข้องไม่สามารถร่วมทางไปได้  ครั้นจะจัดลงวันที่ 23 ตุลาคม ซึ่งมีวันหยุดชดเชยเพิ่ม  ผมเองก็ดันติดขัดตรงที่ทางสมาคมต้นตระกูลผมก็จัดงานมิตติ้งตรงกันพอดีอีก  ในที่สุดผมก็ขัดใจป้าอ้อไม่ไหว  ตกลงจัดทริปวันที่ 1 ตุลาคมจนได้

หลังจากที่ประกาศจัดทริปไปแล้วด้วยความหวั่นไหวใจอย่างยิ่งของผม  เวลาผ่านไปเป็นเดือน  แทบจะหาคนมาจองทริปไม่ได้  ผมเลยต้องลงชื่อคนที่คิดว่าน่าจะไปได้  เช่นป้าอ้อ ผม คุณยอด น้าหก น้าชิต น้าหนุ่ม น้านที ฯลฯ  โดยมีคุณโอ๊ค และน้าเล็ก ที่เข้ามาจองทริปตั้งแต่แรกอีกสองท่าน  กลางเดือนกันยายน  ทางสมาคมต้นตระกูลของผมประกาศเลื่อนงานมิตติ้งออกไป  ผมดีใจมาก รีบประกาศเลื่อนทริปมาลงที่วันที่ 23 ตุลาคม  เพื่อหวังว่าจะมีสมาชิกที่สามารถร่วมทริปได้มากขึ้น  และจะได้ใกล้หน้าหนาวให้มากขึ้น เผื่อว่าจะได้ไม่โดนฝน

ปลายเดือนกันยายน  ทางรีสอร์ตก็ยิงคำถามมาถึงผมทุกวันว่าให้ส่งรายชื่อที่แน่นอนให้เค้าทั้ง 10 ท่าน  และทางเค้าจะปล่อยรถมารับเราที่สมุทรปราการเลย  ที่จำเป็นต้องขอรายชื่อที่แน่นอนเพราะทางเค้าต้องไปทำประกันภัยให้  ก็ยิ่งทำให้ผมลำบากใจยิ่งขึ้นไปอีก  ในที่สุด ผมเลยต้องบอกทางรีสอร์ตไปว่า ทางเราจะขับรถไปกันเอง และจะเหลือเพียง 7 ท่านเท่านั้น  ทางรีสอร์ตก็บอกว่าให้โอนเงินค่าทริปไปให้เค้า  ผมจึงต้องรีบจัดการโอนไปให้เค้าตามนั้น

ต้นเดือนตุลาคม  ผมมีทริปเดินทางไปถ่ายภาพที่ประเทศจีนกับเพื่อนๆหลายคน  กลับบ้านมาอีกทีก็พบกับข่าวมหาวิปโยค ยังความเศร้าเสียใจอย่างที่สุดของประเทศเข้าอีก  ทั้งตัวผมเองก็สุขภาพไม่ค่อยจะดีนัก  ติดเชื้อไข้หวัดย่าติงมาจากจีน เพราะดันไปเดินตากฝนกึ่งๆหิมะที่ย่าติ่งเข้าให้  เลยเป็นหวัดงอมแงมกลับมา  อีกทั้งตาข้างขวาก็ติดเชื้อตาแดงมาจากจีน อักเสบจนมองไม่ค่อยเห็นด้วย  เมื่อประกอบกับความเศร้าเสียใจ  จึงทำให้ผมอยากจะยกเลิกทริปไปเลยด้วยซ้ำ  แต่ติดขัดตรงที่ผมโอนเงินค่าทริปไปให้ทางรีสอร์ตก่อนที่ผมจะไปจีนแล้ว

อีกหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันออกทริป   ไม่มีรายชื่อเพิ่มเติม  ส่วนน้าหนุ่ม น้าหก ก็ไม่ยอมโอนเงินค่าทริป จึงยังไม่ใช่คำตอบสุดท้ายว่าจะร่วมเดินทางไปด้วยกันไหม   ที่แน่นอนแล้วจึงมีเพียงแค่ ป้าอ้อ ผม น้ายอด น้าโอ๊ค น้าเล็ก น้าชิต  น้านที  ที่รับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่า ไปชัวร์ แน่นอน     แต่แล้ว.... ป้าอ้อก็โทรมาบอกขอยกเลิกทริปด้วยเหตุผลส่วนตัว  และแสดงความเห็นว่า ฤดูฝนน่าจะยังไม่หมด  เกรงว่าเป็นผู้หญิงต้องไปนอนเต็นท์หากฝนตกอาจจะลำบาก 

เอาล่ะสิ  เงินค่าทริปก็โอนไปให้เค้าไปแล้ว  ทำไง  ผมนึกในใจ หวังว่าในวันสองวันนี้จะมีใครสักคนมาขอร่วมทริปเพิ่มแทนที่ป้าอ้อก็แล้วกัน   ไม่อย่างนั้น ทริปนี้คงขาดทุนป่นปี้แน่ๆ  เพราะทางชมรมฯเรา ไม่เคยคิดว่าจะจัดทริปเพื่อแสวงหากำไรอยู่แล้ว  ทำทีไรอย่างดีที่สุดก็เพียงเท่าทุน หรืออาจจะมีเหลือบ้างนิดหน่อยเท่านั้น  หากงานนี้ขาดสมาชิกไปคนหนึ่งคงเข้าเนื้อแน่นอน

ก่อนออกเดินทาง  น้าหกเอาเงินของสมาชิกที่โอนค่าทริปมาให้กับผม ซึ่งก็มีของ น้าโอ๊ค น้าเล็ก น้าชิต รวม 3 ท่าน เมื่อบวกกับของผมและน้ายอด จึงเท่ากับ 5 ท่านเท่านั้น  ส่วนของน้านที  น้าหกเพิ่งมาแจ้งว่า น้านทีบอกขอถอนตัวเนื่องจากขาบวม เดินไม่ได้   ตายล่ะวา....  เหลือไปกันแค่ 5 ที่  แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำคัญ  ที่สำคัญคือทางเราโอนเงินค่าทริปไปแล้ว 7 ที่  งานนี้ถึงคราวเข้าเนื้ออย่างแรงแน่นอน  เอาว๊ะ  ไหนๆก็ไหนๆแล้ว   เมื่อโอนเงินไปแล้ว  เราก็หาคนไปใช้สิทธิแทนที่ว่างมั่งก็แล้วกัน  มองไปมองมา ก็เห็นแต่พ่อยอดชายนายเบนซ์นี่แหละ  จึงโทรถามไปว่า ไปได้ไหม  ให้ไปฟรี  เท่านั้นเอง  นายเบนซ์ก็ตอบตกลงทันที  งานนี้เราจึงมีสมาชิกสมทบเพิ่มอีกคน รวมเป็น 6 ท่านด้วยกัน

วันนัดหมาย  3 ทุ่มของวันที่ 21 ตุลาคม  ที่ปั๊ม ปตท. หน้าบิกซีจัมโบ้  มีผม น้ายอด น้าชิต น้าเล็ก น้าโอ๊ค พร้อมกัน 5 ท่าน จากนั้นก็บ่ายหน้าว่าจะไปรับเจ้าเบนซ์ที่หน้าวัดเสมียนนารี  แต่น้าโอ๊คแย้งว่า ถนนวิภาวดีวันนั้นรถติดมาก  น้ายอดเลยตรวจสอบเส้นทางและเป็นจริงตามที่น้าโอ๊คให้ข้อมูล  เราจึงต้องขอเปลี่ยนจุดนัดรับเจ้าเบนซ์ใหม่เป็นทางลงทางด่วนแถวๆบางซื่อแทน  เมื่อรับเจ้าเบนซ์ได้รถเราก็บ่ายหน้าขึ้นเหนือทันที  เราแวะเติมพลังงานกันที่ร้านข้าวต้ม นัดพบ นครสวรรค์  จากนั้นน้ายอดก็อาสามาเป็น พขร.แทนผมซึ่งสุขภาพยังไม่ค่อยดีนัก

วันนัดหมาย  3 ทุ่มของวันที่ 21 ตุลาคม  ที่ปั๊ม ปตท. หน้าบิกซีจัมโบ้  มีผม น้ายอด น้าชิต น้าเล็ก น้าโอ๊ค พร้อมกัน 5 ท่าน จากนั้นก็บ่ายหน้าว่าจะไปรับเจ้าเบนซ์ที่หน้าวัดเสมียนนารี  แต่น้าโอ๊คแย้งว่า ถนนวิภาวดีวันนั้นรถติดมาก  น้ายอดเลยตรวจสอบเส้นทางและเป็นจริงตามที่น้าโอ๊คให้ข้อมูล  เราจึงต้องขอเปลี่ยนจุดนัดรับเจ้าเบนซ์ใหม่เป็นทางลงทางด่วนแถวๆบางซื่อแทน  เมื่อรับเจ้าเบนซ์ได้รถเราก็บ่ายหน้าขึ้นเหนือทันที  เราแวะเติมพลังงานกันที่ร้านข้าวต้ม นัดพบ นครสวรรค์  จากนั้นน้ายอดก็อาสามาเป็น พขร.แทนผมซึ่งสุขภาพยังไม่ค่อยดีนัก

ตี 5 โดยประมาณ   พวกเราเดินทางมาถึง อ.แม่สอด  น้ายอดลังเลว่าจะเข้าไปตัวอำเภอเพื่อหาอาหารเช้ารองท้องกันก่อนดีไหม  แต่ผมเองเห็นว่ามันยังเช้าเกินไป คงจะหาร้านอาหารเช้าได้ยาก  และอีกอย่าง  ผมจำได้ว่า หากเราเลี้ยวซ้ายไปอำเภอพบพระ  จะมีปั๊ม ปตท.  เราจะแวะเติมน้ำมันที่นั่น และอาจมีร้านกาแฟให้เราได้ใช้บริการกัน   แต่พอเลี้ยวรถไปกลับหาปั๊มที่ว่าไม่เจอ  น้ายอดขับต่อไปเรื่อยๆก็มาเจอปั๊มเอสโซ่  จึงเลี้ยวเข้าไปเติมน้ำมันและให้สมาชิกแวะเข้าห้องน้ำ  ปั๊มที่นี่ ไม่มีร้านกาแฟอย่างที่หวัง  เมื่อเติมน้ำมันเสร็จ จึงเดินทางมุ่งหน้าเข้าอำเภออุ้มผางต่อกันเลย  เอาท้องฝากไว้กับน้ำบ่อหน้าที่หวังกันว่าที่อำเภอพบพระก็น่าจะมีร้านกาแฟให้ได้อาศัยบ้าง

พวกเราผ่านอำเภอพบพระท่ามกลางความมืด  ไม่มีร้านกาแฟข้างทางให้เราได้อาศัย  อาจเพราะมันยังไม่สว่างก็เป็นได้  น้ายอดบ่นว่าไหนๆก็ไหนๆแล้ว  ฝากท้องไปที่อุ้มผางกันไปเลย  เพราะกะว่า เราจะถึงอุ้มผางราว 7 โมงเช้าเท่านั้น  ก็ไม่ได้ผิดเวลาอะไรมากนัก 

6 โมงเศษ  ระหว่างทางที่สองฟากข้างทางเริ่มสว่าง  จึงทำให้ทุกคนลืมตาตื่นขึ้นมาชมวิว  ที่เราพบเห็นทะเลหมอกเป็นหย่อมๆ  แต่ด้วยถนนที่คดโค้ง  ไม่สมควรจอดรถเพราะอาจเกิดอันตราย  เราจึงต้องผ่านจุดที่น่าสนใจไปหลายจุด  จนในที่สุด  เราก็มาเจอจุดที่พอจะแอบรถเข้าข้างทางได้อย่างปลอดภัย  เราจึงแวะเก็บภาพข้างทาง 2-3 จุดก่อนจะเดินทางถึงอำเภออุ้มผาง  จึงทำให้เรามาถึงอุ้มผางราว 8 โมงเช้าเข้าไปแล้ว  เราแวะเติมพลังกันที่ร้านพ่อครัว  และโทรสอบถามถึงที่ตั้งของรีสอร์ตที่เราจองมา  ซึ่งก็ไม่ไกลจากร้านอาหารนี้เท่าไรนัก  ระหว่างที่นั่งทานอาหารเช้า น้าโอ๊คก็ยกขาให้ทุกคนดูร่องรอยเลือดที่เกิดจากฝีมือของเจ้าทากบนดอยเล่นงานเข้าให้   จึงทำให้ทุกคนตกใจและหันมาตรวจสอบตัวเองเป็นการด่วน  ผลปรากฏว่ามีผมอีกคนที่โดนเล่นงานจนเลือดสาดไปโดยไม่รู้ตัว  นอกนั้นก็ปลอดภัยกันดีทุกคน   เมื่อเสร็จจากอาหารเช้า พวกเราก็ตรงดิ่งไปรีสอร์ตกันเลย

พวกเราเข้าไปถึงรีสอร์ตตอนที่ทางรีสอร์ตกำลังชุลมุลวุ่นวายกันพอดี  เพราะเค้ากำลังเตรียมแพยางให้นักท่องเที่ยวชุดก่อนหน้าเราลงแพเข้าไปที่น้ำตกกัน  กำลังเคลียร์ห้องให้ว่างเพื่อจะให้ทางเราเข้าพักผ่อนก่อนที่จะนำเราออกทัวร์ในช่วงบ่ายของวันนี้  อีกทั้งยังมีนักท่องเที่ยวที่เข้ามาวันนี้อีกหลายกลุ่ม  จึงวุ่นวายพอควร  พวกเราลงจากรถแล้วเดินเก้ๆกังๆยังเข้าห้องพักไม่ได้   เลยเดินดูรอบๆบริเวณรีสอร์ต  ก็ไปเจอเข้ากับแมงมุมหลายรัง  เมื่อยังไม่มีกิจกรรมอะไร  พวกเราเลยหันไปมาโครเจ้าแมงมุมนั่นฆ่าเวลา

ที่จริงการถ่ายภาพมาโครนั้น  เราควรต้องเปลี่ยนไปใช้เลนส์มาโคร หรืออย่างน้อยก็ควรต้องมีท่อมาโคร   แต่ด้วยความที่พวกเรารอนแรมกันมาทั้งคืน  ผม และน้ายอดยังไม่ได้งีบกันเลยสักนิดเดียว  จึงเหมือนคนสติยังไม่เต็ม  นั่งตรงไหนก็เบลอๆไปหมด   ฉะนั้นเมื่อต้องไปถ่ายแมงมุมเลยเกิดความขี้เกียจเปลี่ยนเลนส์  กล้องผมตอนนั้นบังเอิญติดเลนส์ 16-35 mm อยู่กับกล้อง 5D Mk III  ก็เลยส่องมันด้วยเลนส์นั้นเอง

กว่าพวกเราจะได้ห้องพักก็ปาเข้าไป 11 โมงแล้ว   ผมกับน้ายอดพอเก็บของเข้าห้องได้ก็แข่งกันกรน  แต่ก็คงไม่รับรู้ว่าใครจะเสียงดังไปกว่าใคร  เพราะสลบเหมือดกันทั้งคู่   ราวใกล้เที่ยว  น้าเบนซ์มาตะโกนเรียกที่หน้าห้อง  บอกว่าทางรีสอร์ตให้ขึ้นไปทานข้าวเที่ยงได้แล้ว  พวกเราจึงลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเสียดาย  ขึ้นไปกินข้าวเที่ยงที่ทางรีสอร์ตจัดเอาไว้ให้  เพราะอยู่ในรายการอยู่แล้ว  แต่...  หุๆ  รสชาติอาหารของรีสอร์ตที่นี่  บอกเลยว่าอ่อนมาก   จึงไม่ค่อยถูกปากพวกเรากันนัก

ห้องพักของพวกเราครับ

หลังอาหารกลางวัน  ทางรีสอร์ตก็ให้เด็กน้อยคนหนึ่งอายุราวๆสัก 10 ขวบได้มั้ง   ดูเหมือนจะชื่อ “นันทชัย”  มาพาพวกเราไปขึ้นรถกระบะสองแถวที่ปิดท้าย  จึงต้องใช้วิธีปีนขึ้นไปเอา  จากนั้น ไอ้หนูและคนขับก็พาพวกเราไปเที่ยวโบสถ์ไม้สักทองเป็นจุดแรก  โดยหวังว่าจะให้พวกเราได้กราบไหว้สักการบูชาสิ่งศักดิ์สิทธิเป็นอันดับแรก  แต่.....  วิธีคิดแบบนี้เอามาใช้กับพวกตากล้องอย่างพวกเราๆไม่ได้ครับ   เพราะพอลงจากรถได้ ก็ยังไม่มีใครเข้าไปกราบไหว้พระกันหรอก   แต่ลงรถมาพร้อมด้วยอาวุธคู่มือกันทุกคน  จากนั้นก็กระจายมุมใครมุมมัน   ถ่ายกันจนพออกพอใจแล้วนั่นแหละ  ถึงยอมเข้าโบสถ์ไปไหว้พระกัน  และกว่าที่ผมจะเข้าไปกราบพระ  เสียงเจ้านันทชัยก็ตะโกนโหวกเหวกเรียกให้ขึ้นรถกันแล้ว  ผมจึงต้องตาลีตาเหลือกกราบพระก้นกระดกสามครั้งเป็นอันเสร็จพิธีอย่างลวกๆ  ออกมาจากโบสถ์ ล้วงกระเป๋าได้แบงค์ร้อยมาใบหนึ่งตั้งจิตอธิฐานเสร็จก็รีบๆหย่อนลงตู้รับบริจาคไป   ไม่ทันได้เห็นด้วยซ้ำไปว่าที่ข้างๆนั่นเค้ามีซุ้มให้สาธุชนได้กินกาแฟของทางวัด  รีบๆเผ่นไปขึ้นรถ

นอกจากโบสถ์ที่สร้างจากไม้สักทองทั้งหลังที่ดูงดงามและทรงค่ายิ่งแล้ว  ที่ข้างๆโบสถ์นั่นเองเป็นสถานที่ประดิษฐานของศาลเจ้าพ่อตะเคียนทอง  ซึ่งผมเองก็ไม่ค่อยแน่ในว่ามีประวัติเกี่ยวข้องอะไรกับโบสถ์ไม้สักทองหลังนี้หรือเปล่า  จึงได้มาสร้างไว้เคียงคู่กัน  ผมเองตั้งใจว่า  เมื่อกราบพระเสร็จแล้วก็จะแวะเข้าไปชมหน่อย  แต่พอเจ้านันทชัยตะโกนเร่งมาเลยลืมไปเสียสนิทเลยครับ  จากความตั้งใจแรกว่า  หากค่ำคืนนี้ อากาศเปิด   พวกเราจะย้อนกลับมาที่โบสถ์ และจะอาศัยโบสถ์เป็นฉากในการล่าทางช้างเผือก   แต่....  ดูๆแล้วคงหมดหวังแน่ๆ  เพราะท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆหมอก

ออกจากโบสถ์วัดหนองหลวงแล้ว   เจ้านันทชัยก็พาพวกเราตรงดิ่งไปถ้ำ ตะโค๊ะบิ๊  ตะโค๊ะบิ๊  มาจากภาษากระเหรี่ยง ซึ่งแปลว่า  มะม่วงแบน  ถ้ำอยู่ห่างจากวัดหนองหลวงไม่ไกลนัก   ทันทีที่เรากระโดดลงจากรถ  ก็เจอเข้ากับน้องๆไกด์ที่จะพาพวกเราเข้าไปทัวร์ถ้ำแห่งนี้  เดินล้อมหน้าล้อมหลังพวกเราวุ่นวายไปหมดเป็นขโยง  (คงเพราะโรงเรียนปิดเทอม  เพราะดูอายุน่าจะยังเรียนชั้นประถมกันอยู่) ที่จริง ที่นี่ผมเคยมาหลายครั้งแล้วเหมือนกัน  และรู้ว่าถ้ำที่นี่มันไม่ค่อยจะมีอะไรน่าสนใจมากนัก   แต่คนอื่นๆยังไม่เคยมา   ก็ต้องว่าไปตามรายการ  เจ้านันทชัยถือโอกาสหลบฉากออกส่งลูกทัวร์ต่อให้กับเจ้าของพื้นที่  หะแรกผมเข้าใจว่าคงมีน้องไกด์มานำทัวร์ให้กับทีมของเราเพียงคนเดียว  แต่เอาเข้าจริง  แห่ตามกันมาเป็น 3 คนด้วยกัน  อีทีนี้ เวลาที่เข้าไปในถ้ำ  ไกด์ 3 คนเลยแย่งกันพากษ์ แข่งกันบรรยาย   จนบางทีแข่งกันพูดจนฟังไม่รู้เรื่องเลยก็มี   ถ้ำลึกเท่าไรไม่ทราบ  แต่น้องๆพาไปแค่ราวๆ ½ กิโลเมตร  ทางเริ่มตีบลง แกก็พากลับออกมา  ประกอบกับไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจมากนักด้วย  หลังจากที่เดินถ่ายภาพถ้ำกันนิดหน่อยพวกเราก็ออกจากถ้ำมา   ผมล้วงเงินทิปให้ไกด์เด็กๆไปคนล่ะร้อย  เจ้านันทชัยหันหน้ามามองผมแล้วทวงว่า  แล้วของผมไม่มีหรือ   ผมเลยต้องบอกไปว่า  งานของแกยังไม่จบ  จะเอาทิปได้ไง  แกเลยยิ้มเจื่อนๆไป

จากถ้ำตะโค๊ะบิ๊   รถพาพวกเรากลับเข้าตัวอำเภออุ้มผางอีกครั้ง  และมาจอดลงที่ใกล้ๆร้าน 7-11  ผมถามเจ้านันทชัยว่าพามาทำอะไรที่นี่   มันพยักหน้าบอกว่าก็พามาเดินชมและช๊อปปิ้งตลาดคนเดินไง  ผมส่ายหัวคิดในใจว่า   เดินชมตลาดคนเดิน  ไม่ใช่ต้องเดินหัวค่ำหรอกหรือ  นี่มันเพิ่งจะบ่าย 4 เอง  จะมีพ่อค้า-แม่ค้ามาตั้งแผงขายของกันหรือยังเหอะ  แล้วตอนที่อยู่ที่วัด  แกเร่งนักเร่งหนาทำไมว๊ะ   เสร็จแล้วก็พาพวกตูมาถึงตลาดก่อนแม่ค้าซะอีก  เดินไปหน่อย  น้ายอดตาไว  เหลือบไปเห็นบ้านหลังหนึ่ง  เก่าคร่ำคร่า   จึงชี้มือถามเจ้านันทชัยว่า นั่นคือบ้านโบราณใช่ไหม  หมอนั่นพยักหน้า  พวกเราจะเข้าไปชมบ้านโบราณก่อน   แต่เจ้านันทชัยก็พยายามดึงพวกเราให้เข้าไปตลาดก่อน  พวกเราเห็นว่าเวลายังมีเยอะเลยเดิมตามมันไป  และก็จริงดั่งว่า  ตลาดยังไม่ค่อยมีอะไรขาย  พ่อค้า-แม่ค้ายังจัดร้านไม่เสร็จ บางร้านยังไม่มาด้วยซ้ำ  แถมอากาศครึ้มๆอย่างนี้  บางรายอาจไม่มาขายด้วยซ้ำ   ในตลาดดูๆไปก็ไม่มีอะไรแปลกใหม่ที่น่าสนใจนัก  แต่ผมเห็นกล้วยน้ำว้าที่ชาวบ้านเอามาวางขาย ลูกใหญ่มาก... ลูกกล้วยอวบอ้วนจนเปลือกกล้วยแทบจะปริออกมา  หวีใหญ่ๆ ขายหวีล่ะ 20 บาท  ถูกอะไรอย่างนั้น  ใจอยากจะซื้อกลับบ้าน  แต่ที่บ้านผมเองก็กินกล้วยกันซะจนหน้าจะเป็นกล้วยอยู่แล้ว  ขืนผมซื้อกล้วยกลับไปอีก  ผมเองนั่นแหละ  อาจจะโดนแม่บ้านเอากล้วยกรอกปาก เลยต้องตัดอกตัดใจ

ที่จริง  ตลาดคนเดินที่อุ้มผาง  ดูเหมือนเป็นตลาดที่เพิ่งจะจัดตั้งขึ้น   ทุกอย่างจึงดูเหมือนยังไม่เข้าที่เข้าทางนัก  พ่อค้า-แม่ค้าดูเหมือนยังมือใหม่ และยังกับว่าถูกกะเกณฑ์ให้มาตั้งแผงขายกัน   จึงยังดูไม่เหมือนวิถีจริงของชนพื้นบ้านจริงๆ  แถมริมถนนบริเวณตลาดก็มีเสาไฟฟ้า และสายสัญญาณสื่อสารระโยงระยางเต็มไปหมด  ทำให้ทัศนวิสัยมองแล้วไม่ค่อยงามเท่าไรนัก   หากทางเทศบาลอุ้มผางจะรีบจัดการเอาฝังพื้นเสียแต่ตอนนี้ก็น่าจะดี  เพราะหากรอจนกระทั่งสายต่างๆมันมีมากๆเข้า  และร้านค้ามีมากๆเข้า  แล้วค่อยคิดทำจะยิ่งทำได้ยากกว่านี้อีกครับ  รีบๆทำเสียแต่ตอนนี้  ให้ผู้ที่มาทีหลังจะได้ทำตามแนวทางเดียวกัน  อย่าให้เหมือน กทม.  ที่ฝรั่งมันเห็นแล้วตกใจจนล่ำลือไปถึงเมืองนอกเมืองนา 

พวกเราเดินตลาดกันเพียงไม่กี่นาทีก็สุดทางตลาดคนเดิน   แถมฝนก็ตกปรอยๆ  จึงไม่ค่อยสนุกนักที่จะเดินตากฝน  โดยเฉพาะผมที่ยังไม่ทันจะหายจากหวัดดี   ยิ่งไม่สมควรอย่างยิ่ง   จึงพากันเดินย้อนกลับไปที่บ้านเก่าหลังนั้นตามที่น้ายอดชี้หมายไว้แต่ทีแรก   ก็พบว่ามีป้ายบอกว่าบ้านหลังนี้สร้างเมื่อปี พ.ศ.2502  เอ....  มันก็เพิ่งจะราวๆ 50 กว่าปีนี่นา....  แล้วไหนในใบโฆษณาของรีสอร์ตบอกว่าเป็นบ้านโบราณอายุเป็น 100 ปีหว่า....  เราขออนุญาตเจ้าของบ้านขึ้นไปถ่ายภาพ  ซึ่งก็ต้องเดินอย่างระมัดระวังเป็นพิเศษ  เพราะเกรงว่าด้วยน้ำหนักตัวของผมอาจจะไปเหยียบอะไรเก่าๆของเค้าทรุดเสียหายได้  ถ่ายภาพกันจนหนำใจแต่ผมดันลืมถามว่าเจ้าของบ้านชื่อเรียงเสียงใดซะนี่  กรรม

เนื่องจากก่อนมา  ตาข้างขวาผมยังอักเสบไม่หาย  และตัวผมเองก็ดันลืมเอายาหยอดตาที่หมอให้ไว้ติดตัวมาด้วย   ผมจึงขอตัวไปร้านขายยา หาซื้อยาหยอดตา  ทางร้านเลยจัดยาล้างตาแถมมาให้ด้วย   กลับมาที่บ้านโบราณผมจัดแจงแกะยามาล้างตา  เจ้านันทชัยมองดูผมหยอดตาด้วยความสนใจอย่างยิ่ง  จนน้าชิตแซวว่าอยากหยอดมั่งหรือไง  แกเลยยิ้มอายๆหลบไป    หลังจากนั้นราวสัก 5 โมงกว่าๆ  ฝนที่ปรอยๆอยู่จางหายไป   น้ายอดชวนพวกเราเดินกลับไปที่ตลาดคนเดินอีกครั้ง   และน้ายอดก็เดินไปซื้อคอหมูย่างเอาไปเป็นอาหารเย็นร่วมกับอาหารที่ทางรีสอร์ตจัดให้  เจ้านันทชัยทำท่าทางเหมือนลุกลี้ลุกลนชอบกล   น้าชิตเลยสะกิดถามว่ามีอะไรไหม  เจ้านันทชัยตอบว่า  จะต้องรีบกลับไปเตรียมตัว เตรียมการแสดงในค่ำคืนนี้  ที่ทางรีสอร์ตจะจัดงานสันทนาการให้กับแขกทุกท่านที่มาพักในรีสอร์ต   เมื่อน้ายอดได้ของแล้วพวกเราก็เดินกลับไปหารถที่จอดอยู่   แต่เจ้านันทชัยบอกว่าคนขับรถย้ายรถไปจอดที่แห่งใหม่แล้ว  พอพวกเราเดินไปหารถซึ่งต้องผ่านสถานีตำรวจ  ก็เจอมุมที่เค้าจัดซุ้มเอาไว้ให้นักท่องเที่ยวถ่ายภาพไว้เป็นที่ระทึก  เอ้ย... ระลึกกัน   พวกเราจึงแถ...เข้าไปอีก  กดกันมาอีกคนล่ะใบสองใบ  เจ้านันทชัยมองพวกเราค้อนแล้วค้อนอีกที่เห็นพวกเราไปทางไหนก็ถ่ายได้ถ่ายดียังกะกินยาถ่ายมา   เมื่อพวกเรากระโดด (โหน) ขึ้นรถได้  เจ้านันทชัยก็พาพวกเรากลับรีสอร์ตทันที   ซึ่งก็อยู่ไม่ห่างจากถนนคนเดินมากนัก

หลังจากอาบน้ำอาบท่าแล้ว   พวกเราก็ออกมาร่วมรัปทานข้าวเย็นกัน   มื้อนี้เรามีคอหมูย่างจากตลาดคนเดินเข้ามาเสริมกับข้าวจากทางรีสอร์ต   และปรากฏว่า  คอหมูย่างขายดีเป็นเทน้ำเทท่า หมดก่อนกับข้าวอย่างอื่นๆ  ทุกคนยกนิ้วให้ว่าคอหมูย่างที่ตลาดคนเดินนั้นถูกปากถูกใจอย่างยิ่ง   พวกเราเหลียวมองไปทางเวทีที่เชื่อว่าเจ้านันทชัยจะออกมาทำการแสดง   แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะเบิกโรงซะที จนกระทั่งพวกเราอิ่มหมีพลีมัน  หนังท้องตึง หนังตาก็หย่อน  เพราะคืนที่ผ่านมาอยู่บนรถ  จึงนอนกันไม่เต็มที่  ยิ่งผมกับน้ายอดด้วยยิ่งแล้ว  เพราะเพิ่งได้งีบไปชั่วโมงเดียวตอนเข้าพักที่นี่เอง  ทางรีสอร์ตจะจัดสันทนาการอะไร  หรือเจ้านันทชัยมันจะแสดงอะไร แสดงเมื่อไร  พวกเราจึงไม่สนใจอีกต่อไป  แยกย้ายกันกลับห้องทันทีที่อิ่ม   แต่พอกลับไปถึงห้อง  ปรากฏว่าเราเจอเข้ากับน้องตั๊กที่มาเยี่ยมพวกเราถึงหน้าห้องกันเลยทีเดียว  มันเป็นตั๊กแตนใบไม้ที่ตัวใหญ่มาก   แทนที่พวกเราจะได้เข้านอน  เลยไปคว้ากล้องมานั่งเล็งน้องตั๊กซะก่อน  ผลัดกันถ่ายไปคนล่ะชอตสองชอต   สนุกสนานเฮฮากันจนลืมง่วงไปเลย   มีแต่ผมกับน้ายอดเท่านั้นที่ไม่ได้ถ่าย  แต่ก็นั่งดูและเป็นคนช่วยส่องไฟให้ทุกคนได้ถ่ายกันจนหนำใจ   น้องตั๊กแกก็สุดแสนใจดี  ให้ความร่วมมืออย่างดี ไม่หนีไปไหนเลย  เอียงซ้าย เอียงขวาให้ถ่ายอย่างกะนางแบบมืออาชีพก็ไม่ปาน   พอทุกคนถ่ายกันจนพอใจแล้วนั่นแหละ  น้องตั๊กก็บินวูบเข้าชายป่าไป

เช้าตี 5 ของวันใหม่   เสียงเจ้านันทชัยโหวกเหวกเดินปลุกนักท่องเที่ยว   พวกเราตื่นขึ้นทำธุระส่วนตัวเสร็จก็ออกมายืนรอรถที่จะพาไปชมทะเลหมอกบนดอยหัวโหมด  แต่นักท่องเที่ยวมีหลายกลุ่ม จึงวุ่นวายกันพอสมควร  กลุ่มนี้ขาดคนหนึ่ง กลุ่มนั้นขาดสองคน  จึงยังออกรถไม่ได้สักที   ระหว่างที่รอ  พวกเราก็แก้เซ็งด้วยกันไปมะรุมมะตุ้มรังเจ้าแมงมุมอีกครั้ง   ผมอยากได้หยดน้ำบนใยแมงมุมตอนเช้า  แต่มันไม่มีซะนี่   เลยต้องออกแรงให้น้ายอดเอาฟ็อคกี้สเปร์ละอองน้ำใส่ให้  เจ้าแมงมุมสะดุ้งนิดๆ แต่ก็ไม่หนีไปไหน   ผมกดมา 2-3 ใบแล้วรู้สึกไม่ค่อยถูกใจ เพราะหยดน้ำมันหยดเล็กไป  ถ่ายแล้วดูจากหลังกล้องแทบจะไม่เห็นหยดน้ำเลยด้วยซ้ำไป  ต่อจากนั้นคนอื่นๆก็ช่วยกันเข้าแถวเรียงคิวกันคนล่ะใบสองใบ  ก่อนที่จะขึ้นรถไปเที่ยวดอยกัน   เนื่องจากเมื่อวานเย็นมีฝนตกปรอยๆ   น้าเล็กแกจึงตั้งความหวังเอาไว้เต็มเปี่ยมว่าเช้าวันนี้พวกเราจะต้องพบเจอทะเลหมอกที่สวยงามอย่างแน่นอน

อากาศยามเช้ามืดเย็นๆนิดหน่อย  แต่ไม่ถึงกับหนาว  แต่รู้สึกได้ถึงความชื้นในอากาศ   รถพาพวกเราควบปุเลงๆไปราวสัก 10 กว่ากิโลเมตรเห็นจะได้  พวกเราก็มาถึงดอยหัวโหมด  ที่จริงที่นี่ผมก็เคยมาหลายครั้งแล้วเช่นกัน   มาครั้งแรกๆนี่แทบจะยังไม่มีคนรู้จักที่นี่ด้วยซ้ำ   มากลางเต็นท์นอนกัน 2-3 คนบนนี้   กลัวผีหลอกกันแทบตาย  แต่ในการมาที่นี่หลายครั้ง  เคยมีแค่ครั้งเดียวเท่านั้นเองที่มีทะเลหมอกสวยพอดูได้เท่านั้น  ยังไม่เคยเจอแบบเต็มๆสักทีเหมือนกัน   หวังว่าวันนี้พวกเราจะโชคดี   พวกเราปีนป่ายไปจนถึงยอดเขา  โห.....  มีนักท่องเที่ยวที่มาถึงก่อนเรามากพอดู   พวกเราแยกย้ายกันหามุมใครมุมมันอีกครั้ง   ในความสลัวลางของเช้ามืดที่ยังไม่ทันจะสว่างดี   ผมเลือกได้มุมที่คิดว่ามันดีที่สุดแล้วสำหรับผม  ผมกางขาตั้งกล้องอย่างชนิดปักหลักมั่นคงยังกับจะปักหลักมันตรงนั้นชนิดที่ไม่คิดจะเปลี่ยนมุมอีกเลย   นักท่องเที่ยวเยอะ  คงเปลี่ยนมุมยากเหมือนกัน  ปรับกล้อง  เซตกล้องตามที่เคย  จากนั้นก็รอเวลา
6 โมงกว่า   ความสว่างค่อยๆเผยโฉมวิวตรงหน้า  มีหมอกกระหย่อมเล็กๆอยู่กลางหุบเขาข้างหน้า  นิดเดียวจริงๆ  พวกเราทุกคนรวมทั้งท่องเที่ยวต่างก็รออย่างอดทนโดยหวังว่าเมื่อสายอีกนิดหมอกอาจจะหนาขึ้น   7 โมงกว่า  ดวงอาทิตย์ก็เผยโฉมมาให้เห็น  แต่ก็เพียงแวบเดียวแล้วก็อายม้วนหลบหน้าไปอยู่หลังเมฆาซะอีก   หมอกก็จางลงไปเรื่อยๆ ไม่มีวี่แววว่าจะมีทะเลหมอกให้ชมแต่อย่างใด   เสียงเจ้านันทชัยตะโกนโหวกเหวกเรียกลูกทัวร์ให้กลับขึ้นรถเพื่อกลับรีสอร์ตไปทานอาหารเช้า   พวกเราเก็บอุปกรณ์อย่างเซ็งๆแล้วเดินตามเจ้านันทชัยไปขึ้นรถ

หลังอาหารเช้าก่อนจะลงแพ  พวกเราก็เยี่ยมหน้าไปเยือนเจ้าแมงมุมตัวเมื่อวานอีกครั้ง  อ้าว....  พี่แกมีอาหารมื้อเช้าเป็นจักจั่นตัวหนึ่ง  กำลังหม่ำอาหารเช้าอยู่เลย  เมื่อเห็นดังนั้น  พวกเราเลยฆ่าเวลาด้วยการถ่ายเจ้านี่อีกครั้ง ผมกดมา 2-3 ใบก่อนที่จะหลบไปที่ริมน้ำก็เจอกับเจ้าหน้าที่ของทางรีสอร์ตกำลังเตรียมแพยางให้พวกเรา  โดยปกติ  ผมเป็นคนชอบถ่ายเรืออยู่แล้ว เลยถลาเข้าเก็บภาพ  แต่เมื่อยกดูภาพถ่ายที่หลังกล้องก็เกิดเซ็งในอารมณ์อีก   เพราะน้ำในแม่กลองขุ่นคลัก  มองยังไงมันก็ไม่ได้เรื่องอยู่ดี

จุดนี้เป็นจุดที่บรรดารีสอร์ตต่างๆจะพาลูกทัวร์มาลงแพยางกันที่นี่   แต่ของพวกเราไม่ต้องมาที่นี่  พวกเราลงแพจากที่รีสอร์ตเลย  เพราะรีสอร์ตที่พวกเราพักนั้นอยู่ติดลำน้ำแม่กลองอยู่แล้ว