แต่มันตาถั่วครับ
วันนั้น ผมนั่งในบังไพรข้างๆอาจารย์อิ้ง เจ้านี่มุดผ่านมุมของบังไพรเข้ามาในบลายด์ผม แล้วยังคุ้ยเขี่ยหาอาหารตรงปลายเท้าของผม ผมนั่งมองมันนิ่งๆ สักพัก เจ้านี่กระโดดขึ้นมาเกาะที่หัวเข่าของผม เราสองมองสบตากันจึ๋งๆ เท่านั้นแหละ มันอ้าปากร้องจ๊าก บินชนผนังบังไพรหล่นลงพื้นแล้วตาลีตาเหลือกมุดหายออกไป ถ้าไม่เกรงใจอาจารย์อิ้งซึ่งนั่งอยู่ใกล้ๆ ผมคงปล่อยก๊ากไปเต็มๆ
ฮ่าๆๆ..กลับไปคืนนั้นมันคงนอนฝันร้ายเลย...