ต่อไป »

หลังจากชมพระธาตุหลวงแล้ว  เพิ่งจะ 11 โมงกว่า  ไกด์ก็พาไปทานข้าวเที่ยง  พวกเราทุกคนร้องว่านี่มันยังไม่ทันจะเที่ยง  ไกด์บอกว่า  หลังอาหาร  พวกเราจะต้องนั่งรถกันยาวเลยและต้องใช้เวลาเดินทางถึงวังเวียงราว 5 ชั่วโมง 

ระยะทางจากเวียงจันถึงวังเวียงราว 160 ก.ม.  ระหว่างทาง เวียงจัน-วังเวียง ไม่มีร้านอาหารที่ดีพอสำหรับพวกเราด้วย  และตามโปรแกรมแล้ว  เราจะต้องไปถึงถ้ำจังตอนบ่าย 4 โมง ฉะนั้นต้องรีบกินรีบไป โอ้เอ้ไม่ได้

โห.... 160 กิโล   เราต้องเดินทาง 5 ชั่วโมง  เฉลี่ย... 30 กิโลเมตร/ชั่วโมง   นี่มันคลานเป็นเต่าเลยอ่ะ  แต่พอไปเจอเส้นทางมรดกโลกของจริงเข้า  รู้เลย ว่าวิ่งได้เร็วแค่นี้ก็เก่งแล้วครับ

อยู่บนรถช่วงว่างๆ  เราลองมาเรียนภาษาลาวบางคำดูครับ 

คำไทย        คำลาว
ไฟเขียว     =  ไฟปลดปล่อย
ไฟแดง      =  ไฟอำนาจ
ไฟเหลือง   =  ไฟลังเล
ไฟเหลืองกระพริบ  =  ไฟเสรี

...แล้วไฟหลากสีละครับเค้า เรียกว่าอะไร...

หลากสี... เค้าเรียกว่า... สลิ่ม...เฮ้ย.......

น่าน....  น้าชิต  จุดพลุอีกแล้ว......  ก๊าก....

หลังจากที่ทุกคนอิ่มหนำสำราญแล้ว  แม่นางป๊อกกี้ก็เชื้อเชิญให้ทุกคนไปขึ้น   แต่แทนที่จะเป็นรถตู้ของเรา  กลับกลายเป็นรถสองแถวทรงสูงซะนี่

เรื่องของเรื่องก็คือ  เมื่อวาน ผมแสดงเจตจำนงว่าต้องการเข้าไปเที่ยวชมแหล่งท่องเที่ยงแห่งหนึ่งในวังเวียง  นั่นก็คือ  "บลูลากูล

ซึ่งตามโปรแกรมเดิมของการจัดทัวร์ไม่มีโปรแกรมนี้  เมื่อผมต้องการไปเป็นพิเศษนอกเหนือจากรายการ  ไกด์ป๊อกกี้ก็จัดให้  แต่เราต้องเพิ่มค่าใช้จ่ายอีกท่านล่ะ 200 บาท

ซึ่งไกด์บอกว่า  ทางเข้ามันเป็นถนนลูกรัง  บางช่วงขรุขระมาก  รถตู้เข้ายาก จึงต้องว่าจ้างรถสองแถวทรงสูงมารับแทน  ซึ่งเรื่องนี้ ผมพอทราบมาอยู่แล้ว

นอกจากนั้น  ยังต้องมีค่าผ่านสะพาน  และค่าเข้าชมสถานที่  เช้านี่ รถสองแถวจึงมารับที่โรงแรมแต่เช้าเลย  น้ากบเลยได้นอนพักอีกหน่อย

รถพาพวกเรามาส่งตรงที่ลงเรือเพื่อโปรแกรมล่องเรือของเมื่อวานเย็นที่พวกเรายังไม่ได้ล่อง  เลยเอามาลงที่เช้านี้ก่อนเลยครับ

เจ้าหยกถูกป้าแกกำหนดว่าให้ไปลงเรือลำเดียวกับป๊า  เรือลำของผมเลยมีแม่ย่านางที่หัวเรือ  แล้วดูเจ้าเหม่งสิ  หันหน้ากลับมายิ้มเริงร่าใส่ป๊าซะด้วย  คงชอบล่ะสิท่าที่ได้นั่งหัวเรือ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 28mm   โหมด  AV  F 6.3  1/800s   ISO 400  รูปแบบภาพ  ภาพบุคคล   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.33 EV

เมื่อวานทั้งวัน  พวกเราแทบจะไม่เห็นแสงแดดกันเลยทีเดียว  ฟ้าเน่ามาก   แถมเมื่อเช้าที่ตื่นขึ้นมาก็เจอฝนตกซ้ำเข้าให้อีก  ทำเอาผมเซ็งเป็ด เซ็งห่านกันเลย

แต่พอไปถึงริมน้ำซอง พอพบเข้ากับสายหมอกยามเช้าที่กำลังลอยอ้อยอิ่งแซมอยู่ระหว่างเทือกเขาที่สลับซับซ้อนเข้า  ก็ทำเอาความคิดของผมเปลี่ยนไป

บางครั้ง  บนความโชคร้าย ก็อาจจะมีความโชคดีปะปนอยู่บ้างก็ได้  อย่างเช่นเช้านี้ พอลงเรือและทุกคนได้มองไปยังอีกฝั่งของลำน้ำซอง

เห็นสายหมอกที่ประดับฉากกับเทือกเขา และลำน้ำซองที่ใสสะอาด ทุกอย่างดูสดชื่นด้วยฝนเพิ่งจะกระหน่ำผ่านไปหยกๆเมื่อกี้นี้เอง  ทุกคนยิ้มอย่างพอใจ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 82mm   โหมด  AV  F 6.3  1/2000s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.33 EV

เรือ  พากพวกเราล่องทวนกระแสน้ำปเรื่อยๆ   พวกเราที่มีกล้องก็ยกขึ้นส่องเก็บภาพบรรยากาศของลำน้ำซองไปเรื่อยๆ  ที่ไม่มีกล้องก็เก็บความดื่มด่ำของธรรมชาติเอาไว้ในความทรงจำ

วิถีชีวิตของชนชาววังเวียงที่แท้จริงเริ่มเผยโฉมมออกมาเมื่อเรือนำพวกเราห่างเมืองออกไป  เริ่มเห็นชาวบ้านลงมาทำธุระที่ริมน้ำตามชีวิตของตน

บ้างอุ้มลูก จูงหลานเดินข้ามสะพานไม้  ออกไปทำภาระกิจตน  บ้างจูงจักรยาน อาจจะไปตลาด  เด็กๆนุ่งซิ่น หอบกระเป๋าไปโรงเรียน

พลขับเรือคงจะไม่ได้ทัศนาวิวเหมือนกับพวกเรามากนัก  เพราะพี่แกต้องคอยหักเรือหลบหลีกเกาะแก่งที่เป็นหินอยู่กลางลำน้ำซอง  หากแล่นไปชนเข้า มีหวังงานงอกแน่ๆ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 105mm   โหมด  AV  F 6.3  1/800s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

ที่วังเวียงนี่   ผมเคยมาหลายครั้งแล้วก็จริง  แต่เพิ่งจะมีคราวที่แล้ว เมื่อราวสัก 3 ปีก่อน  ที่ผมมาแล้ว  เค้าพามาลงเรือล่องลำน้ำ ชมวิวทิวทัศน์ของลำน้ำซอง

แต่ว่าครั้งที่แล้ว  มาเอาเย็นมาก  และเป็นช่วงปีใหม่ด้วย  นักท่องเที่ยวค่อนข้างเยอะ  จึงเห็นในลำน้ำมีเรือที่พานักท่องเที่ยววิ่งกันขวักไขว่  สวนกันไปมาไม่ขาด

แถมผมถ่ายภาพไม่ค่อยได้ เพราะมันเย็นมากแล้ว แสงสลัวลางเต็มที  มองเห็นริมฝั่งสวยงามก็จริง  แต่เก็บลงกล้องยาก  เพราะเรือวิ่งไม่ได้หยุดนิ่งเลย

แต่มาคราวนี้  พวกเรามากันช้า  มาถึงวังเวียงเอาเย็นจนมืดค่ำแล้ว จึงไม่สามารถล่องเรือได้ทัน  ต้องเอามาลงตอนเช้าอย่างนี้แทน

นี่ก็นับเป็นโชคดีอีกเช่นกัน  เพราะหากมาทัน เราคงต้องลงเรือเย็นๆ  ผมก็คงพบกับหนังเรื่องเดิมๆอีก  แต่นี่มาเช้าทำให้แสงมากพอที่จะถ่ายภาพจากในเรือได้เป็นอย่างดี

แถมบรรยากาศตอนเช้าๆ มีสายหมอกประกอบฉากกับทิวเข้าเข้าอีก  ซึ่งผมไม่รู้ว่า  ถ้าเมื่อเช้าฝนไม่ตก หรือวันที่พวกเรามาแล้วมันไม่มีมรสุมแบบนี้  มันจะมีหมอกอย่างนี้ไหม

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 67mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1250s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

ถือเป็นความโชคดีที่รายการเปลี่ยนแปลง  แต่เป็นไปในทางที่ดีขึ้น  ทุกคนยิ้มได้อย่างพอใจกับโปรแกรมทัวร์ของเช้าวันนี้

จึงอยากฝากบอกไปถึง น้ากบ และทีมงานนะครับว่า  รายการล่องเรือชมวิวลำน้ำซอง  ถือเป็นไฮไลท์ของวังเวียง  ไม่ควรล่องเรือตอนเย็นนะครับ  เปลี่ยนเอามาลงเช้าดีกว่าครับ  ฟันธง

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 55mm   โหมด  AV  F 6.3  1/800s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

บางมุม บางซอก ขอบเงาไม้ ผาหิน  มักจะแอบแฝง ซ่อนความงดงามเอาไว้

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 105mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1600s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

ภาพสมาชิกร่วมทริปครับ   เราไปกันมากหน้าหลายตาจนผมจำไม่ได้หมดครับ   เลยไม่ทราบว่า ที่ถ่ายมานั่นคือผู้ใดครับ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 45mm   โหมด  AV  F 6.3  1/640s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพบุคคล   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

มาคราวก่อน   ผมจำได้ว่า  เรือพามาเดี๋ยวเดียวก็พากลับ  ยังรู้สึกหงุดหงิดไม่หาย  เพราะว่า บรรยากาศดีๆแบบนี้  ทำไมมีนิดเดียว   

แต่ก็พอจะเข้าใจว่า  มันมืดแล้ว  อันตราย  เพราะมีแก่งหินกลางลำน้ำไปทั่ว  หากแล่นเรือไปชนเข้ามีหวังนักท่องเที่ยวได้ตกน้ำตกท่ากันแน่ๆ

แม้ว่าลำน้ำซองจะไม่ได้ลึกมากนัก   ส่วนใหญ่ระดับน้ำก็คงแค่ราวๆหน้าอกผู้ชายตัวสูงหน่อยเท่านั้น และน้ำก็ไม่ได้เชี่ยวกรากจนน่ากลัว

แต่สำหรับผู้ที่ว่ายน้ำไม่เป็นก็ยังอาจมีปัญหาได้อยู่ดี  ฉะนั้น  เมื่อมืดจนมองเห็นไม่ชัด  เรือก็คงต้องพากลับเพื่อความปลอดภัย 

แต่คราวนี้  เรามากันแบบยาวๆเลยครับ 

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 35mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1250s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

หลายแง่มุมที่สวยจนแทบไม่อยากเชื่อ  ทำให้นึกถึงภาพวาดหมึกภู่กันจีน  เลยลองเอามาทำดูบ้างครับ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 105mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1600s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV แต่งภาพเป็น ขาว-ดำ

นั่งเรือชมวิวกันอย่างเพลิดเพลิน  และนี่คือที่มาของชื่อ  "กุ้ยหลินเมืองลาว"  สวยสมคำล่ำลือจริงๆ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 105mm   โหมด  AV  F 6.3  1/2500s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

นี่ถ้าหากว่า มีฤดูใบไม้เปลี่ยนสีเข้ามาด้วยล่ะก้อ....  วังเวียงถึงกับเป็นแหล่งท่องเที่ยวติดอันดับโลกเลยเชียวล่ะครับ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 35mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1600s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV

ด้วยความที่เคยมาครั้งหนึ่งแล้ว  เลยพอรู้ว่า เลนส์ที่เหมาะกับการถ่ายภาพตรงนี้  ควรเป็นเลนส์ที่มีช่วงมุมกว้างไปจนถึงซูมมากสักหน่อย  ผมจึงเลือกเลนส์ 24-105 mm ใส่กล้องมา

เพราะเล็งเอาไว้ว่า การนั่งเรือหางยาว ไม่มีเครื่องกั้น  ลมและละอองน้ำกระเซ็นเข้ามาโดนเราตลอดเวลา  จึงไม่สมควรอย่างยิ่งที่จะถอดเปลี่ยนเลนส์ขณะที่เรือกำลังแล่นอยู่

การเลือกใช้เลนส์ที่มีคุณสมบัติเป็นทั้งเลนส์มุมกว้าง ไปจนถึงเทเลระยะกลางๆ จึงน่าจะเหมาะกับงานมากที่สุด

แต่พอมาถ่ายมุมนี้  ทำให้ผมเก็บมุมภาพได้ไม่หมด  และความบิดเบี้ยวสู้เลนส์จำพวก Fisheye ไม่ได้  เห็นภาพของเพื่อนๆสมาชิกแล้ว อยากเขกกระโหลกตัวเองแท้ๆ

ไม่ได้ด้วยเล่ห์  ก็ต้องเอาด้วยกล  ไม่ได้ด้วยมนต์  ก็ต้องว่าด้วยคาถา  สูตรของน้ายอดเค้า   แต่คราวนี้  ผมเอามาใช้แทนซะ  ผมจึงแต่ง Fisheye ในโปรแกรมครับ

แต่ดูยังไงๆ ก็ไม่เหมือนของจริงอยู่ดีครับ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 24mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1000s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV  แต่งด้วยโปรแกรม

ภาพมันจะดูเป็น Fisheye หรือไม่  ก็ทำได้แค่นี้แล้วล่ะครับ  นอกจากว่าจะย้อนกลับไปถ่ายมาใหม่เท่านั้น  ไม่แน่นะครับ  อาจจะต้องมีทริปล้างตาอีกครั้งก็เป็นได้

มุมนี้  มองเผินๆ  ใกล้เคียงกับ "จางเจี๋ยเจี้ย"  หรือ  "หุบเขาอวตาร" ในเมืองจีนเหมือนกันนะครับ

ภาพ ลำน้ำซอง  ถ่ายด้วยกล้อง 5D Mk III + Lens EF-24-105 mm F 4  ถ่ายที่ 24mm   โหมด  AV  F 6.3  1/1000s   ISO 1000  รูปแบบภาพ  ภาพวิว   โดยตั้งค่ากลางเอาไว้ที่  - 0.67 EV  แต่งด้วยโปรแกรม

หลังจากชมพระธาตุหลวงแล้ว  เพิ่งจะ 11 โมงกว่า  ไกด์ก็พาไปทานข้าวเที่ยง  พวกเราทุกคนร้องว่านี่มันยังไม่ทันจะเที่ยง  ไกด์บอกว่า  หลังอาหาร  พวกเราจะต้องนั่งรถกันยาวเลยและต้องใช้เวลาเดินทางถึงวังเวียงราว 5 ชั่วโมง 

ระยะทางจากเวียงจันถึงวังเวียงราว 160 ก.ม.  ระหว่างทาง เวียงจัน-วังเวียง ไม่มีร้านอาหารที่ดีพอสำหรับพวกเราด้วย  และตามโปรแกรมแล้ว  เราจะต้องไปถึงถ้ำจังตอนบ่าย 4 โมง ฉะนั้นต้องรีบกินรีบไป โอ้เอ้ไม่ได้

โห.... 160 กิโล   เราต้องเดินทาง 5 ชั่วโมง  เฉลี่ย... 30 กิโลเมตร/ชั่วโมง   นี่มันคลานเป็นเต่าเลยอ่ะ  แต่พอไปเจอเส้นทางมรดกโลกของจริงเข้า  รู้เลย ว่าวิ่งได้เร็วแค่นี้ก็เก่งแล้วครับ

อยู่บนรถช่วงว่างๆ  เราลองมาเรียนภาษาลาวบางคำดูครับ 

คำไทย        คำลาว
ไฟเขียว     =  ไฟปลดปล่อย
ไฟแดง      =  ไฟอำนาจ
ไฟเหลือง   =  ไฟลังเล
ไฟเหลืองกระพริบ  =  ไฟเสรี

...แล้วไฟหลากสีละครับเค้า เรียกว่าอะไร...

หลากสี... เค้าเรียกว่า... สลิ่ม...เฮ้ย.......

น่าน....  น้าชิต  จุดพลุอีกแล้ว......  ก๊าก....

...เค้าป่าวน้า...