ต่อไป »

ขอบคุณสำหรับภาพสวยๆครับแต่ก็มีคำถามที่จะถามน้าหมีมากมายเหมือนกันแต่คงต้องเอาไว้หลังไมค่อยถามดีกว่าครับเพราะคำถามในหัวค่อยข้างเยอะอยู่เอาเป็นว่าถ้าน้าหมีไปอีกขอติดไปด้วยน่ะครับ

ครับ สอบถามได้ครับ น้านิด  ไม่ต้องเกรงใจ  หากตอบได้ ยินดีตอบครับ

     ดอกพญาเสือโคร่งที่เป็นดอกสีขาวแบบนี้   ทางดอยอินท์แจงว่ามีที่ดอนอินท์ที่เดียวเท่านั้น  ที่อื่นๆไม่มี  ก็ไม่รู้ว่าจะจริงเท็จประการใดครับ  แต่ผมเองก็ยังไม่เคยเห็นในที่อื่นๆเหมือนกัน   ก็คงต้องเชื่อเค้าก่อนล่ะครับ  จนกว่าจะไปเห็นจากที่อื่นก่อน

ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่  400mm  F11  iso 800  1/640 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F20  iso 800  1/640 s

ภาพ 3  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F20  iso 500  1/400 s

     หากจะถามผมว่า  ดอกพญาเสือโคร่ง ที่ไหนสวยกว่ากัน   ผมเองก็คงตอบไม่ได้ครับ  เพราะผมว่ามันสวยไปทุกที่เลยครับ  แต่หากจะถามผมว่า  แล้วผมถ่ายดอกพญาเสือโคร่งที่ไหนเป็นแห่งแรก และถ่ายเมื่อไรล่ะก้อ...  พอจะบอกได้อย่างเหนียมๆครับ   ผมถ่ายพญาเสือโคร่งครั้งแรกที่ดอยแม่สลอง จ.เชียงราย ครับ   ไม่ได้ตั้งใจไปถ่ายหรอกครับ  เพียงแค่อยากขึ้นไปเที่ยวตอนปีใหม่เท่านั้น  แต่บังเอิญปีนั้นดอกพญาเสือโคร่งบานปีใหม่พอดิบพอดี   ผมเลยได้ถ่ายทั้งๆที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำไปว่าดอกไม้ชนิดนี้มีชื่อว่ากระไร  ถ่ายเสร็จค่อยไปถามคนดอยเอาอีกทีว่ามันมีชื่อเรียงเสียงใด  ส่วนถ่ายเมื่อไร? แหะๆๆ  ไม่อยากบอกเลยว่า....  เมื่อราว.. 30 กว่าปีที่แล้วครับ

ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่  400mm  F20  iso 500  1/320 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F20  iso 500  1/200 s

ภาพ 3  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F16  iso 500  1/200 s

     หลังกินข้าวเช้ากะถ่ายดอกพญาแถวๆร้านอาหารอุทยาน  น้าหกก็ได้เจอแฟนเก่าที่ยังไม่ใหม่ เอ๊ะ  แฟนใหม่ที่ยังไม่เก่า  เฮ้ย  แฟนกลางเก่ากลางใหม่ เว๊ย..   แทร็คเข้ามาทางไลน์  คุยไปคุยมาเลยมีงานงอก ต้องจรลีเข้าไปหาถึงในเมืองเชียงใหม่   แต่ว่าพวกเราก็ต้องการย้านไปดอยอ่าขางอยู่แล้ว ก็แค่แวะไปเซฮัลโหล ทักทาย น้องเค้าหน่อยจะเป็นไรมี  เที่ยง เราก็ถึงเมืองเชียงใหม่ที่รถติดสาหัสสากรรจ์ไม่แพ้กรุงเทพฯ  ผมแวะซื้อหมูทอดกะข้าวเหนียวเจ้าประจำในตลาดวโรรส  อย่าให้ต้องเอ่ยชื่อเลยครับ  เพราะเค้าไม่ได้จ่ายค่าโฆษณาให้ผม  แล้วไปนั่งรอน้องเค้าที่ร้านอาหารบนชั้น 3 ของตลาด  พอเจอหน้าค่าตาแล้ว น้าหกเอ่ยชวนน้องเค้าไปดอยอ่างขางด้วยกัน  นึกว่าจะปฎิเสธ  ที่ไหนได้  น้องเค้ายินยอมตามน้าหกไปแต่โดยละม่อม  เก่งจริงๆท่านรองประธานฯฝ่ายกิจกรรมพริตตี้  แต่มีข้อแม้ว่าจะต้องรอบ่าย 3 ก่อน  นั่นจึงทำให้ผมต้องพรรคพวกไปเยือนบ่อสร้าง ถิ่นทำร่มของเชียงใหม่  เราฝ่าฟันรถติดเข้าไปใกล้แล้วจึงเห็นป้ายปิดข้อความว่า วันนี้มีงานมหกรรมร่มบ่อสร้าง  มิน่า  รถติดบรรลัยจักเลย  แต่มาแล้ว จะถอยหลังได้ไง  มุดเข้าไปให้ถึงจนได้แหละ


ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm ถ่ายที่  115mm  F4.5  iso 800  1/2000 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm  ถ่ายที่ 130mm  F5  iso 800  1/500 s

     หัถกรรมทำร่ม   ที่มาทีไร ประทับใจทีนั้น   แม้ว่าวันนี้จะมีคนพลุกพล่านมากกว่าปกติก็ตาม   แต่ก็ยังพอมีช่องให้เราได้ชมฝีมือการทำร่มและการเพนท์ภาพต่างๆ   เห็นทีไ รอดทึ่งไม่ได้สักที   ทำไมเค้าเก่งอะไรปานนั้น  ดูเหมือนว่าทุกคนแทบจะหลับตาสะบัดปลายภู่กัน ก็ออกมาเป็นภาพสวยๆได้   ถ้าเป็นผมนะเร๊อ....  ตายไปเกิดใหม่แล้ว ก็ยังทำไม่ได้อยู่ดี


ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm ถ่ายที่  260mm  F5.6  iso 3200 1/100 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm  ถ่ายที่ 100mm  F5.6  iso 3200  1/400 s

       พวกเราเข้าไปยืน เดิน เดี๋ยวเดียวเท่านั้น  เวลานัดเจ๊.. เอ้ย... น้อง ก็มาถึง  จึงต้องรีบย้อนกลับเข้าตัวเมืองอีกครั้ง


ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm ถ่ายที่  100mm  F4.5  iso 3200 1/250 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm  ถ่ายที่ 100mm  F4.5  iso 800  1/2500 s

     แต่กว่าที่พวกเราจะฝ่ารถที่ติดเป็นตังเมเข้าไปจนถึงในเมืองและเจอหน้าน้อง  เวลาก็ล่วงเลยบ่าย 4 โมงเข้าไปแล้ว   เรารีบเผ่นบ่ายหน้าออกนอกเมืองทันที   ในใจผมนึกเสียดายอยู่ครามครันว่าเราคงจะไปถึงเชียงดาวไม่ทันอาทิตย์ตกดินแน่ๆ   แต่ก็ทำใจไว้แล้วเหมือนกัน  เพราะตั้งแต่เช้าวันนี้มาท้องฟ้าดูไม่ค่อยเป็นใจเอาซะเลย   เมฆขาวๆลอยเต็มฟ้า พอบ่ายๆทำท่าทางว่าอาจมีฝนซะอีกด้วย   ถึงไปทันก็ไม่แน่ว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าหลังดอยเชียงดาวไหม   แต่ผมก็พยายามเร่งเครื่องเพื่อทำเวลาเท่าที่จะทำได้  เผื่อฟลุ๊คว่างั้น

     และแล้ว... 17.30น.  เราก็เริ่มมองเห็นดอยเชียงดาวอยู่ซ้ายมือ ท่ามกลางแสงสลัวๆรางของเงาเมฆ  บางช่วง แสงอาทิตย์ก็ลอดช่องเมฆออกมาได้บ้าง   พวกเราเริ่มมองหาจุดจอดรถเพื่อเก็บบรรยากาศนั้น  และในที่สุด ผมก็เลี้ยวรถเข้าซอยเล็กๆซ้ายมือที่คิดว่าน่าจะเห็นภาพนั้นได้ถนัดถนี่ตาที่สุด   หลังจอดรถ  ทุกคนเฮโลลงไปหามุมของตัวเอง  น้านะเดินห่างรถไปไกลหน่อย  ส่วนผมยังรู้สึกปวดขาตั้งแต่เมื่อวาน  เลยยืนซดมันตรงข้างๆรถนั่นแหละ รวมถึงน้าหกกะเจ้าเบ็นซ์ด้วย

     ผมกดไปสองใบก็นึกในใจว่า  นี่ถ้าตรงหน้าผมมีสระน้ำที่สามารถให้เงาสะท้อนภาพขึ้นมาก็คงจะดีไม่น้อย   ทันใดนั้น  ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า ทำไมเราไม่ลองเอาเงาสะท้อนที่หลังคารถเล่า  และใจเร็วเท่าความคิด   ผมกระโดดไปที่หลังคารถทันที  แต่.... อนิจจา  หลังคารถผมมันช่างซกมกสิ้นดี   เหลียวหาผ้าเช็ดรถก็ดันไม่มีอีก   เอาล่ะว๊ะ  เวลามันไม่คอยท่าแล้ว  จะสกปกหน่อยก็ช่างหัวมันเถอะ  ได้รูปยังดีกว่าไม่ได้  จากนั้นผมก็เอากล้องวางแนบเข้ากับหลังคารถ  ปรับตำแหน่งให้ได้ดังใจจากนั้นก็กดลั่นชัตเตอร์มาในระบบ HDR สัก 2-3 ใบ  ยกกล้องขึ้นส่องดู  ได้ภาพเป็นที่น่าพอใจก็นึกกระหยิ่มยิ้มย่องในใจว่า   เออ...  เรานี่ช่างเก่งซะนี่กระไร   คิดทำไปได้

     หลังจากที่ได้ภาพมาแล้ว  ผมยังเห็นเจ้าเบ็นซ์มันยักแย่ยักยันอยู่กับขาตั้งกล้องของมัน   ผมจึงสะกิดแล้วยกหลังกล้องให้ดู  เจ้าเบ็นซ์ลืมตาโพงทันทีที่เห็น  สะบัดหน้าไปมองหลังคารถโดยไม่ต้องอธิบายใดๆทั้งสิ้น   ลุกลี้ลุกรนถอดกล้องออกจากขาตั้งอย่างไม่ยอมหายใจ  พอกล้องหลุดออกจากขาตั้งเท่านั้น เจ้าเบ็นซ์กระโดดเผลวไปที่หลังคารถทันทีโดยไม่สนใจว่าขาตั้งกล้องมันจะต้องเก็บไหม  เวลาที่ดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้านั้น   หากใครเคยถ่ายจะรู้ดีว่า มันมีช่วงเวลานิดเดียวเท่านั้น  หากไม่ทันก็ต้องรอไปอีกหนึ่งวัน  จึงควรต้องเห็นใจเจ้าเบ็นซ์ที่ต้องทำอาการอย่างนั้น  และในเวลาที่ใกล้เคียงกันนั่นเอง  น้าหกก็เหลียวกลับมาเห็นเจ้าเบ็นซ์เข้าก็รู้ได้ทันทีว่ามีเอฟเฟ็คพิเศษที่หลังคารถ จึงโดดเข้าไปร่วมแจมอีกคน  ไม่ช้าน้านะก็ตามเข้ามาอีกคน  การแย่งหลังคารถจึงเกิดขึ้น   แต่ก็ไม่ใช่ปัญาหา  เพราะคนคอเดียวกัน ย่อมต้องแบ่งปันกันได้เสมอ


ภาพแรก  เลนส์ 16-35 mm ถ่ายที่  35 mm  F16  iso 200 1/30 s โหมด HDR

ภาพ 2  เลนส์ 16-35 mm  ถ่ายที่ 35 mm  F16  iso 200  1/60 s  โหมด HDR

    เหนื่อยกันหรือยังครับ  ที่ต้องตามผมมาเที่ยวอย่างกระหืดกระหอบ  ยังนะครับ  เอ้า.. ถ้างั้นก็ไปต่อกัน

     หลังอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว  เราก็เดินทางต่อไปยังจุดหมาย ดอยอ่างขาง   จากนี้แล้ว ผมค่อนข้างใจเย็น เพราะดอยอ่างขางคงไม่หนีผมไปไหน  จะไปถึงดึกหน่อยก็คงไม่เป็นไร   แต่พอผมเลี้ยวผ่านด่านทหารมองเข้าที่ลานจอด ฮ.เท่านั้น  ผมก็ต้องตาเหลือกทันที   เพราะในนั้นอัดแน่นไปด้วยเตนท์และนักท่องเที่ยวที่เดินกันกวักไกว่   ผมสะบัดหน้าอย่างมึนงง นี่มันไม่ใช่เทศกาลนะ  ทำไมนักท่องเที่ยวเยอะขนาดนี้ได้ไง  ขับรถเลยไปอีกหน่อยก็ถึงจุดกลางเตนท์สวนสน  อุแม่จ้าว......  ผมต้องอุทานในใจเบาๆ  นี่มันมีมหกรรมอะไรของมันว๊ะ  คนถึงได่เยอะซะขนาดนี้   แล้วนี่ตูจะไปหาที่นอนได้เหรอว๊ะ คืนนี้  อัดกันมาในรถ 5 ชีวิต  หากต้องนอนบนรถมีหวังไม่ใครก็ใครได้ตายเข้าสักคนแน่ๆ   กลั้นใจขับรถลงไปจนถึงหมู่บ้านหน้าโครงการเกษตรหลวง   เห็นทั้งรถ ทั้งคนที่เดินกันพลุกพล่านยังกะมีงานวัดก็ไม่ปาน   ใจผมหล่นลงไปกองกะพื้น   ตายแน่ๆคืนนี้

     พวกเราเดินทางไปถึงอ่างขางเอาเกือบๆ 2 ทุ่ม  ผมเบียดรถจอดแอบบนลานจอดได้ก็รีบเผ่นแผวลงไปถามหาที่พักทันที  แห่งที่ 1 เต็ม  2 เต็ม  3 เต็ม จากนั้นก้อ...4,5,6,....7,8  ยิ่งถามก็ยิ่งใจแป้วลงทุกที   กับอุณหภูมิ 6 องศาตอนนี้  มันไม่ใช่เรื่องล้อนเล่นได้เสียด้วย  เช้ามืดอาจลงต่ำกว่านี้อีก   ถ้าไม่มีที่พักผมจะทำไงดี สงสัยมีหวังต้องชวนพรรคพวกเล่นตี่จับกันทั้งคืนล่ะว่ะ   เอาเถอะ  เมื่อยังมีอีกหลายแห่งให้ถามได้อีก  ก็คงต้องถามมันไปจนกว่าจะครบก่อนนั่นแหละ  ยังไงเทวดาช่วยหน่อยนะครับ   อย่างน้อยมีสักห้องก็ยังดี   นอนเบียดๆกันในห้องคงยังดีกว่าต้องไปเบียดกันในรถล่ะว๊ะ  ผมบนบานในใจ

"มีห้องว่างเหลือมั่งไหมครับ?"   ผมกลั้นใจถามอีกเป็นครั้งที่เท่าไรก็จำไม่ได้แล้ว

"เต็มหมดแล้วค่า..."   เสียงตอบเหมือนแผ่นเสียงตกร่องมาให้ผมได้ยินซ้ำอีก  ผมสะบัดหน้าเตรียมหันหลังกลับออกไป  "มากันกี่คนคะ"  มีเสียงถามผมมาอย่างห่วงใยจากด้านหลัง  ผมรีบสะบัดหน้ากลับไปที่ต้นเสียงทันที

"5 คนครับ"   ผมระล่ำระลักตอบอย่างมีความหวัง   อ้อ...ก็คนที่ผมเพิ่งถามไปและตอบกับผมว่าเต็มแล้วนี่นา  สงสัยว่าเธอคงกลัวว่าพวกผมจะหนาวตายซะก่อน  ก็เลยจะยอมสละคอกม้าให้พวกผมนอนกันกระมัง  เฮ้....  นั่นมันหนังจีนไปหน่อยมั้ง

"เดี๋ยวจะลองช่วยถามที่พักอีกแห่งให้เอาไหม?  เผื่อเค้ายังมีเหลืออยู่บ้าง"   เธอตอบมาอย่างคนมีน้ำใจ

"ดีครับ  ดีๆๆๆ"  ผมดีใจจนออกนอกหน้า  ทำยังกะว่าจะได้ห้องแล้วซะอีก

     จากนั้นเธอก็เดินนำผมไป  ก็แค่สัก 10 ก้าวเท่านั้นแหละ  เธอไปเจรจากับ...เอ่่อ.... กับ.. เอ่อ.. รีเซฟชั่นของที่แห่งนั้น  ใช่ๆๆ  ยังไงก็ควรต้องเรียกเธอว่า รีเซฟชั่น นั่นแหละ  ได้ความว่า

"มีเหลืออยู่หนึ่งห้อง  เป็นห้อง 4 ท่าน  แต่พวกเรามากัน 5 คงจะไม่ไหวมังค่ะ"

"ไหวครับไหว   ยังไงก็ต้องไหวแล้วครับ"   ผมพูดรัวเร็วจนแทบสำลักอากาศตาย

"จะดูห้องก่อนไหม?"  เธอถามอีก

"ไม่ต้องดูหรอกครับ  เพราะยังไงผมก็ต้องพักที่นี่แล้วครับ   ว่าแต่ค่าห้องเท่าไรครับ"  

"ห้อง 4 ท่าน ราคา 2,000 บาทค่ะ"  เธอตอบ  หืม... แพงจังวุ๊ย...  แต่ยังไงผมก็ต้องเอาแล้วล่ะ  ไม่มีให้เลือกอีกแล้ว

"ไม่ลดให้หน่อยเหรอครับ"  ผมลองแย็ปๆ

"ราคานี้รวมอาหารเช้า 4 ท่านด้วยนะคะ  ไม่แพงแล้วค่ะ"

"อาหารเช้าเป็นแบบไหนครับ  กาแฟ ไข่ดาว ขนมปัง หมูแฮม เหรอ..."

"ไม่ใช่ค่ะ  มีข้าวต้มทรงเครื่อง กาแฟ กับขนมปัง เท่านั้นค่ะ  ไม่มีหมู"  

"ตกลง แต่ขอเพิ่มที่นอนอีกที่ได้เป่าอ่า... ผมมากัน 5 คน"  ผมต่อรองอีก

"เพิ่มที่นอน เพิ่มเงินอีก 200 บาทค่ะ  เอาไหมคะ?"  เธอถาม

"เอาครับ"  ยังไงผมก็ต้องเอาแล้วล่ะ  ทำไงได้  เมื่อควักเงินจ่าย 2,200บาท แม่เจ้าประคุณแบมือขออีก 100 บาท  บอกว่าเป็นค่ามัดจำกุญแจห้อง  หากเอามาคืน แล้วจะคืนเงินให้ทีหลัง  เออ.. ให้มันได้งี้สิว๊ะ


ภาพแรก  เลนส์ 100-400 mm ถ่ายที่  100 mm  F6.3  iso 200 1/125 s โหมด HDR

     หลังจากที่เอาของเข้าที่พักกันเรียบร้อย   พวกเราก็ลงมาข้างล่าง เข้าไปเดินในหมู่บ้านหาข้าวเย็นกินกัน   แต่กรรมแท้ๆที่ร้านอาหารคลาคล่ำหนาแน่นไปด้วยผู้คนที่แย่งกันกิน   ผมเดินมองๆไปหลายร้านก็ยังหาโต๊ะว่างไม่ได้เลย  ในที่สุดก็มายืนอยู่หน้าร้านดังร้านหนึ่งในอ่างขาง   ยืนมองนักท่องเที่ยวที่กำลังหม่ำกันทั้งร้านอย่างหนักใจ  เพราะมองหาโต๊ะว่างไม่เจอเลย   แต่แล้วก็เหมือนมีโชคอีกครั้งเพราะขณะที่กำลังคิดว่าคงจะแห้วนั่นเอง  โต๊ะหนึ่งก็ลุกขึ้นออกจากร้านไป   ผมรีบชวนพรรคพวกเดินเข้าไปยืนรอให้พนักงานร้านเก็บโต๊ะก่อนที่จะมีใครแซงคิวไปอีก  แม้ว่าพนักงานจะบอกว่า ต้องทำใจเย็นๆรอนะคะ เพราะลูกค้ามากเหลือเกิน  เราก็ต้องทำใจแล้วล่ะครับ  แต่ไม่เป็นไร  ผมยังมีข้าวเหนียวหมูทอดที่ซื้อมาจากตลาดวโรรสในเมืองอีกถุงหนึ่ง  ก็เลยเอาออกมารองท้องกันไปพลางๆก่อน  และพวกเราก็รอดชีวิตไปอีกมื้อ

        หลังอาหาร  เราก็ออกมาเดินดูร้ายขายของกัน  เดินๆไปเจอร้านหนึ่งขายชาร้อนแบบรสดั้งเดิมของชาวปากี  จึงรีบสั่งมาชิมก่อนหนึ่งถ้วย   แถมยังแอบเสียดายไม่หายที่ร้านเมื่อกี้มีคนขายอาหาร "ซามูซ่าส์" ด้วย  ผมจำได้ว่าเคยชิมที่เนปาล  รสชาติอร่อยใช้ได้  แต่คืนนี้ผมดันมาไม่ทัน  เค้าขายจนเกลี้ยงฉาดไปแล้ว เลยอดชิมของแปลกไป  อากาศหนาวๆอย่างวันนี้ได้ชาร้อนๆของปากีแทน  เข้าท่าแฮะ หอมอย่างที่อยากได้เลยเชียว แก้วล่ะ 10 บาท  เป็นมิตรกับเงินในกระเป๋าดีด้วย 

       เมื่อคืนโชคดีที่ได้ห้องพัก  ไม่งั้นตายหยังเขียดแน่ๆ  ประสพการณ์ครั้งนี้ สอนให้รู้ว่า  อย่าไว้ใจแหล่งท่องเที่ยว  สามทุ่มกว่า  เด็กๆกำลังหัดคิดเลขกัน  แต่ผมเพลียเลยของีบเอาแรงก่อนใครๆ  ตีสามกว่าๆตื่นขึ้นมาเพราะได้ยินเสียงลีโล้งโช้งเช้งที่หลังห้อง  เลยลงมาชั้นล่างเพื่อจะไปดูว่ามีเรื่องอะไรกัน  อ้อ... ที่แท้ชาวเขาเค้าเริ่มก่อเตา  เตรียมงานขายของเค้าแต่เช้านี่เอง  ทั้งมันย่าง มันเผา ไข่ย่าง ไข่ต้ม น้ำเต้าหู้ น้ำขิง และอีกสาระพัดน้ำที่พวกเค้าจะสรรหาเอามาขายกัน  พอรู้เช่นนั้นผมก็เลยย่องกลับไปนอนต่อ  จน 6 โมงเช้าจึงทำธุระส่วนตัวแล้วรีบย่องลงมามองหาวิถีชีวิตของชาวเขารอบๆบริเวณที่พัก   จากนั้นก็กลับไปที่พักเพื่อรับอาหารเช้าพร้อมกับพวกเราทุกคน

     เสร็จจากอาหารเช้า เราทุกคนก็เดินเตร่ๆมองดูร้านขายของนู่นนี่นั่นไปตามเรื่อง   ผมเดินรอบๆหมู่บ้านสอดส่องดอกพญาเสือโคร่งรอบๆหมู่บ้านนั่นเอง  ซึ่งบางต้นก็กำลังบานเต็มที่ แตก็มีบางที่รล่วงโรยไปบ้างแล้วเหมือนกัน   เดินมาถึงจุกหนึ่งที่เค้าล้อมรั้วเอาไว้  เจ้าเบ็นซ์บ่นว่า ถ้าเข้าไปภายในรั้วได้  น่าจะมีมุมถ่ายภาพงามๆ  แหม.... พูดได้อย่างใจผมนึกเชียว  แต่ด้วยความที่ผมรู้สึกเกรงใจเจ้าของที่เค้า จึงไม่ได้เอ่ยปาก  เดินไปอีกนิด  เราก็เจอประตูรั้วที่มีเส้นลวดหนามห้อยเอาไว้เพียงเส้นสองเส้น   เจ้าเบ็นซ์หันมาสบตาผมเป็นทำนองว่าสนม่ะ  ไม่มีการล๊อคกุญแจแต่อย่างใด  เพียงแค่เราออกแรงดันเบาๆ ประตูก็เปิดออก  แม้จะรู้ว่าเป็นการบุกรุก  แต่เราก็คิดว่าเรามาดี ไม่ได้ประสงค์ในทรัพย์สินเงินทองใดๆ  เราต้องการเพียงแค่เข้าไปถ่ายภาพเท่านั้น  คิดได้ดังนั้น พวกเราเลยมุดเข้าไปหมด  และเราก็ได้ภาพที่เราต้องการกันครับ  ขอขอบคุณเจ้าของสถานที่มา ณ.ที่นี้ด้วยแล้วกันครัับ

ภาพแรก  เลนส์ 100-400 mm ถ่ายที่  400 mm  F5.6  iso 800 1/500 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400 mm  ถ่ายที่ 400 mm  F5.6  iso 800  1/800 s  

     จากนั้นเราก็ย้ายเข้าไปในโครงการเกษตรหลวง   หลังจากผ่านประตูเข้า  ผ่านเรือนดอกไม้ในร่ม  ผมไม่ได้จอดแวะ เพราะคิดว่าเช้าๆอย่างนี้  ควรถ่ายอะไรที่มันอยู่กลางแจ้งก่อนจะดีกว่า  ต่อเมือแดดร้อนๆแล้วเราค่อยหนีเข้าในร่มอีกที  ผมขับมาจนหลายคนชี้ว่ามีม้าให้นักท่องเที่ยวขี่ด้วย  ผมจึงจอดรถให้ทุกคนลงไปถ่ายม้า   แต่ผมย่องผ่านต้นดอกเอนอ้าไปด้านหลัง เพื่อเก็บภาพแสงเช้าที่นั่นครับ

ภาพแรก  เลนส์ 100-400 mm ถ่ายที่  170 mm  F11  iso 800 1/160 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400 mm  ถ่ายที่ 100 mm  F11  iso 800  1/2000 s  

     พอเดินกลับเข้ามารวมกลุ่ม  ก็เห็นน้านะกำลังก้มๆเงยๆอยู่กับเจ้าดอกนี้  

"ดอกอะไรครับ น้านะ "  ผมถาม

 "ไม่รู้ครับ" น้านะตอบ  

      แหม... ถามแล้วหายโง่ขึ้นเยอะเลย  ก้มลงมองเลนส์ในมือ  เอาท่อมาโครใส่ซะหน่อย  ลองเล่นดูบ้างก็คงจะดี   คิดได้ดังนั้นแล้ว  ผมก็ต่อท่อใส่ทันที  ยกกล้องส่องเลือกเอาที่เห็นว่ามันน่าสนใจ  และเห็นว่าฉากหลังเข้ามุมมืดเพื่อบังคับให้หลังดำ  เล็งอยู่นาน กดไปหลายใบก็ไม่ได้ดังใจซะที   สาเหตุเพราะขี้เกียจจะตั้งขาตั้งกล้องมันก็อีแบบนี้แหละ  เพราะพอเรากดชัตเตอร์ทีไร  ตัวเราก็โยกไหว  ทำให้พลาดระยะโฟกัสไปซะทุกที  เลยต้องถ่ายแล้วถ่ายอีกอยู่นั่นแหละ

ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่  400mm  F16  iso 800  1/320 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F16  iso 800  1/800 s

     เมื่อถ่ายเท่าไรก็ไม่ได้ดังใจ  ผมเลยหลบไปถ่ายดอกบ๊วย หรือดอกเหมย ในภาษาจีนกลางดีกว่า



ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่  400mm  F20  iso 800  1/500 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 135mm  F20  iso 800  1/1000 s

ภาพ 3  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 135mm  F20  iso 500  1/640 s

     จากนั้นผมก็แวบขับรถเข้าไปที่หน้าอาคารเอนกประสงค์ของโครงการ  มีทั้งร้านอาหาร ร้านกาแฟ  และรอบๆบริเวณนั้นมีแปลงไม้ดอกมากมาย   ผมเดินผ่านดอกว่านผีเสื้อ  เห็นน้ำค้างเกาะพราวไปทั้งดอก  อดใจไม่ไหว ส่องมาสักใบ  เดินเลยไปอีกนิดก็เจอกับดอกป๊อบปี้ที่ย้อนแสงจนเห็นริมไลท์สะท้อนกับน้ำค้าง  สดใส งดงามราวกับภาพในจินตนาการ 


ภาพแรก  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่  285mm  F20  iso 800  1/640 s

ภาพ 2  เลนส์ 100-400mm + ท่อมาโคร 3 ท่อน ถ่ายที่ 400mm  F20  iso 800  1/320 s

     ผมต้องเปลี่ยนเลนส์ 100-400 มาเป็น 16-35  เพื่อเก็บภาพมุมกว้างๆบ้าง  และอีกอย่าง ผมต้องการเร่งการถ่ายดอกไม้ให้เร็วขึ้น  ในใจคำนวณเวลาว่า วันนี้ ผมควรกลับออกจากที่นี่ราวเที่ยงวัน   มิฉะนั้นแล้ว  ผมจะกลับถึงบ้านที่สมุทรปราการดึกเกินไป  และวันจันทร์ทุกคนยังต้องทำงาน   ฉะนั้น การถ่ายด้วยเลนส์มุมกว้างๆนั้น ย่อมง่าย เพราะผมไม่ต้องเอาตาแนบกับช่องวิวไฟ้ดอร์  เพียงหันหน้าเลนส์กะให้ตรงวัตถุที่จะถ่ายก็หลับหูหลับตากดชัตเตอร์ไปเลย

ภาพแรกเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 800  1/200 s

ภาพสองเลนส์ 16-35mm  ถ่ายที่ 16mm  F22  iso 800  1/800 s