ต่อไป »

สุดยอดมหากาพเลยครับน้าหมี
ว่าแต่ไปถึงอินเดียน้าหมีได้ลองดื่มน้ำ้ศักดิ์สิทธิ์
จากแม่นำ้คงคาหรือยังครับ ถ้ายังไม่ได้ดื่มแสดงว่ายังไปไม่ถึงนะครับ คริๆ
(ไม่ต้องเอามาฝากนะครับ)
 

เช้ามืดของวันที่ 29 มกราคม 2554   เนื่องจากว่าไกด์แจ้งเราว่าสถานที่ทัชมาฮาลเริ่มเปิดขายตั๋วเวลา 6.00 น.  พวกเราอยากได้ภาพแบบไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านมากนัก จึงแหกขี้ตาตื่นกันแต่เช้ามืดอีก  ตีห้าในขณะที่พวกเรากำลังเตรียมตัวทานอาหารเช้านั่นเอง  ทุกสายตาก็เจอกับสิ่งที่ไม่คาดฝันเข้า  นายขาวผ่อง เจ้าไกด์แขกคนเดิมของเรามันโผล่หน้ามาอีกแล้วครับ  พวกเรางงกันไปพักใหญ่ ว่ามันจะตามมาทำไมในเมื่อเราได้ไกด์ท้องถิ่นใหม่แล้ว หรือว่ามันเพิ่งจะจำได้ว่าพวกเรายังไม่ได้ให้ทริปมัน มันเลยตามมาทวงค่าทริปของมัน

อาจารย์ประสิทธิ์ทำการบ้านมาอย่างดีว่า  หากเราไปทางด้านหลังของทัชมาฮาล นั่งเรือข้ามแม่น้ำยมุนาไปอีกฟาก  เราจะได้ภาพทัชมาฮาลสะท้อนผิวน้ำของแม่น้ำยมุนา (ไม่รู้ว่าอาจารย์ทำการบ้านยังไง วางหมุดแผนที่เมืองอัคราผิดซะอีก) คุยจุดประสงค์ให้ไกด์ไทยฟัง เธอทำท่าทางงงๆเหมือนไม่เคยไป  เธอต้องหันไปถามเจ้าขาวผ่องตัวดี  มันตอบว่า ไม่มีเรือจะข้ามแม่น้ำ  อาจารย์เลยบอกมันว่า ดูจากใน GPS แล้ว มันมีสะพานข้ามแม่น้ำอยู่ใกล้ๆ  มันก็บอกว่าที่เห็นนั่นนะต้องใช้เวลาเดินทางเป็นชั่วโมงเชียว  และแม่น้ำก็ไม่มีน้ำด้วย อย่าไปเลย คุณหมอท่านหนึ่งแย้งว่า แขกนะจะเชื่อได้หรือเปล่า  โบราณว่าไว้ว่าเจองูเจอแขกยังต้องตีแขกก่อนเลย  แต่ในที่สุดพวกเราก็ตัดสินใจไม่ข้ามไป

6 .00น.  พวกเราไปถึงหน้าห้องขายตั๋ว  แต่ปรากฏว่าเจ้าหน้าที่ยังไม่มาเพราะว่าเค้าเปิดขาย 7.00น. ไม่รู้ว่าไกด์ของเรามันนอนละเมอคิดถึงแฟนหรือไงถึงได้จำผิดๆถูกๆ  พวกเราเลยต้องรออยู่หน้าห้องขายตั๋วนั่นเอง เรารอกันจน 7.00น. นักท่องเที่ยวเข้ามาออกันอยู่หน้าห้องขายตั๋วกันแน่น เข้าแถวต่อคิวซื้อตั๋วกัน  แต่พวกเรากลับไม่เห็นไกด์ของเราไปยืนต่อแถว  ไกด์สองคนดันไปนั่งจู๋จี๋กันอีกมุมหนึ่งของห้อง  พอคนขายตั๋วมาแล้วถึงได้ลุกขึ้นไปต่อท้ายแถว  กว่าจะถึงคิวก็ต้องรอกันนาน  แถมพอถึงคิวแล้วแม่เจ้าประคุณถึงวิ่งกลับมาหาพวกเราระล่ำระลักว่าขอพาสปอร์ตเพราะต้องใช้ประกอบการซื้อตั๋ว  โธ่..เว้ย....  นี่มันไกด์มืออาชีพจริงๆเปล่าว๊ะเนี่ย...  เหมือนเด็กหัดใหม่เลย

ภาพปากทางเข้าสู่ทัชมาฮาลครับ  เวลาแม้ว่าจะปาเข้าไปเกือบแปดโมงแล้ว  แต่ที่นั่นยังมืดอยู่ครับ

สุดยอดมหากาพเลยครับน้าหมี
ว่าแต่ไปถึงอินเดียน้าหมีได้ลองดื่มน้ำ้ศักดิ์สิทธิ์
จากแม่นำ้คงคาหรือยังครับ ถ้ายังไม่ได้ดื่มแสดงว่ายังไปไม่ถึงนะครับ คริๆ
(ไม่ต้องเอามาฝากนะครับ)
 

สวัสดีครับน้าสำราญ  วันที่ผมไปล่องเรือที่แม่น้ำคงคา ซึ่งถือกันว่าเป็นแม่น้ำศักดิ์สิทธิ์ของพราหมที่นั่น  แต่.. บังเอิญว่าผมนับถือพุทธครับ น้ำนั้นเลยไม่ใช่น้ำศักดิ์สิทธิ์ของผม 555  แต่ผมดันต้องกินขี้ฝุ่นที่เมืองนั้นแทนนี่สิ  มันเจ็บกระดองใจ  กลับบ้านมาเชื้อไข้หวัดอินเดี้ยนยังตามรังควานไม่หายเลย

หลังจากที่ได้ตั๋วแล้วก็ต้องนั่งรถไฟฟ้าเข้าไปอีกราว 1 กิโล  เห็นแถวนักท่องเที่ยวที่ต่อกันยาวเหยียดเพื่อให้เจ้าหน้าที่ตรวจค้นร่างกายแล้วจะเป็นลม  อะไรมันจะยุ่งยากขนาดนั้น  พวกเราสู้อุตส่าแหกขี้ตาตื่นก่อนไก่โห่เพราะอยากเข้าไปก่อนใครเพื่อเก็บภาพที่โล่งๆ ไม่ค่อยมีคน  แต่ไกด์เจ้ากรรมมันดันมาทำเสียเส้น  แต่ทำไงได้ครับ รอสถานเดียวเท่านั้น  กว่าที่พวกเราจะเข้าไปภายในได้ พวกเราทุกคนก็ช่วยกันสาปแช่งไกด์ทั้งสองคนแบบว่าอย่าให้มันทั้งสองคนได้ผุดได้เกิดอีกเลย

วันนี้สัญญากะตัวเองว่าจะลงต่อให้จบทริปครับ  แต่ไม่รู้จะจบจริงไหม 555

นึกไม่ถึงว่าผมจะได้มาเห็นทัชมาฮาลจริงๆกะเค้าด้วย  พอผ่านซุ้มประตูเข้าไปก้าวแรก  เราก็เห็นทัชมาฮาลในแสงสลัวของเช้าวันนั้นครับ

ถึงแม้ว่าเราจะเข้าไปสายแล้วก็ตาม  แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่เช้าๆอย่างนี้ ผู้คนยังไม่พลุ่กพล่านเท่าไรนัก  ยังพอมีมุมที่ไม่รกตาจนเกินไป  และที่สำคัญ  ตะวันยังไม่ฉายแสง

 

ผมเดินอ้อมไปทางด้านขวาของทางเข้า หยุดถ่ายภาพผ่านช่องซุ้มต่างๆ เห็นซุ้มมันมืดก็เลยเอาไฟแฟลชออกมาใช้  ครั้นพอยิงไปไม่กี่ที แบตก็หมด  ไม่เป็นไร แบตสำรองมีอีกชุด  แต่พอเอาแบตสำรองใส่เข้าไป มันดันเปิดไม่ติดซะนี่ เช็คไป เช็คมา  ที่แท้ผมลืมชาร์ทแบตมา  กรรมของตรูแท้ๆ  ต้องเอาแบตเดิมใส่เข้าไปอีก  มันขึ้นช้าหน่อย แต่ก็ยังดีกว่ามันไม่ขึ้นเลย

เดินผ่านพุ่มไม้เห็นนกแปลกๆก็อดไม่ได้ที่จะหยุดแล้วหันไปส่องนก  แต่ความที่ขี้เกียจเปลี่ยนเลนส์  เลยส่องมันด้วย 24-105 นี่แหละ 555

จากนั้นผมก็ไปก้มๆเงยๆ  หามุมสะท้อนน้ำ  ผู้คนเริ่มเยอะหนาตามากขึ้นเป็นลำดับ  ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการถ่ายภาพ  ก็มีเจ้าแขกคนนึงมาสะกิดหลังแล้วส่งภาษาอะไรบ้งเบ้งฟังไม่รู้เรื่องอยู่ข้างหลัง  ผมหันไปมองแล้วแสดงท่าทีว่า ฟังไม่รู้เรื่องว๊อย......  แล้วตรูผิดด้วยหรือว๊ะที่มาถ่ายรูปตรงนี้  หันซ้าย-หันขวา  ก็ไม่เห็นมีป้ายว่าห้ามถ่ายรูปตรงนี้นี่หว่า  เมื่อเห็นผมไม่รู้เรื่องตาแขกนั่นเลยเปลี่ยนมาพูดอังกฤษแทน  ก็พอจะจับใจความได้ว่ามีจุดที่น่าสนใจในการถ่ายภาพทัชมาฮาลในมุมมองที่งดงามมากกว่านี้  สนใจไหม  จะพาไป  พร้อมๆกับถือวิสาสะ  เข้ามาจูงจมูก  เอ้ย...  จูงมือให้ผมเดินตามไป 

ผมเดินตามแขกไป  ในใจก็นึกงงกับแขกว่าทำไมใจดีจัง  มาชี้โพรงให้เราถ่ายรูปด้วย  เออ.....  อินเดีย  มันก็มีคนแขกใจดีเหมือนกันนี่หว่า......  

เดินๆอยู่ดีๆก็เจอเข้ากับหมอก  กำลังลงที่เชิงอาคารทัชมาฮาล  โอ....  อะไรมันช่างโชคดีปานนี้  ผมหยุดเดินหันไปถ่ายทัชมาฮาลกับสายหมอก  แต่เจ้าแขกมันก็ยื้อยุดฉุดผมอยู่นั่นแหละว่าต้องเดินตามไปกะมัน  ผมว่าผมต้องถ่ายหมอกตรงนี้ก่อน  มันก็โวยวายว่าเดี๋ยวจะไปไม่ทัน  ไม่ทันอะไรของมันว๊ะ

ผมเอาหูทวนลมไม่สนใจมัน ถ่ายหมอกไปเรื่อยๆ  แหม....  ก็บรรยากาศแบบนี้มันมีได้บ่อยๆซะเมื่อไหร่กัน  แถมหมอกมันจะปรากฏอยู่นานแค่ไหนใครจะตอบได้  อาจจะหายไป  หรืออาจจะลงหนักจนบังทัชมาฮาลจนหมด ถ่ายไม่ได้ก็เป็นได้  แต่....  เจ้าแขกมันก็เข้ามาลากจูงมือผมให้ออกไปกะมันอีกจนได้

แล้วก้อ.... ตรงนี้ครับที่มันพามาชี้ให้ถ่าย  อืม....  มันก้อสวยดีอยู่นะ   แต่...  ฉันมาถ่ายตอนไหนก็ได้ ไม่เห็นต้องรีบร้อนเลย   พอถ่ายเสร็จมันก็บอกว่า  เพราะว่ามันเห็นว่าผมเป็นเพื่อนมัน  มันถึงได้ปราถนาดีพามาให้พบกับมุมสวยๆงามๆ ไม่ได้อยากเอาเงินหรอก  แต่ถ้าจะให้ก็ไม่ขัดศรัทธาแต่ประการใด  หุๆๆๆ   อย่างงี้นี่เอง  ที่แรกคิดว่าจะเจอแขกใจดี ที่แท้มันก็จะเอาเงินนั่นแหละ  ผมส่งให้ 100 รูปี  มันส่ายหน้าบอกว่าอย่างน้อยต้องสัก 500 รู  ผมเลยเก็บเงินเข้ากระเป๋าบอกมันว่า ผมมีเงินรูปีแค่นี้อ่ะ จะไม่เอาก็ไม่เป็นไร  มันว่า เงินดอลล่าก็ได้ แหม... หัวสูงซะด้วย  ก็เลยต้องบอกว่าผมจ่ายให้ได้แค่นี้ จะเอาไหม  เมื่อมันเห็นว่าผมจริงจังก็เลยยอม  พอรับเงินเสร็จมันก็ถามอีกว่า แล้วไม่มีดินสอ ปากกาลูกลื่นให้มันมั่งเหรอ  ยาหม่องตราลิงก็ได้  ผมส่ายหัวบอกมันว่าผมไม่ได้เอาของพวกนั้นมาหรอก  แต่แทนที่มันจะไป  มันกลับถามอีกว่า  จะให้มันพาเดินดูรอบๆทัชมาฮาลไหม  คิดแค่ 500 รู เท่านั้น  ผมถึงกับหัวเราะให้กับความขี้ตื้อของมัน ส่ายหัวเซย์โนลูกเดียว

พอไล่แขกไปแล้ว ผมก็ถ่ายต่อครับ เดินหามุมเองก็ได้(ว๊ะ)   แต่ปัญหาก็เกิดอีก เพราะว่า มีแขกที่มีอาชีพเหมือนเจ้าแขกที่ผมไล่ไป  มันพาลูกค้ามาชี้จุดถ่ายรูปแล้วก็เที่ยวได้ไล่คนนั้นคนนี้ให้ออกไปเพื่อให้ลูกค้ามันถ่ายได้สบายๆ เฮ้อ....... มาเมืองแขก มีเรื่องแขกให้เล่าได้ไม่หมดเลยจริงๆ

เอาล่ะ  มาถึงทัชมาฮาลแล้วก็ต้องขอเล่าเรื่องของทัชมาฮาลเอาไว้บ้างครับ

หากเราคิดถึงอินเดียโดยยังไม่เคยมาอินเดีย  เราคงจะคิดถึงทัชมาฮาลเป็นอันดับต้นๆเลยทีเดียว  จากนั้นก็อาจเป็นภูเขาหิมาลัย  เพราะทั้งสองสิ่งนี้แทบจะถือว่าเป็นสัญลักษณ์ของอินเดียก็ว่าได้  เหตุเพราะทั้งสองสิ่งนั้นยิ่งใหญ่พอๆกัน  หิมาลัยนั้นเป็นภูเขาที่ใหญ่มากๆและสูงติดอันดับโลกเลยทีเดียว  ยอดเอปเวอร์เรสที่ถือว่าเป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในโลกก็อยู่ในเทือกเขาหิมาลัย เพียงแต่เข้าไปอยู่ในเขตปกครองของเนปาล  ทัชมาฮาลเองก็ยิ่งใหญ่ในด้านเป็นอนุสรณ์สถานแห่งความรักที่ยิ่งใหญ่ เป็นสิ่งมหัศจรรย์ติดอับดับ 7 ของโลก