ต่อไป »

......กำลังสนุกเลยค่ะ.....
....รอๆๆๆๆ...รอฟังต่อค่ะ..น้าหมี

มาต่อครับ

หลังจากที่ยืนเสียดายกันอยู่พัก  พวกเราก็ขึ้นรถไปกันต่อ  บนรถทุกคนยังบ่นเสียดายกันไม่ขาดปาก เพราะทราบมาว่าเจ้านกชนิดนี้ใกล้สูญพันธุ์แล้วเหมือนกัน  คาดกันว่าทั่วโลกเหลืออยู่ที่นี่แห่งเดียว ราวๆหนึ่งพันตัวเท่านั้น

แต่หลังจากนั่งรถไปไม่นาน  ด้วยความที่ทุกคยยังอยากได้ภาพนกกระเรียนอยู่ จึงเฝ้ามองท้องนากันอย่างไม่วางตา  ทำให้พวกเราเจอเข้าอีกคู่หนึ่งที่กำลังหากินเพลินอยู่ในนาข้าวที่เก็บเกี่ยวไปแล้วเหลือแต่ตอซังข้าว

คราวนี้ทุกคนเริ่มระวังตัวมากขึ้น เพราะรู้ว่า ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ห่างจากเค้าเกือบ 100 เมตรก็ตาม เค้าก็อาจจะรู้ตัวและบินหนีหายไปอีก  ใครมีบังไพรอะไรก็พยายามบังๆย่องๆ  แล้วก็พยายามให้เข้าไปใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้

แต่แล้วการที่เราเข้ารบกวนมันมากๆเข้า  มันก็ต้องรู้ตัวอีกอยู่ดี  ในที่สุดแล้วมันก็โผบินขึ้นสู้อากาศ  แต่คราวนี้ผมระวังเอาไว้แล้ว  จึงกดถ่ายภาพเอาไว้ตลอดเวลาครับ

มันไปพร้อมกับที่พวกเราได้ถ่ายภาพของเค้ากันเต็มที่แล้ว  ทุกคนสนุกสนานกันเต็มที่  หลังจากนั้นเราขึ้นรถแล้วออกเดินทางต่อเพื่อไปเมืองสาวัตถีตามโปรแกรม  แต่ในระหว่างทาง พวกเราหลายคนก็ยังพบเห็นนกชนิดนี้อีกหลายคู่ครับ  เพียงแต่เราไม่ได้ให้ความสนใจที่จะลงไปถ่ายมันอีก

ตามข้างทาง กลางทุ่งนา เราจะพบโรงงานทำอิฐเป็นระยะๆ 

ดอกมัสตาร์ด  ที่เห็นเหลืองอร่ามเต็มทุ่งนั่นแหละครับ

บนเส้นทางที่ผ่านไป  บางช่วงก็มีอุโมงค์ต้นไม้แบบนี้ครับ  แต่บางช่วงก็จะพบวัยรุ่นขี่จักรยานบรรทุกของซึ่งไม่ทราบว่าเป็นอะไรเต็มหลังรถ  การใช้ทรัพยากรทางน้ำมันยังน้อยกว่าอีกหลายๆประเทศ เพราะสืบเนื่องมาจากความยากจนของพลเมือง  แต่แบบนี้  ผมว่าคนที่นั่นน่าจะแข็งแรงดีครับ

แต่หากเราเข้าย่านชุมชน ก็จะเจอสภาพการจราจรแบบนี้ไปแทบทุกที่  กฏระเบียบการจราจรของเค้ายังใช้บังคับชาวบ้านยากครับ

การใช้แรงงานจากสัตว์จะพบเห็นกันทั่วประเทศ  สมัยก่อน เมืองไทยเราเองก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน  ใช้เกวียนบรรทุกอ้อยส่งโรงงานน้ำตาล  ใครเกิดทันและเคยเห็นบ้างครับ

พวกเรารอนแรมกันมาถึงเมืองสาวัตถีเอาบ่ายๆ  หลังจากที่เข้าโรงแรมล้างหน้าล้างตาแล้ว  เดินออกมาหน้าโรงแรมก็เจอเจ้าพวกนี้ครับ ก็ไม่ทราบว่าเจ้านกอุ้มบาตรมันไปทะเลาะกะใครมา ถึงได้ขาขาดไปข้าง

นครสาวัตถี  เป็นเมืองหลวงของอาณาจักรโกศล  เป็น 1 ใน 6 ของเมืองมหาอำนาจ  มีความรุ่งเรืองมากในมหาชนบท 16 แคว้นของชมพูทวีป  มีพระเจ้าปเสนทิโกศลเป็นผู้ครองบัลลังก์  มีความยิ่งใหญ่ไม่แพ้พระเจ้าพิมพิสารแห่งมคธรัฐ หรือกษัตริย์วงศ์ลิจฉวีแห่งแคว้นวัชชี

น้องๆชาวอินเดี้ยนสมัยใหม่ และนักศึกษา เดี๋ยวนี้ก็ไม่ค่อยได้นุ่งห่มสาหรีเท่าไรแล้วครับ

ในสมัยพุทธกาล   แคว้นโกศล  เป็นแคว้นที่รุ่งเรืองและมีอำนาจมาก  มีแคว้นที่อยู่ใต้อำนาจหลายแคว้น  เพราะเมืองสาวัตถีเป็นมหาอำนาจทางการเมืองและการทหาร  มีความพร้อมทางแสนยานุภาพ  อีกทั้งในแผ่นดินก็อุดมสมบูรณ์ด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร   พระพุทธองค์จึงปักหลักประกาศพระพุทธศาสนาอยู่ที่สาวัตถีรวม 25 พรรษา   พระบรมศาสดาเสด็จมาประทับที่วัดเชตวันมหาวิหารในแคว้นโกศลตอนปลายพระชนม์ชีพถึง 25 พรรษา  จนกระทั่งเห็นความล่มจมลงของเมืองกบิลพัสดุ์ และศากยวงศ์แล้ว จึงได้เสด็จออกจากสาวัตถีเพื่อไปปรินิพพานที่เมืองกุสินารา

แต่ถ้าเป็นสาวรุ่นก่อนก็ยังมีสาหรีให้เห็นครับ

พระเจ้าปเสนทิโกศล  พระราชาของแคว้นโกศล  เป็นพระมหากษัตริย์ที่มีความเคารพนับถือในพระพุทธองค์อย่างแน่นแฟ้น  โดยครั้งหนึ่งได้เข้ามากราบหมอบแทบพระบาทพระพุทธเจ้า  พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสถามว่า
"มหาบพิตร  มีอะไรหรือ  จึงแสดงความรักความเคารพตถาคตถึงเพียงนี้"  พระเจ้าปเสนทิโกศลทูลว่า
"ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ   หม่อมฉันมีความเลื่อมใสในพระผู้มีพระภาคเจ้า ผู้ตรัสรู้เองโดยชอบ  เลื่อมใสในพระธรรมที่พระองค์ตรัสไว้ดีแล้ว  เลื่อมใสในสงฆ์สาวกของผู้มีพระภาคเจ้าที่ปฏิบัติดีแล้ว  พระพุทธองค์ได้บำเพ็ญประโยชน์อันยิ่งใหญ่แก่ชาวสาวัตถี  ทำให้มหาชนตั้งอยู่ในกุศล อยู่ในความดี  ข้าแด่พระองค์ผู้เจริญ  ยังอีกประการหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคเจ้าเป็นกษัตริย์หม่อมฉันก็เป็นกษัตริย์  พระชนมายุของผู้มีพระภาคเจ้าก็เท่ากับอายุของหม่อมฉัน  ด้วยเหตุนี้หม่อมฉันจึงได้มีความรักความเคารพนบนอบเป็นอย่างยิ่งต่อพระผู้มีพระภาคเจ้า  จึงแสดงอาการฉันท์มิตรเช่นนี้"

ชาวเมืองสาวัตถีในสมัยนั้น   เมื่อเวลาเข้าไปยังเชตวันก็จะนำดอกไม้ของหอมเพื่อไปบูชาพระศาสดา  แต่ในบางคราวพระพุทธองค์เสด็จจาริกไปตามชนบท  ชาวเมืองก็จะนำเครื่องสักการะบูชาไปวางไว้ที่ประตูพระคันธกุฏี  ท่านอนาถบิณฑิกเศรษฐีเห็นเหตุนั้น จึงขอพระอานนท์ให้หาสถานที่ที่ควรสักแห่งหนึ่งเพื่อให้ชนทั้งหลายได้วางเครื่องสักการะบูชาพระศาสดาในเวลาที่พระพุทธองค์ไม่อยู่  พระอานนท์จึงกราบทูลถามพระศาสดาว่า
"เมื่อพระองค์เสด็จจาริก  ข้าพระองค์อาจทำเจดีย์ไว้เพื่อให้ชนทั้งหลายสักการะได้หรือไม่"  พระศาสดาจึงแสดงอรรถธิบายว่า เจดีย์มี 3 ประเภทคือ
1. ธาตุเจดีย์  สำหรับบรรจุพระบรมสารีริกธาตุ
2. บริโภคเจดีย์ คือสิ่งหรือสถานที่ที่พระพุทธเจ้าเคยทรงใช้สอย
3. อุทเทสิกเจดีย์  ได้แก่  พระพุทธรูป
"อานนท์  ธาตุเจดีย์เธอมิอาจทำได้ เพราะธาตุเจดีย์จะมีได้ในโอกาสที่พระพุทธเจ้าปรินิพพานแล้ว  แต่ต้นศรีมหาโพธิ์ที่ตถาคตอาศัยเป็นที่ตรัสรู้  แม้ตถาคตยังมีชีวิตอยู่หรือปรินิพพานแล้ว ก็ถือว่าเป็นเจดีย์ได้เหมือนกัน"  หลังจากนั้นพระอานนท์จึงขอกับพระโมคคัลลานะให้ช่วยนำเมล็ดโพธิ์มาจากต้นที่พุทธคยามาถวายให้พระเจ้าปเสนทิโกศลให้ทรงปลูก แต่พระเจ้าปเสนทิโกศลกับส่งลูกโพธิ์ให้แก่อนาถบิณฑิกเศรษฐีไปปลูกแทน  เมื่ออนาถบิณฑิกเศรษฐีวางเมล็ดโพธิ์ลงในหลุม  ต้นโพธิ์ก็เติบโตเป็นต้นไม้ใหญ่ทันที  มีกิ่งก้านสาขาแผ่ออกโดยรอบ  หลังจากนั้นพระอานนท์ก็ทูลขอใหพระบรมศาสดาทรงประทับที่โคนต้นโพธิ์นั้นตลอดราตรีหนึ่ง

ในภาพนี้  เจ้าหน้าที่ในเขตของวัดเชตวันมหาวิหารชี้บอกว่าเป็นต้นโพธิ์ที่พระอานนท์ปลูกไว้เมื่อสมัยที่พระผู้มีพระภาคเจ้ายังมีพระชนม์ชีพอยู่ มีอายุมากกว่า 2500 ปี  จะเชื่อแขกดีไหม

สาธุครับน้าหมี...