ต่อไป »

รอบๆสถูปก็มีพระสงฆ์มานั่งกัมฐาน มองหาทางหลุดพ้น

หลังจากนั้นเราก็ไปชมวัดไทยกุสินารา  เรามาชื่นชมพระบารมีตรงมุมนี้กันหน่อยครับ

และศิลปวัฒนธรรมไทยที่ทรงนำไปเผยแพร่ในอินเดีย

 

ดอกอะรูมิไร้  ไม่แน่ใจว่านำไปจากเมืองไทย หรือว่าของที่อินเดีย  แต่อยู่ในวัดไทยครับ

ออกจากวัดไทยที่กุสินารา เราจะต้องข้ามชายแดนเข้าไปประเทศเนปาล  ต้องรีบเดินทางครับ  เดี๋ยวไปไม่ทันด่านปิดจะยุ่ง  จุดหมายปลายทางที่นั่นคือ เมืองลุมพินีวัน สถานที่ประสูติของเจ้าชายสิทธัตถะ  พระราชกุมารองค์น้อยๆ

กำลัง.....ติดพันเลย...ค่ะ..น้าหมี..
....ขอบคุณ..สำหรับเรื่องราว.ดีๆ...ขอบคุณภาพสวยๆ...ขอบคุณ..สำหรับ..สิ่งดีๆๆ..ที่ได้
แบ่งปันเรื่องราว..ประสบการณ์.....
...ยังรอ.น้าาหมีมาเล่าต่อนะค่ะ.......

กำลัง.....ติดพันเลย...ค่ะ..น้าหมี..
....ขอบคุณ..สำหรับเรื่องราว.ดีๆ...ขอบคุณภาพสวยๆ...ขอบคุณ..สำหรับ..สิ่งดีๆๆ..ที่ได้
แบ่งปันเรื่องราว..ประสบการณ์.....
...ยังรอ.น้าาหมีมาเล่าต่อนะค่ะ.......

ขอบคุณครับน้องสองอัน ที่มาเป็นกำลังใจครับ  (คนอะไร มีตั้งสองอัน)

พวกเราออกจากเมืองกุสินาราราว 9 โมงเช้า  ด้วยเมื่อเช้าพวกเราตื่นกันก่อนไก่โห่  เมื่อขึ้นรถได้ ทุกคนจึงสลึมสลือ หลับๆตื่นๆกัน  ใกล้เที่ยงรถเจ้ากรรมดันเกิดอาการกระตุกๆ วิ่งไม่ได้ สรุป สายคลัทขาด  ต้องไปตามช่างมาเปลี่ยนสายคลัทใหม่ เสียเวลาไปราว 40 นาที  แต่เราก็ไปถึงชายแดนราวบ่ายสามโมงจนได้  เสียเวลาที่ด่านราว 30 นาที  พวกเราก็เข้าประเทศเนปาล  ที่จริงดินแดนแห่งนี้เคยเป็นของประเทศอินเดีย  แต่สมัยที่อังกฤษปกครองประเทศอินเดีย  มีชาวอินเดียบางส่วนลุกขึ้นก่อการกบถต่อต้านการปกครองของอังกฤษ  ทางการส่งทหารออกไปสู้รบแต่ก็มักแพ้ให้แก่ขบวนการกู้ชาติของอินเดีย  ทางอังกฤษจึงได้ขอกำลังเสริมจากเนปาล  ทางเนปาลจึงส่งกองกำลังกรูข่านักรบทมิฬที่มีชื่อเสียงของเนปาลมาช่วย  หลังจากที่รบเอาชนะกองกำลังกู้ชาติอินเดียได้แล้ว  ทางการอังกฤษก็เลยยกดินแดนบางส่วนให้เป็นของขวัญแก่เนปาล  ซึ่งก็คือดินแดนส่วนนี้เองครับ  ทำให้เวลาเราต้องการไปชมและกราบมนัสการสังเวชนียสถานสี่แห่ง จึงจำเป็นต้องเข้าประเทศเนปาลด้วย

เราเดินทางจากชายแดนเข้าไปในเนปาลราว ๆ 20 กว่ากิโลเมตร ใช้เวลาราว 40 นาทีก็ถึงที่หมายของวันนี้ครับ

ด้วยความที่มีชายแดนติดกัน และมีวัฒนธรรมคล้ายกัน  นับถือศาสนาเดียวกันเป็นส่วนใหญ่  จึงทำให้สภาพบ้านเมืองของเนปาลและอินเดียแทบไม่มีอะไรแตกต่างกันมากนัก

เราคงต้องรีบทำเวลากันหน่อย เพราะแดดคล้อยต่ำลงไปมากแล้ว  จากปากทางเข้า ถึงสถูปสถานที่ประสูติ ต้องเดินไปอีกราว 1 กิโลเมตร จึงจะถึง  และเมื่อผ่านประตูเข้าไป  สิ่งแรกที่ปรากฏกับสายตาก็คือตึกหลังนี้ครับ  ดูจากสภาพภายนอกค่อนข้างใหม่

ที่ด้านหน้าของตึก  มีเสาที่เรียกกันว่าเสาพระเจ้าอโศกมหาราชสูงเด่นเป็นสง่า  แต่ยอดหักไปแล้ว  ข้างๆเสามีลานกองอิฐเก่าๆ  ดูไปดูมาผมก็เห็นเจ้านี่ครับ  กำลังคิดว่าจะถ่ายโบราณสถาน เลยเตรียมลงไปแค่เลนส์ 24-105  เอาล่ะ  105 ก็เอาว๊ะ  น่าจะเป็นนกอุ้มบาตร

เดินเลยออกไปทางด้านซ้ายมือของตัวอาคาร มีสระน้ำเล็กๆแห่งหนึ่งเรียกว่าสระ โบกขรณี

ที่มองเห็นตัวอาคารไกลออกไปนั้นคือ มายาเทวีวิหาร หลังใหม่ครับ  มีขนาดสี่เหลี่ยม ยาว 28.4 เมตร กว้าง 23.8 เมตร สูง5.3 เมตร  ส่วนบนมีอาคารหลังเล็กตั้งซ้อนขึ้น  บนยอดเป็นเจดีย์แบบเนปาล  มีทางขึ้นลงสองข้างอาคาร  สามารถขึ้นไปชมวิวและถ่ายรูปเสาอโศกจากด้านบนได้  ตรงเจดีย์เล็กมีช่องประตูให้มองลงไป  จะเห็นรูปแกะสลักการประสูติบนแผ่นหินซึ่งเป็นโบราณวัตถุล้ำค่าที่ย้ายมาจากอาคารหลังเก่า  ตั้งไว้เหมือนกับประติมากรรมในพิพิธภัณฑ์ทั้งหลาย  ซึ่งจุดนี้พวกเราไม่มีใครได้ขึ้นไปชมกันเลย เพราะว่าไกด์ของเราไม่เคยทำหน้าที่ไกด์ที่ดี  ไม่เคยอธิบายอะไรใดๆทั้งนั้น ไม่เคยบอกเล่าเก้าสิบให้ลูกทัวร์ฟังว่า ที่ไหนควรไปดูอะไร  และไม่เคยพาไปดูของสำคัญในสถานที่นั้นๆอย่างที่ไกด์ทั่วๆไปเค้าพึงควรทำกัน  มันลงจากรถพอตีตั๋วให้พวกเราเข้าชมสถานที่ได้ มันก็ไปเดินเกี่ยวก้อยกันสองคน  พวกเราเลยพลาดของสำคัญไปอย่างน่าเสียดาย

สระโบกขรณี   ลักษณะลึกลงไปเป็นชั้นๆสามารถเดินรอบได้  น้ำในสระใสพอที่จะเห็นเงาสะท้อนของตัวอาคาร  สระแห่งนี้ตามประวัติเชื่อว่าเป็นจุดเดียวกับสระโบราณที่พระนางสิริมหามายา  พุทธมารดา สรงน้ำก่อนถวายการประสูติพระราชกุมาร  เชื่อกันว่าเป็นที่ศักดิ์สิทธิแห่งหนึ่ง  หลายคนเมื่อเข้าไปแล้วก็จะเอามือทั้งสองกอบน้ำขึ้นมาลูบหน้าตาด้วยความศรัทธา  หรือบางท่านอาจจะบรรจุขวดกลับบ้านก็มี