ต่อไป »

ก็มีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันไปตามความเชื่อของแต่ละคน แต่ละประเทศ แต่ละศาสนา

แต่สองผู้ยิ่งใหญ่นี้ก็มีวิถีชีวิตไปอีกแบบครับ Ha Ha Ha

แต่การเดินถ่ายรูปตามริมน้ำก็ต้องระวังตัวให้ดีนะครับ  เพราะว่าเผลอเมื่อไร  อาจมีสิทธิ์เดินเหยียบเข้าไปในกองอึวัวที่นอนอยู่แถวๆนั้นได้  แต่สิ่งหนึ่งที่เลี่ยงไม่ได้ก็คือกลิ่นที่เค้ากำลังเผา Body ส่งกลิ่นคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ

ผมชอบเป็นพิเศษกับภาพเรือริมตลิ่ง  เจอที่ไหนเป็นอดใจไม่ถ่ายไม่ได้

และยิ่งมีเรื่องราวประกอบแบบนี้ พลาดได้ไง

ดูเจ้าเป็ดน้อย ลอยคอเรียงแถว น่ารักมาก

กิจวัตรของชาวเรือที่ต้องทำทุกวัน 

กับมุมแสงสวยๆ  เราก็แค่คอยเฝ้ารอเหยื่อที่จะเข้าเฟรมมาเป็นองค์ประกอบให้เท่านั้น

พวกเราระเริงอยู่กับแสงสวยจนสาย กว่าจะขึ้นจากริมท่าน้ำก็ปาเข้าไปเกือบ 9 โมงเช้าเข้าไปแล้ว

แต่ริมทางเดินขึ้นจากท่าน้ำ ก็ยังมีอะไรๆให้ถ่ายได้อีกเยอะ  โยคีผู้นี้แกนั่ง-กิน-นอน อาศัยอยู่บนชิงช้า ทรมานตัวเองไม่ลงแตะพื้นตลอดชีวิต (ก็ไม่รู้ว่าตอนแกจะเข้าห้องน้ำแกจะทำยังไง)

ตรงบันไดทางขึ้น  สองฟากฝั่งทางเดินจะเต็มไปด้วยเหล่าวณิพก ตั้งแต่เด็กยันไปถึงคนชรา 

สูงขึ้นไปบนยอดไม้  ลิงก็กำลังออกหาอาหารเช่นกัน  ผมถามแขกว่า เจ้านี่เรียกว่า "หนุมาน"ใช่ไหม  แขกตอบว่า พันธุ์นี้ไม่ใช่

เราเดินมาเจอกับชายผู้นี้  กำลังหุงหาประกอบอาหารอยู่ริมถนน  ทีแรกก็คิดว่าเค้าขายอาหารอะไรหนอ....  ทำไมขายดีจนต้องใช้กะทะใบใหญ่เบ่อเร่อ

แต่ก็ถึงบางอ้อครับ  เมื่อมีคนนำอาหารนั้นไปให้ขอทานที่นั่งยองๆ เรียงแถวอยู่บริเวณนั้น  แต่ก็แปลกใจว่า  ทำไมเค้าต้องใช้ใบไม้เป็นที่รองรับอาหารนั้น  ทำไมไม่ใช้อะไรที่มันแข็งแรงกว่า  อย่างน้อยก็กะลามะพร้าวก็ยังดี

อีกมุมหนึ่งก็มีการแจกน้ำชาฝรั่ง(อินเดีย)ร้อนๆ  ผมเลยได้นายแบบหนวดงาม

มีขอทานก็ต้องมีคนให้ทาน  ทุกๆวัน ต้องทำอาหารเลี้ยงขอทานวันละหลายร้อยคน  ไม่ใช่งานเล็กๆเลย  นอกจากผู้นั้นต้องมีสตางค์แล้วยังต้องมีความมีน้ำใจน้ำอดน้ำทน มีศรัทธาที่จะบริจาคให้ทานทั้งทรัพย์สินเงินทองและแรงกาย   ก็ขอโมทนาสาธุการกะเค้าด้วยครับ

เสร็จจากท่าน้ำ เราก็กลับไปกินข้าวเช้า(สาย)ที่โรงแรม จากนั้นก็อาบน้ำ (แบบของเรา) เก็บข้าวของเดินทางไปเมืองกุสินาราต่อครับ

ก็มีวิถีชีวิตที่แตกต่างกันไปตามความเชื่อของแต่ละคน แต่ละประเทศ แต่ละศาสนา
[/quoหน้าหมีไม่สนใจจะไปชำระร่ายกายมั้งเหรอครับ ร่างกายจะได้สะอาด