ต่อไป »

หรือไม่ก็รอดักจังหวะเอาแบบนี้ครับ

จากที่เมื่อวานเย็น  หลายคนเก็บภาพดวงตะวันที่พุทธคยาไม่ทัน  จึงร่ำร้องว่าเย็นนี้จะต้องกลับไปใหม่ให้ทัน  บ่ายสามกว่าๆ จึงชวนกันกลับพุทธคยาโดยแจ้งจุดประสงค์ให้ไกด์สาวทราบ  เธอก็ใจดี๊ดี ตอบว่า "ได้ค่ะ" จากนั้นพวกเราก็บ่ายหน้ากลับ

แต่ก็ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะเมื่อขามาพวกเราว่ามากันไม่นาน  แต่พอขากลับรู้สึกเหมือนว่านั่งรถมาไกลมาก  แถมไกด์เธอพาแวะลงไปซื้อขนมขาชา ขนมขึ้นชื่อของเมืองนี้อีก  

ลักษณะขนมคล้ายๆขนมปังทอด  แกเอามาให้ชิม  แต่ผมไม่กล้าเตะครับ  รู้ตัวว่าท้องไม่ค่อยแข็งแรง เดี๋ยวมีปัญหา และวันนี้พวกเราก็ขาดลูกทัวร์ไป 2 คน ตั้งแต่เช้าแล้ว  สาเหตุเพราะเมื่อวานแอบไปชิมชาเย็นริมทางนั่นเอง

เมื่อไม่ชิมขนม ผมก็เหลียวมองรอบๆตัวไปตามเรื่อง

ขณะรถวิ่งผ่านตามชุมชน ผมสังเกตุเห็นร้านตัดผมของที่นั้นครับ

ยามเย็นๆอย่างนี้ จะเห็นวิถีชีวิตของเค้าชัดเจนครับ  แม่บ้านคนนี้กำลังเทินฟืนเอาไว้บนหัว  เอากลับบ้านไปทำเชื้อเพลิงสำหรับหุงต้ม  เต้าแก๊สยังมีไม่ทั่วถึง จะมีใช้เฉพาะครัวเรือนที่เริ่มพอมีฐานะเท่านั้น ชาวบ้านคนจนๆก็ยังต้องใช้ฟืนหรือแม้แต่ขี้วัวตากแห้งในการหุงหาอาหาร  เห็นว่า โรตีที่ปิ้งจากไฟขี้วัวจะมีกลิ่นหอมเป็นพิเศษ

รถวิ่งต่อมาห่างจากชุมชนก็จะเป็นทุ่งนาสลับกับทุ่งมัสตาดร์  ทุ่งนาเวลานี้ ข้าวสาลีกำลังเขียวชะอุ่มไปทั่วประเทศครับ

ดวงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบโลกอีกแล้ว  ผมมองภูมิประเทศรอบๆตัวแล้วกระซิบกับน้าอู๋ว่า  มันยังอีกไกลเลยกว่าที่เราจะถึงเมืองพุทธคยา  แล้วก็เป็นน้าอู๋อีกนั่นแหละที่โวยวายว่า  เราไปไม่ทันพระอาทิตย์ตกที่พุทธคยาแล้ว  ถ้าจะถ่ายพระอาทิตย์ ก็คงต้องจอดถ่ายมันแถวๆทุ่งนานี่แหละ 

วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะอยู่ที่พุทธคยา  พรุ่งนี้เราจะย้ายไปกรุงพาราณาสี  หากวันนี้ไปไม่ทันก็เท่ากับว่า คนที่ถ่ายพระอาทิตย์ตกคู่กับพุทธคยาไม่ทันเมื่อวานจะหมดโอกาสทันที  หลายคนทำหน้าเซ็งกับชีวิต  แต่เจ้าไกด์สองคนมันกระหนุงกระหนิงกันไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น  พอพวกเราไปบอกมันว่าขอให้จอดรถเพื่อจะลงไปถ่ายพระอาทิตย์ มันก็เลยทำหน้าเซ็งๆบ้าง  คงคิดว่า ตรูกำลังมีความสุขของตรูอยู่ดีๆ เฉือกมายุ่งอะไรกับตรูอีกว๊ะ

พระอาทิตย์ที่ไหนๆก็เหมือนๆกัน  มันจะต่างกันบ้างที่องค์ประกอบ  แต่ที่นี่เป็นท้องทุ่งนา กับต้นตาล หุๆๆ   จะเชื่อกันไหมว่า นี่คือภาพที่ถ่ายจากประเทศอินเดีย  555

เมื่อไปถ่ายพระอาทิตย์ตกกับเจดีย์พุทธคยาไม่ทัน เจ้าไกด์เลยพาพวกเรากลับเข้าที่พักเลย  แต่พวกเราหลายคนก็ยังไม่อยากนอน จึงแอบย่องออกจากโรงแรม เดินไปที่เจดีย์พุทธคยาอีกครั้ง ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากที่พักนัก ราวๆ 500 เมตร เอง  ไม่ได้เข้าไปข้างใน  แต่วันนี้พวกเราเดินเลาะอยู่ริมนอก  ดูของที่วางขายกันบ้าง ทะเลาะกะขอทานบ้าง  ชวนคนขายของถ่ายรูปบ้าง  ก็เฮฮากันไปตามประสาที่ไม่มีไกด์อยู่ด้วย (เกี่ยวกันไหมเนี่ย..)

แท่นประตูทางเข้า ถ่ายด้วย 70-200 ถ่ายที่ 70 F2.8 1/25 s iso800 ตั้งอยู่บนโมโนพร์อต

ร้านขายดอกไม้บูชา  200 mm F2.8 1/100s iso 3200

ของประดับบ้านที่เป็นลักษณะใยแก้วนำแสง  200mm F2.8 1/40s iso3200

เครื่องราง ของขลัง พระบูชา ของที่ระลึก  200mm F2.8 1/250s iso3200

อย่าคิดว่าผมตกแต่งภาพมานะครับ  ถ่ายมาเป็นอย่างนี้เอง ไม่ได้ตกแต่งอะไรครับ

และสุดท้าย รูปปั้นมหาตมะ คานธี 170mm F2.8 1/20s iso3200

จากนั้นพวกเราก็กลับไปนอนเอาแรงไว้พรุ่งนี้เดินทางต่อไปยังกรุงพาราณาสี

เช้าวันนี้ วันที่ 24 มกราคม 2554 เราตื่นกันแต่ตี 5 และเริ่มออกเดินทางราว 7.00น. ผ่านความกระโดกกระเดกของถนน ผ่านย่านชุมชนที่โกลาหลไปทุกที่  ผ่านทุ่งนา ทุ่งมัสตาร์ด ลัดเลาะออกทางด้านทิศตะวันตกเฉียงเหนือนิดๆของเมืองพุทธคยา  แต่กว่าที่เราจะมาถึงพาราณสี ตะวันก็เลยเที่ยงไปแล้ว

เมื่อล่วงเข้าสู่เมืองพาราณสี  ความวุ่ยวายก็ยิ่งเด่นชัดขึ้นไปอีก เมื่อพวกเรามองออกไปนอกหน้าต่างรถเห็นระบบการจราจรของแขกที่นี่ทำให้รู้สึกว่า ถ้าชาตินี้ตรูต้องมาขับรถอยู่ที่นี่ คงต้องชนอะไรต่อมิอะไรทั้งวันแน่ๆ  ขนาดจะข้ามถนนยังไม่มั่นใจว่าจะเอาชีวิตรอดไปถึงฝั่งโน้นไหม  ด้วยการจราจรแบบจราจล  ในที่สุด ไกด์ก็ขอให้พวกเราลงเดินไปจะเร็วกว่า  พวกเราลงเดินตามไกด์ไปที่โรงแรมที่พักเพื่อทานกลางวันกัน ซึ่งก็เลยเวลามาพอสมควรแล้ว  ระหว่างที่เดินก็ต้องผจญภัยนานาชนิด  ไม่ว่ารถ ไม่ว่าเกวียน วิ่งกันฉวัดเฉวียนน่าเวียนหัว แถมต้องระวังตัวแจ ห้ามมองนอกลู่นอกทางเด็ดขาด เพราะไม่อย่างนั้นเราอาจเหยียบกับระเบิดที่เหล่า ม้าและวัววางเอาไว้ได้  แถมทางเท้าก็ไม่มี ต้องเดินเลาะเรียบไปกับร่องระบายน้ำทิ้งของเมือง เผลอเรอเมื่อไรก็อาจตกคูน้ำเน่าอีกเหมือนกัน

การจราจล เอ้ย.... จราจร เมืองพาราณสี  ไม่รู้มันจะแกะยังไงออก