ต่อไป »

หญิงชาวบ้านแถวๆนั้น  แม่บ้านชาวอินเดีย ยังนิยมเอาสิ่งของขึ้นเทินอยู่บนหัว  สอบถามได้ความว่า สิ่งที่เธอแบกมา ในนั้นเป็นขี้วัวตากแห้ง ซึ่งเธอจะเอาไปเป็นเชื้อเพลิงในการหุงหาอาหารประจำวันของครอบครัวเธอ

เราย้อนกลับไปตรงที่จอดรถ เพื่อชมบ้านของนางสุชาดา  ปัจจุบันมีเพียงเนินดินที่มองเห็นเท่านั้น แวดล้อมด้วยต้นตาล และกองฟาง

บริเวณนี้ เรียกกันว่า "สุชาฎากุฎี"  ลักษณะเป็นเนินดินสูงประมาณ 3 เมตร

มีเรื่องเล่าในพุทธประวัติว่า  นางสุชาดา เป็นธิดาของคฤหบดีผู้มั่งคั่งในตำบลนั้น  เคยตั้งปณิธานบูชาเทพารักษ์เมื่อครั้งยังเป็นสาวว่า  ขอให้นางได้สามีที่ดีมีตระกูลเสมอกัน และขอให้ได้บุตรคนแรกเป็นชาย  ครั้นนางได้สามีและบุตรสมใจนึก  จึงคิดจะหุงข้าวมธุปายาสอันปราณีตด้วยเครื่องปรุงไปบวงสรวงเทพารักษ์ที่ได้บนเอาไว้

ดังนั้น  ในวันขึ้น 14 ค่ำ เดือน 6  จึงสั่งบ่าวไพร่เตรียมการทำข้าวปายาส กว่าจะเสร็จก็เลยเที่ยงคืนไปแล้ว  นางสุชาดาจึงสั่งให้หญิงคนใช้ไปทำความสะอาดที่โคนต้นไม้ที่จะไปตั้งเครื่องสังเวยเทพารักษ์ หญิงคนใช้จึงตื่นแต่เช้าเดินทางไปยังต้นนิโครธพฤกษ์ แต่กลับเห็นมหาบุรุษทรงประทับนั่งอยู่ที่ควงไม้นั้น  ผินพระพักตร์ไปทางด้านทิศตะวันออก  มีรัศมีกายแผ่ซ่านออกเป็นปริมณฑลงามยิ่งนัก  นางจึงทึกทักเอาว่า วันนี้เทพยดาลงมานั่งคอยข้าวปายาสด้วยตัวเองเลยทีเดียว  นางจึงรีบกลับไประล่ำระลักบอกนาย

ครั้นนางสุชาดาแต่งกายงามด้วยอาภรณ์เสร็จก็ยกถาดข้าวปายาสที่ใส่ถาดทองไว้ขึ้นทูลเหนือเศียรเกล้าของนาง  ลงจากเรือนไปพร้อมกับหญิงคนรับใช้  ครั้นพอถึงก็เห็นพระมหาบุรุษงามด้วยรัษมีดังนั้นก็มีใจโสมนัสเป็นอย่างยิ่งโดยคิดว่าเป็นรุกขเทวดาแน่แล้ว  จึงเดินยอบกายเข้าไปถวายข้าวมธุปายาสด้วยความเคารพยิ่ง  ขณะนั้นบาตรดินที่เคยใช้อยู่ก็เกิดหายไป พระองค์จึงทรงเหยียดพระหัตถ์ออกรับ แสดงให้นางสุชาดารู้ว่าพระองค์ไม่มีบาตรจะถ่ายข้าว  นางสุชาดาทราบโดยพระอาการก็ทูลว่า  หม่อมฉันขอถวายให้ทั้งหมด แล้วนางก็กราบถวายบังคมลากลับเรือน

เมื่อพระมหาบุรุษเสด็จลุกจากที่ประทับ  ทรงถือถาดข้าวเสด็จไปยังริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา ทรงปั้นข้าวปายาสเป็น 49 ปั้น เสวยจนหมด แล้วทรงถือถาดลงไปสู่แม่น้ำ  ทรงอธิษฐานเสี่ยงพระบารมีว่า
"ถ้าอาตมาจะได้ตรัสรู้เป็นพระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณแล้ว  ขอให้ถาดนี้จงลอยทวนกระแสน้ำขึ้นไปเถิด"

ว่าแล้วก็ทรงลอยถาดทองนั้นลงในแม่น้ำเนรัญชรา   ด้วยอานุภาพพระบารมีของพระองค์ก็ได้แสดงให้เห็นเป็นที่อัศจรรย์  ถาดทองนั้นได้ลอยทวนกระแสน้ำแม่น้ำเนรัญชราขึ้นไป 1 เส้น แล้วจึงจมลง

หลังจากที่เรามองดูเนินดินกันสักพัก ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ  พวกเราจึงขอกลับข้ามฝั่งไปยังเจดีย์พุทธคยาเพื่อถ่ายภาพยามค่ำคืนดีกว่า

สู้อุตส่าแบกขาตั้งกล้อง ข้ามน้ำข้ามทะเลมา ก็ได้เอาออกมาใช้ตอนนี้แหละครับ

มุมใครมุมมันครับ  ต่างคนต่างแยกย้ายกันไป
ผมเดินถ่ายไปสักพัก ถึงนึกขึ้นได้ว่า ลืมปิดระบบ IS ของเลนส์ 
การใช้ชัตเตอร์ช้า และตั้งกล้องอยู่บนขาตั้งกล้องที่นิ่งดีแล้ว เราควรต้องปิดระบบกันสั่นเสีย  ไม่เช่นนั้นระบบกันสั่นมันอาจทำให้เราได้ภาพที่ไม่คมชัดเท่าที่ควรซะเอง  ซึ่งผมเองก็เคยมีประสบการณ์โดนมาแล้วด้วย  ถ่ายมาแทบต้องเอาทิ้งซะหมด  กรรมจริงๆ  เลยต้องเดินย้อนกลับไปเริ่มถ่ายมาใหม่อีกที

ก็ยังนับว่าโชคดีที่ยังอยู่ตรงนั้น  หากกลับมาแล้วถึงพบว่ามันไม่ชัด ก็สวัสดียามเศร้า

และบางมุมที่อยู่ในมุมอับแสง เช่นภาพนี้เป็นต้น  ผมก็ต้องใช้วิธีเดิมออกมาหากินอีกครั้งครับ  เอาไฟฉายส่อง อิๆๆ

แนวไฟฉายที่ส่องบริเวณ ตั้งแต่กลางเจดีย์จนถึงยอดเจดี และบริเวณต้นไม้ที่อยู่สองด้านครับ

แต่บางภาพ ผมก็ใช้วิธีเล่นกับ WB บ้าง  เล่นกับ Ship บ้าง

ก็มัวแต่เล่น เลยแทบจะถูกเพื่อนฝูงทิ้งซะแล้ว  ก็กว่าผมจะเดินครบรอบ  คนอื่นๆเค้าถ่ายเสร็จกันไปถึงไหนๆแล้ว

กลับไปนอนเอาแรงไว้สู้กับพรุ่งนี้ดีกว่าครับ

หลังจากที่เรามองดูเนินดินกันสักพัก ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ  พวกเราจึงขอกลับข้ามฝั่งไปยังเจดีย์พุทธคยาเพื่อถ่ายภาพยามค่ำคืนดีกว่า
[/qote]


ยอดเยี่ยมเลยท่านประธาน  ทำได้ไง  เห็นผลงานภาพถ่ายท่านประธานแล้ว....อีกยาวนานกว่าจะทำได้อย่างนี้  เฮ้อ...เวลาก็เหลือน้อยแล้ว
ขอดูภาพอย่างเดียว  แล้วกัน   

หลังจากที่เรามองดูเนินดินกันสักพัก ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจ  พวกเราจึงขอกลับข้ามฝั่งไปยังเจดีย์พุทธคยาเพื่อถ่ายภาพยามค่ำคืนดีกว่า
[/qote]


ยอดเยี่ยมเลยท่านประธาน  ทำได้ไง  เห็นผลงานภาพถ่ายท่านประธานแล้ว....อีกยาวนานกว่าจะทำได้อย่างนี้  เฮ้อ...เวลาก็เหลือน้อยแล้ว
ขอดูภาพอย่างเดียว  แล้วกัน   

ขอบคุณครับ อาจารย์แม่  เอาไว้ติดตามให้จบนะครับ ภาพสวยๆไปอยู่ท้ายๆก่อนกลับครับ  ทัชมาฮาล

พระแท่นวัชระอาสน์  เป็นแท่นที่พระเจ้าอโศกทรงสร้างไว้ตรงตำแหน่งที่พระพุทธองค์นั่งตรัสรู้ที่โคนต้นโพธิ์  พระพุทธองค์ทรงตั้งสัตย์อธิษฐานว่า

"แม้หนัง เอ็น กระดูก จะเหลืออยู่โดยเนื้อและเลือดในร่างกายจะเหือดแห้งไปสิ้นก็ตามที  ถ้าเราไม่บรรลุถึงประโยชน์อันบุคคลจะบรรลุได้ด้วยกำลังของบุรุษ ด้วยความเพียรของบุรุษ ด้วยความบากบั่นของบุรุษแล้ว  เราจะไม่ยอมทิ้งความเพียรนั้นเป็นอันขาด"

ปณิธานนี้เป็นการแสดงน้ำพระทัยอันหนักแน่นมั่นคงของพระพุทธองค์ราวกับศิลา  และในที่สุดพระพุทธองค์ก็ทรงบรรลุถึงจุดหมายนั้น คือ ทรงตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณ สำเร็จเป็นพระอรหันต์ ดวงประทีปแก้วได้อุบัติขึ้นในโลกแล้ว

ครับในหนังกาตูนร์เรื่อง พระพุทธเจ้าก็มีอยู่ตอนหนึ่งเหมือนกันครับที่กล่าวถึงเพราะพึ่งซื้อ cd  มาดู ได้ความรู้จากน้าหมีเอยะเลยครับ

ตามไปเที่ยวแล้วได้ความรู้อีกต่างหาก...

เช้าวันต่อมา วันที่ 23 มกราคม  ผมตื่นแต่เช้า รีบๆเข้าไปทานอาหารเช้า  ซึ่งส่วนใหญ่ก็เหมือนเดิมเมื่อวานยังไงก็ยังงั้น  ข้าวสวยแบบไม่มียาง โรตีแผ่นแบบย่างมาบางส่วนไหม้เป็นจุดๆ บางส่วนก็ยังเหนียวๆ  ประกอบกับอาหารแบบแขกๆที่ไม่รู้จัก  ผมทานไปไม่กี่คำก็หันไปเล่นกาแฟแล้วก็ผลไม้ ซึ่งก็มีแค่ส้มสีเหลืองอร่ามสวยมาก แต่ข้างในก็เหมือนส้มเช้งบ้านเรา รสชาติออกอมเปรี้ยวอมหวาน  กับกล้วยแขก  ที่มองดูแล้วไม่ค่อยน่ากินเท่าไร ผิวยังเพิ่งมีสีออกเหลืองนวลๆเล็กๆเท่านั้น  เอาว๊ะ  ในเมื่อไม่มีอะไรที่มันดีกว่านี้ก็ต้องกินมันแบบนี้แหละ  รีบๆกินซะจะได้ไปเก็บนกในสวนหน้าโรงแรม แต่ก็ได้แต่นกเดิมๆไม่ค่อยมีอะไรน่าสนใจเท่าไรนัก  แต่เห็นดอกไม้ที่หน้าโรงแรมก็น่าสนใจ เลยถ่ายดอกไม้ซะมากกว่า

หลังจากที่ทุกคนอิ่มกันแล้ว เราก็ออกเดินทาง ไกด์บอกเราว่า วันนี้จะพาไปดูรอยล้อเกวียนเมื่อ 2500 กว่าปี สมัยพุทธกาลโน้น  ที่กรุงราชคฤมีการค้าขายกันมาก  มีเกวียนบรรทุกสินค้ามาขายที่เมืองนี้กันมากมาย ร่องรอยของล้อเกวียนยังคงอยู่จนถึงปัจจุบัน  ผมได้แต่คิดในใจว่า รอยล้อเกวียนอะไรมันจะอยู่คงทนมา 2500 กว่าปีได้  แค่โดนฝนชะรอบเดียวก็หายไปหมดแล้ว  แต่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ  ไกด์เองพอพูดนำแค่นี้แล้วเธอก็แขวนไมค์เหมือนเดิม

ก่อนไปถึงกรุงราชคฤ  เราแว๊ะเติมน้ำมันกันครับ  เลยเอารูปปั๊มน้ำมันบ้านเค้ามาให้ชมกัน  ราคาน้ำมันดีเซลลิตรล่ะ ประมาณ 55 รูปี ก็ราวๆ 38 บาท