ต่อไป »

เก็บบรรยากาศรอบๆก่อนโดดขึ้นรถ  ครับ  เห็นด้วยครับเค้ายกตำแหน่งให้ว่าเป็นประเทศที่สกปกที่สุดในโลก

[อาบาละเฮ่...สวัสดีนะนายจ๋า..ตอนแขกเป่าปี่..งูบนหัวนายออกมาร่ายรำด้วยหรือเปล่า...อิๆๆอ้อ...แต่คงไม่นะ....เพราะว่างูนายไม่แรงเท่างูฝ่ายกิจกรรมพอร์ทเทตร..]

อาบาละเฮ่...สวัสดีนะนายจ๋า..
ตอนแขกเป่าปี่..งูบนหัวนายออกมาร่ายรำด้วยหรือเปล่า...อิๆๆ
อ้อ...แต่คงไม่นะ....เพราะว่างูนายไม่แรงเท่างูฝ่ายกิจกรรมพอร์ทเทตร..

ขอบคุณครับน้ายอด  งูบนหัวผม ตอนอยู่ที่อินเดีย มันไม่กล้าโผล่หัวออกมาหรอกครับ มันกลัวแขก อิๆ

หลังจากขึ้นรถ น้องเหม่ยหลิงก็คว้าไมค์มาบอกว่า "นมัสการทุกท่าน  ขณะนี้เราอยู่ในเมืองพุทธคยาแล้ว และจะพาไปทานข้าวเช้าที่โรงแรมที่พัก และเก็บของ  ซึ่งโรงแรมก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่นักและไม่ไกลจากสถานที่ตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า"  เธอพูดจบก็แขวนไมค์ ไกด์คนนี้เธอพูดแค่นี้จริงๆครับ

คำว่า"มนัสการ" เป็นคำกล่าวทักทายของชาวอินเดีย มีความหมายว่า "สวัสดี" นั่นเอง  จะคล้ายกับของเนปาลที่ใช้คำว่า "นมัสเต"  แต่ที่อินเดีย จะใช้นมัสการเฉพาะผู้ที่สูงวัยกว่าเท่านั้น หากอายุน้อยกว่าก็จะเป็นนมัสเตเหมือนกัน

เราไปถึงโรงแรมที่พักและจัดของเข้าห้องพัก ผมพักห้องเดียวกับน้าอู๋

ระหว่างที่เด็กรถกำลังขนกระเป๋าลงจากรถและส่งต่อให้เจ้าหน้าที่ของโรงแรม ผมเดินดูรอบๆบริเวณก็ไปสะดุดเข้ากับสิ่งนี้ครับ

ทีแรกสงสัยว่ามันคืออะไร  แต่พอเห็นข้อความข้างบนก็ถึงบางอ้อ  ถังสำหรับใช้ดับเพลิงเวลาที่เกิดไฟไหม้   เรียกว่า ชีวิตนักท่องเที่ยวและเจ้าหน้าที่ของโรงแรม ฝากไว้กับเจ้าถังตักน้ำ 4-5 ใบนี้แหละครับ ฮ่าๆๆ

เหลียวมองอีกด้านเพราะได้ยินเสียงนกนานาชนิดส่งเสียงจ๊อกแจกจอแจ  แล้วก็แอบย่องๆเข้าไปดูว่ามีนกอะไรบ้าง  ไม่ได้เอาเลนส์ส่องนกมา  มีแต่เจ้า 70-200 ที่ยืมเค้ามา ก็เลยต้องส่องมันด้วยเจ้านี่แหละครับ

ตัวนี้ไม่แน่ใจว่ามันจะอยู่ในตระกูล นกกระราง Langhingthrush หรือเปล่า  แต่เสียงร้องใกล้เคียง และพฤติกรรมการหากินเป็นฝูงใกล้เคียง  และคล้ายนกปรอด Bulbul  แต่มีคนบอกว่ามันเป็นนกในตระกูล นกกินแมลง Bqbbler  ขอวานผู้รู้ช่วยชี้แจงทีครับ

แต่เจ้าตัวนี้ นกเขาแน่ๆ อิๆ  เอ......  ไม่ใช่สิ  น่าจะเป็นนกแขกมากกว่า หุๆๆ

ถังดับเพลิงแบบนี้สมัยก่อนต่างจังหวัดก็ใช้ อิอิ (ส่วนงู ท่านประธาน เป่ายังไงมันก็ไม่ขึ้น อิอิ ) ไม่มีโรตีขายหรือ กล้วยแขก หรอครับ อิอิ

ตกลงหน้าหมีไปเที่ยวหรือไปผจญเพลิงครับ  ถังดับเพลิงอย่าว่าแต่ที่อินเดียมีเลยครับ ผมว่าเมืองไทยก็น่าจะมีน่ะแต่ยังหาไม่เจอแต่ที่แน่ตอนผมเป็นทหาร(เกณฑ์) ผมว่าผมก็เจออยู่น่ะ
ขอบคุณที่พาไปแสวงบุญด้วยครับแล้วจะรอชุดต่อไปครับ

หลังอาหารเช้าที่พวกเราหม่ำกันเอาเกือบเที่ยง  น้องเหม่ยหลิงแกก็ต้อนพวกเราขึ้นรถไปชมพุทธคยา แดนตรัสรู้ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  ขึ้นรถได้แกก็คว้าไมค์มาร่ายโศลกว่า

"เมืองไพสาลี
 เมืองโสเภณีเป็นอรหันต์
 เมืองภูผาคิฌกูฏ
 เมืองบุตรพ่อหมอเทวดา
 เมืองม้าขื่นข่ม
 เมืองขนมขาชา "


 อธิบาย
ด้วยว่าเมืองพุทธคยานี้เดิมตั้งอยู่ในแคว้นไพสาลี 
เคยมีหญิงคณิกาได้สตับฟังธรรมขององพระสัมมาสัมพุทธเจ้าแล้วเกิดดวงตาเห็นธรรม ทำความเพียรจนเข้าสู่อรหันตมรรค อรหันตผลในที่สุด 
ที่เมืองนี้มีเขาชื่อคิฌกูฏ 
ในสัมยพุทธกาลมีหมอเทวดาที่ชื่อว่า หมอชีวก
ที่ว่ามีม้าขื่นขมเพราะว่า กาลเวลาผ่านมา 2550กว่าปี  ม้า ยังถูกใช้เป็นพาหนะประจำวันของชาวบ้าน และได้ค่าตอบแทนเพียงหญ้าแห้งๆเล็กน้อย ม้าจึงมีสภาพที่ผอมโซ 
ในเมืองนี้มีขนมอร่อยแบบขึ้นชื่อนั่นก็คือขนม คชา แต่คนไทยแอบเรียกให้เพี้ยนเป็นขาชา

เราขึ้นรถแล้วยังแทบไม่ได้หย่อนก้นลงนั่ง ไกด์ก็บอกเราว่า "ถึงแล้วค่ะ"  แล้วก็ไม่ได้มีคำอธิบายอะไรมากไปกว่านี้

ภาพรอบๆบริวณพุทธคยาครับ

[การแข่งขัน ทำให้เกิดการพัฒนา]

ชอบเครื่องมือดับเพลิงแบบมืออาชีพจัง

หลังจากไกด์ไปจ่ายค่าเข้าชมแล้วจึงนำเราเข้าไปยังเจดีย์พุทธคยา ผมจะพยายามเล่าเรื่องย่อๆของสถานที่และเรื่องที่เกี่ยวพันกับองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเท่าที่ตนเองพอจะทราบและที่ไปค้นคว้ามาเพิ่มเติมนะครับ  แต่ผิด-ถูกอย่างไร ไม่ขอรับรองนะครับ

พุทธคยา  เป็นบุญสถานและสถานที่ท่องเที่ยวยอดฮิตของประเทศอินเดีย   แม้ว่าชุมชนจะไม่ใหญ่โต  แต่พอถึงฤดูกาลไหว้พระซึ่งจะอยู่ระหว่างเดือน ตุลาคม-มีนาคม  จะมีนักแสวงบุญจากทั่วโลกมาที่นี่  โดยเฉพาะชาวทิเบต ภูฏาน จะลงจากภูเขามาปักหลักไหว้พระ สวดมนต์ จุดไฟบูชา จนสว่างไสวราวกับที่นี่เป็นเมืองทิเบตก็ไม่ปาน

มีเรื่องเล่ากันว่า  พุทธคยาถิ่นนี้เคยอุดมสมบูรณ์ งดงามด้วยป่าไม้ วิหก นกกา สัตว์ป่านานาพันธุ์  ธารน้ำไหลใสสะอาด  บัดนี้เหลือเพียงรอยอักษรที่ใช้จารึกไว้เท่านั้น  มีแต่คันนาในทุ่งกว้าง  ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด ผุกร่อนไปตามกาลเวลา ในอดีตเมืองนี้เคยเป็นเมืองที่อยู่ของอสูรชื่อ "คยา"  วันหนึ่งมีเหตุวิวาทกับเหล่าเทวดา เทวดาสู้ไม่ได้จึงไปฟ้องพระวิษณุ  พระวิษณุจึงลงมาช่วยปราบอสูรตนนี้  เมื่อปราบแล้วก็สาปแช่งเอาไว้ว่า
"เมืองของอสูรนี้ มีแม่น้ำก็ขอให้มีแต่ทราย มีหญิง-ชายก็ขออย่าให้มีคนงาม มีภูเขาก็ขออย่าให้มีต้นไม้ใหญ มีคนค้าขายก็ขอให้มีเพียง พออยู่พอกิน"

ภาพด้านหน้าทางเข้าพุทธคยาครับ

มหาเจดีย์โพธิคยา  ประดิษฐานอยู่ทางทิศตะวันออกของต้นศรีมหาโพธิ์ มีแท่นวัชระอาสน์อยู่กลาง  ลักษณะรูปทรงกรวยสี่เหลี่ยม สูงประมาณ 52 เมตร รอบฐาน 85 เมตร มีอาคารรองรับ 2 ชั้น มีเจดีย์บริวารทั้ง 4 ด้าน  มีรอยการบูรณะกันมาตามยุคสมัย

บริเวณมหาโพธิ์วิหารกลายเป็นที่สำคัญที่สุด เพราะพระพุทธองค์เสด็จมาตรัสรู้ใต้ต้นโพธิ์ที่นี้  และที่ตรงนี้เป็นดินแดนอันศักดิ์สิทธิ์ที่ผู้คนนับถืออยู่แล้ว เลยกลายว่า ที่ตรงนี้เป็นที่ศักดิ์สิทธิ์ที่สุดในโลกไป

ดินแดนแห่งนี้เป็นบ่อเกิดแห่งแสงสว่างของโลก จึงเป็นที่หมายปองของผู้คนที่ต้องการผลประโยชน์  พระพุทธศาสนามีจิตใจกว้างขวาง เผื่อแผ่ มีปกติที่ไม่ชิงดีชิงเด่นกับใคร มีน้ำใจให้ทุกคนเสมอ  ด้วยเหตุนี้ศาสนาพราหมณ์จึงขยับตัวเข้าสู่สถานที่แห่งนี้  มีในจารึกของปลายราชวงศ์ปาละ (ศตวรรษที่ 10) เอาไว้ว่า มีการใช้กำลังบังคับเพื่อเปลี่ยนพุทธภูมิแห่งนี้ให้เป็นดินแดนพราหมณ์ โดยเอารูปพระศิวะพราหมเข้าไปประดิษฐานในวิหารมหาโพธิ์

มหาโพธิ์สังฆารามถูกสร้างขึ้น ตั้งอยู่อย่างสวยงาม และแล้วก็ผุพังไปตามกาลเวลา  และพังเสียหายจากกระแสศรัทธาของคนแต่ละยุค จากน้ำมือพราหมณ์ ผ่านเข้ายุคมุสลิม  มหาสังฆารามก็ถูกทอดทิ้งให้ตกอยู่ในสภาพของเมืองร้าง  ถูกเผาผลาญทำลายราบเรียบและถูกทอดทิ้งให้กลายเป็นป่าดง  มหาพุทธคยาแห่งนี้จึงหลุดมือชาวพุทธไปอย่าเด็ดขาดตั้งแต่ พ.ศ.2133  ตกอยู่ในการครอบครองของนักบวชมหันต์ ในนิกาย ทัสนามิสันยาสี  โดยอ้างความชอบธรรมว่า เมื่อปี พ.ศ.1724 จักรพรรดิ์โมกุลชื่อ  มูฮัมมัดชาห์  ได้พระราชทานที่แห่งนี้ให้แก่มหันต์ เขาจึงถือว่าเขาเป็นเจ้าของวิหารและบรรดาสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในพุทธคยานี้ทั้งหมด

ต่อมาปี พ.ศ.2354 เจ้าแผ่นดินของพม่าส่งทูตมาขอบูรณะวิหารขึ้นใหม่ แต่พวกมหันต์ไม่ให้ความสนใจ จนกระทั่งสมัยพระเจ้ามินดง พ.ศ.2417 เจรจาผ่านรัฐบาลอินเดียซึ่งอยู่ภายใต้การควบคุมของอังกฤษ ได้รับอนุญาตให้เข้าบูรณะได้แต่มีข้อแม้ว่าอย่าทำลายเทวรูปของศาสนาฮินดู และต้องให้เครื่องเงินและทองแก่พวกมหันต์เป็นจำนวนมาก  รัฐบาลอังกฤษเกรงใจพวกมหันต์มาก จึงไม่เอาใจใส่ดูแลการบูรณะใดๆ ปล่อยให้ชาวบ้านเข้าขโมยข้าวของที่จะใช้ในการบูรณะไปเป็นอันมาก  ชาวพุทธร้องเรียนอย่างไรก็ไม่มีผล

จนกระทั่งพ.ศ.2433 เซอร์ เอ็ดวิน อาร์โนลด์ ชาวอังกฤษผู้เลื่อมใสในพุทธศาสนาเห็นว่าพุทธคยานี้ควรตกเป็นของชาวพุทธจึงจะชอบธรรม จึงทำหนังสือถึงรัฐบาลอังกฤษ ขอให้รัฐบาลยกพุทธคยาให้แก่ชาวพุทธ แต่ก็ยังไม่ได้ผล  อีกปีต่อมา มีมนุษย์ใจสิงห์ชาวลังกาผู้หนึ่ง ทำการเรียกร้องให้ชาวพุทธทั่วโลกเข้าเจรจากับมหันต์อย่างเป็นทางการ และขอซื้อที่ดินส่วนหนึ่ง  แต่พอเอาเข้าจริง มหันต์ก็ไม่ขาย แต่ชาวพุทธก็ส่งพระที่มีใจอาจหาญเข้าอยู่ที่พุทธคยา  ขบวนการกู้พุทธคยาดำเนินต่อไปจนถึงปี พ.ศ. 2436 ท่านธรรมปาละพร้อมด้วยพันเอกโอลคอตต์และนายเอดซ์ นักเทววิทยาจากดาร์จีลิงเข้าไปที่พุทธคยาก็พบกับเหตุการณ์ร้ายแรงอันมิคาดมาก่อนคือ ภิกษุ 4 องค์ได้ถูกลูกศิษย์มหันต์ตีเกือบตาย  และยังถูกชาวมหันต์ขู่ว่าจะฆ่าให้ตายทั้งหมด  มีการกระทบกระทั่งกันมาอีกนับร้อยปี  จนกระทั่งปี พ.ศ.2467 ชาวพุทธทั่วโลกเข้าชื่อกันร้องเรียนถึงสภาคองเกรสส์ และตั้งกรรมาธิการขึ้นสอบสวน พร้อมกับเสนอหาทางปรองดองโดยตั้งกรรมการชาวพุทธ 5 คน ฮินดู 5 คน เป็นผู้ดูแลพุทธคยา

ต่อมาท่านมหาตมะคานธ๊เขียนบทความลงในหนังสือพิมพ์ว่า "วิหารพุทธคยานี้ควรเป็นสมบัติของชาวพุทธโดยชอบธรรม ไม่มีอะไรต้องสงสัย"  และท่าน รพินทรนาถ ฐากูร ก็เขียนว่า "บรรดาฮินดูผู้มีสัจจะต่อตนเองต้องยอมรับว่า ที่ซึ่งพระพุทธเจ้าตรัสรู้อนุตตรสัมมาสัมโพธิญาณนี้  จะตกอยู่ในความดูแลของศาสนาอื่นไม่ได้  เพราะตนเองไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง และไม่มีเยื่อใยต่อศาสนาพุทธ"  หลังจากนั้นมา ชาวมหันต์จึงยอมถอยห่างออกไป

ภายในเจดีย์มีพระพุทธรูปปางมารวิชัยที่สร้างด้วยหินแกรนิตสีดำอายุกว่า 1400 ปี องค์หนึ่งประดิษฐานอยู่  ปิดทองอร่าม มีเครื่องตั้งบูชาตรงหน้าพระพุทธรูป เจ้าหน้าที่ทำไม้เป็นทรงสี่เหลี่ยมครอบเอาไว้  พระพุทธรูปนี้มีชื่อว่า พระพุทธเมตตา  ทางเดินเข้าออก มีนักแสวงบุญ เข้า-ออก กันอย่างไม่ขาดสาย  ไม่มีโอกาสที่จะนั่งกราบไหว้นานๆหรอกครับ คนต่อแถวกันยาวเหยียด

ผมแวะเข้ามาดูทุกวันเลยครับ...