ต่อไป »

มหามายาเทวีวิหารหลังเก่าสร้างขึ้นด้วยอิฐกับปูน  มีอายุพันกว่าปีภายในมีรูปพุทธมารดาพระนางสิริมหามายาแกะสลักด้วยหินเก่ายืนเหนี่ยวกิ่งสาละ  มีพระรูปเจ้าชายน้อยอยู่ข้างพระมารดา  ทรงย่างพระบาทไปบนดอกบัว  เชื่อว่าน่าจะสร้างขึ้นในยุคสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช  แต่ปัจจุบันได้สร้างอาคารหลังใหม่ทับหลังเดิมที่ทรุดโทรม

ในคราวที่มีการอนุรักษ์วิหารมายาเทวี  มีการถอนต้นโพธิ์ที่ขึ้นอยู่บนวิหารออกเพราะรากไม้ได้เข้าชอนไชทำลายโบราณสถาน  มีการขุดค้น ปรากฏว่าในศูนย์กลางแห่งวิหารมีห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆถึง 15 ห้อง  มีซากวิหารโบราณที่เห็นหลักฐานการก่อสร้างทับซากที่เก่ากว่าเป็นชั้นๆ  โดยชั้นที่อยู่ใต้สุดเป็นยุคของพระเจ้าอโศก  การก่อสร้างที่เก่ากว่านี้ไม่ปรากฏ

สำหรับการประสูติ  พระพุทธองค์ได้ตรัสเล่าให้พระอานนท์ฟังภายหลังว่า

"ดูก่อนอานนท์    หญิงอื่นๆย่อมนั่งคลอดบ้าง นอนคลอดบ้าง  ส่วนมารดาแห่งพระโพธิสัตว์หาเป็นอย่างนั้นไม่  มารดาแห่งโพธิสัตว์ย่อมยืนคลอดพระโพธิสัตว์ดังนี้"

"ดูก่อนอานนท์   ในกาลใดโพธิสัตว์ออกจากท้องแห่งมารดา   ในกาลนั้นเป็นผู้สะอาดหมดจรด  ไม่เปื้อนด้วยเมือก ไม่เปื้อนด้วยเสมหะ ไม่เปื้อนด้วยเลือด ด้วยหนอง ของไม่สะอาดใดๆ  เป็นผู้สะอาดบริสุทธิ์เหมือนแก้วมณีที่วางอยู่บนผ้าเนื้อเกลี้ยงอันมาแต่แคว้นกาสี  แก้วก็ไม่เปื้อนผ้า  ผ้าก็ไม่เปื้อนแก้ว  เพราะทั้งสองสิ่งเป็นของสะอาด"

"ดูก่อนอานนท์   โพธิสัตว์คลอดแล้วเช่นนี้  เหยียบพื้นดินด้วยฝ่าเท้าอันสม่ำเสมอ ผินพระพักตร์ไปทางทิศเหนือ  ก้าวไปเจ็ดก้าว  มีฉัตรขาวกั้นอยู้เบื้องบน  ย่อมเหลียวดูทิศทั้งหลายและเปล่งวาจาประกาศความสูงสุดว่า  เราเป็นผู้เลิศแห่งโลก  เราเป็นผู้เจริญที่สุดแห่งโลก ชาตินี้เป็นชาติสุดท้าย  ภพใหม่ของเราไม่มีอีกแล้ว...."

ตามพุทธประวัติกล่าวว่า  ลุมพินีตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่าง กรุงกบิลพัสดุ์กับกรุงเทวทหะ   เมื่อขบวนยาตราไปได้ราว 20 กิโลเมตรจากกรุงกบิลพัสดุ์ถึงป่าลุมพินี  พระนางประชวรพระครรภ์อย่างหนัก  จึงให้หยุดขบวนประทับที่ใต้ต้นสาละ  ทรงยืนเหนี่ยวกิ่งสาละ ณ.วันวิสาขะ เพ็ญเดือน 6 ก่อนพุทธศก 80 ปี  เวลาสายใกล้เที่ยง เจ้าชายก็ได้ประสูติจากครรภ์พระมารดา  ทรงเพรียบพร้อมด้วยมหาปุริสลักษณะ 32 ประการ ครบบริบูรณ์อันเป็นลักษณะแห่งองค์พุทธางกูร  และเป็นที่น่าอัศจรรย์ยิ่ง ที่พระองค์ได้ทรงแสดงอิทธิปาฏิหาริย์  ก้าวพระบาทไปเจ็ดก้าว  เป็นบุพนิมิตว่า  พระองค์จะประกาศรัศมีแห่งธรรมของพระองค์ไปในเจ็ดชนบทน้อยใหญ่

พวกเราออกจากลุมพินีก่อนมืดเล็กน้อยเพราะว่าต้องการไปชมวัดไทยที่ลุมพินี  แต่เมื่อเข้าไปแล้วก็เห็นว่าเหมือนวัดที่เมืองไทยจึงไม่รู้สึกว่าน่าสนใจ  แต่มีสิ่งที่น่าสนใจกว่าวัดนั่นก็คือ นกครับ  เจ้าเก่าตัวเดิม  ขนาดข้ามประเทศมาแล้วก็ยังเจอเค้าเหมือนเดิม

พวกเรากลับเข้าที่พักซึ่งก็อยู่ใกล้ๆลุมพินีนั่นเอง แล้วเราก็เจอกับสาวน้อยคนนี้ครับ  น่ารักมาก.....  ทีแรกเข้าใจว่าเป็นลูกครึ่งยุโรป-อินเดี้ยน  แต่พอสอบถามจากคุณพ่อก็ได้ความว่าแม่เป็นญี่ปุ่น แหะๆ  ทายผิดไปไกลเหมือนกัน

แต่ดันไม่ได้ถามคุณพ่อว่าเป็นคนประเทศไหน  มันน่าเข็กกระโหลกตัวเองแท้ๆ

ภาพวาดในโรงแรมครับ งดงามมาก

อากาศที่ลุมพินีค่อนข้างหนาว ราวๆ 6 องศา  พวกเราหมายตาว่า พรุ่งนี้เช้า สวนของโรงแรมคงมีนกให้พวกเราสอยมาเชยชมกันมั่งแหละ

ทานอาหารเย็นแล้วทุกคนก็แยกย้ายกันไปนอนแต่หัวค่ำ  แต่ระหว่างที่กินข้าวเย็น  ในห้องอาหารมีคูลเล่อร์น้ำเย็นตั้งอยู่  ผมจึงเดินเอาแก้วน้ำไปกดน้ำมาดื่ม  พอตอนเช้ามา เห็นพนักงานของโรงแรมเค้าเอาถังน้ำไปโยกน้ำจากบ่อบาดาลข้างๆโรงแรมแล้วก็นึกในใจว่า  ตรูได้เดื่มน้ำแร่ธรรมชาติอีกแล้ว จะเป็นอะไรไหมนี่....

เช้าวันที่ 27 มกราคม 2554  พวกเราต้องเดินทางออกจากโรงแรมที่พักกันแต่เช้า  แม้ว่าจะตื่นเช้าแล้วก็ตาม  แต่พวกเราก็ไม่ได้นกเป็นอาหารเช้าอย่างที่ตั้งใจ  อาจเพราะอากาศหนาวจึงทำให้นกไม่ค่อยยอมเข้าใกล้เราหรืออย่างไรก็สุดจะเดา เลยได้ภาพสะเปะสะปะแบบนี้แทนครับ

เพราะอากาศที่หนาวเย็น เลยทำให้ผมและเพื่อนร่วมทริปบางท่านอาการเริ่มแย่ลง  แต่ก็โชคดีที่เพื่อนร่วมทริปของเราหลายท่านเป็นคุณหมอ  Ha Ha Ha ก็เลยได้รับการอนุเคราะห์รับยาจากคุณหมอมาฟรีๆ  ต้องขอบคุณคุณหมอมากๆครับ

เราไปถึงด่านตรวจคนเข้าเมือง ชายแดนระหว่างอินเดีย-เนปาลอีกครั้ง  หลังจากผ่านพิธีการแล้ว แต่พวกเราก็ยังไปไม่ได้แบบนี้ครับ

กว่าที่พวกเราจะผ่านด่านชายแดนมาได้ก็ต้องเสียเวลาเพราะระบบการจราจรของที่นั่นไปเกือบชั่วโมง   แต่ผมก็ไม่ค่อยเดือดร้อนเท่าไรนักแล้วครับ  ส่วนหนึ่งอาจจะเริ่มเคยชิน แต่อีกส่วนหนึ่งก็เหมือนว่าผมได้มามนัสการสังเวชนียสถานสี่แห่งเป็นที่ครบถ้วนตามความตั้งใจเดิมแล้ว  ต่อแต่นี้ไป  ผมจะถือว่าเป็นกำไรแล้วครับ

เมื่อผ่านเข้าประเทศอินเดียอีกครั้ง  สภาพท้องทุ่งนาสลับกับทุ่งมัสตาร์ดเป็นภาพที่คุ้นตามาหลายวัน  และจากเมื่อวานขาไป  เพื่อนสมาชิกท่านหนึ่งบอกว่าได้เห็นนกกระเรียนคอแดงอยู่ในทุ่งนาไกลๆสองตัว  วันนี้จึงทำให้หลายคนบนรถตั้งหน้าตั้งตาคอยสอดส่ายสายตาไปตามทุ่งนาและทุ่งมัสตาร์ด  มองหานกกระเรียนกันครับ

และแล้ว... โชคก็เข้าข้างครับ  เมื่อเราเจอเข้าจริงๆ  รีบระล่ำระลักบอกให้คนขับรถจอดข้างทางให้ที  แต่กว่าที่รถจะจอดสนิทลงได้ก็เลยไปไกลพอสมควร  แต่พวกเราไม่มีใครย่อท้อลงจากรถได้ก็วิ่งย้อนกลับไปที่จุดที่เห็นนก   แต่ระยะที่ห่างจากริมถนนราวเกือบๆร้อยเมตรก็เป็นปัญหาในการถ่ายนกอยู่ดี  เพียงแต่ว่าเจ้ากระเรียนคอแดงนี้มันมีรูปร่างใหญ่โตมโหราฬ  น้องๆนกกระจอกเทศทีเดียว  แต่มันบินได้นะครับ

พอพวกเราเข้าไปยืนส่องดูมันประกอบกับชาวบ้านแถวๆนั้นที่ยืนมองพวกเราอย่าง งงๆ  เลยทำให้นกมันเริ่มรู้สึกตัวว่ามีสิ่งผิดปกติมันจึงเริ่มระวังตัว  ชะเง้อคอขึ้นสูง เหลียวมองรอบๆตัวอย่างระแวดระวัง   ผมพยายามหาทางเข้าใกล้นกเข้าไปอีกโดยลงจากไหล่ทางไปยืนบังหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง   แต่แล้วเจ้านกมันก็ไม่ไว้ใจ ทั้งคู่จึงกางปีกกระพือขึ้นฟ้าไปโดยที่ผมเองมัวแต่มองรูปที่ถ่ายแล้วจากหลังกล้อง  ได้ยินชาวบ้านร้องตะโกนว่า Fly  Fly  เงยหน้ามาก็เห็นแต่เพียงก้นของมันสองตัวแล้วครับ

ก็เป็นที่สนุกสนานเฮฮากัน  บางท่านยังถ่ายไม่ค่อยถนัดนักก็บ่นเสียดาย  แต่บางท่านกับได้รูปเทคออฟตอนบินขึ้นด้วยท่าทางที่สวยงามก็เป็นปลื้มไป 

ผมมองตามนกไปอย่างเสียดายโอกาส  แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อไม่เห็นมันแม้แต่เงาแล้ว  เลยหันไปส่องชาวบ้านแถวๆนั้นแทน