ต่อไป »

[..เมื่อวานนี้..คณะเราสองคันห้าคนออกจากเขตรักษาพันธ์ตะเบาะ-ห้วยใหญ่ตอนสี่โมงเย็น..ฝ่าการจราจรที่ตัวเมืองเพชรบูรณ์..จนมาถึงหล่มสักราวๆหกโมงเย็น..เมื่อมาถึงผมพาวิ่งเข้าเมืองเพื่อหาภัตตาคารอาหารจีนที่เคยมาทานก่อนหน้านี้สองสามปี..ในใจก็หวั่นๆว่าเค้ายังเปิดบริการมั้ย..เพราะอาจปิดไปด้วยพิษโควิด..ปรากฏว่ายังเปิดอยู่ครับ..เมื่อเข้าไปสั่งอาหารแล้วผมก็ใช้กูเกิ้ลเสริชหาที่นอนคืนนี้..ในขณะที่คุณหลินโทรหาลูกสาวซึ่งอยู่ที่จังหวัดนี้....คือที่จริงแล้วคุณหลินมีลูกชายสองคนซึ่งทำงานดูแลกิจการที่กรุงเทพนั่นแหละ..แต่ลูกสาวคนนี้เป็นลูกบุญธรรมครับ..ที่มาที่ไปของเรื่องนี้คือเมื่อราวสิบกว่าเกือบยี่สิบปีที่แล้วท่านผู้อ่านน่าจะเคยได้ยินเรื่องน้ำท่วมหนักที่"บ้านน้ำก้อ/น้ำชุน"ซึ่งเป็นหมู่บ้านในอำเภอหล่มสักนี่แหละ..งานนั้นมีคนเสียชีวิตกันมากมาย..คุณหลินซึ่งอยู่ในฐานะประธานสภาหอการค้าไทย-ไต้หวัน..ได้ร่วมแรงร่วมใจเรี่ยไรเงินและข้าวของจากเพื่อนๆชาวไต้หวันในไทย..ไปบริจาคให้ผู้ประสบภัยที่นี่..และในการไปลงพื้นที่นั้นท่านได้พบกับเด็กหญิงคนนึงซึ่งเสียพ่อไปในอุทกภัยครั้งนี้..ท่านจึงมีเมตตารับอุปการะส่งเสียค่าเล่าเรียนตั้งแต่เด็กหญิงคนนั้นพึ่งเริ่ม ม.ต้นจนเรียบจบปริญญา....บัดนี้เด็กหญิงคนนั้นเรียนจบและทำงานธนาคารในเพชรบูรณ์หลายปีแล้ว..ปกติสองพ่อลูกนี้จะได้เจอหน้ากันปีละครั้ง..จากการที่คุณหลินและชาวไต้หวันที่เป็นสมาชิกสโมสรโรตารี่มีไปมอบทุนการศึกษาที่เพชรบูรณ์เป็นประจำทุกๆปี..แต่สองปีที่ผ่านมานี้ไม่ได้เจอกัน..เพราะงานมอบทุนต้องงดด้วยพิษโควิด..คุณหลินจึงคิดถึงและโทรหานี่แหละ..คุยๆอยู่ก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผมเพื่อให้ช่วยบอกโลเคชั่นของคณะเราด้วยหวังจะให้ลูกสาวมาหา..ผมก็รับโทรศัพท์มาและบอกไปว่าเราอยู่กันที่ไหน..ด้วยคิดว่าเค้าคงอยู่ที่หล่มสักนี่แหละ..แต่นึกเอะใจสอบถามไปก็ได้ใจความว่าตอนนี้ลูกสาวอยู่ที่ตัวเมืองเพชรบูรณ์เพราะจะได้ใกล้ที่ทำงาน....ตายๆๆๆ...งั้นไม่ต้องมาครับ...เพราะที่นี่ห่างตัวเมืองมาหกสิบกว่ากิโลเมตร..ฮ่าๆๆ..พอคุณลูกทราบว่าคณะเราจะไปน้ำหนาวก็เลยอาสาติดต่อที่พักให้..และได้ในอุทยานเลย..ซึ่งเรื่องนี้ผมยินดีมากเพราะอยากนอนที่นั่นเพื่อเช้ามาจะได้ถ่ายนกกันเลย..เพราะถ้านอนที่หล่มสัก..ตื่นมาแล้วยังต้องขับรถไปราวชั่วโมงครึ่งจึงจะถึงน้ำหนาว..เรื่องระบบที่พักในอุทยานนั้น..สมัยที่ผมทำทัวร์นกถ้าจะนอนในอุทยานจะต้องจองและจ่ายเงินกับธนาคารกรุงไทยก่อน..ไม่มีประเภทวอล์คอินน์แล้วจ่ายด้วยเงินสดครับ..ผมจึงไม่ได้คิดหวังเรื่องนี้..แต่พอไปถึงจึงเข้าใจว่าทำไมอุทยานจึงเปลี่ยนระบบใหม่..คือเพราะตอนนี้เค้าสร้างบ้านพักไว้เยอะและไม่ค่อยจะมีใครมาพักกันเลย..คงเพราะพิษโควิดอีกนั่นแหละ..]

..เมื่อวานนี้..คณะเราสองคันห้าคนออกจากเขตรักษาพันธ์ตะเบาะ-ห้วยใหญ่ตอนสี่โมงเย็น..ฝ่าการจราจรที่ตัวเมืองเพชรบูรณ์..จนมาถึงหล่มสักราวๆหกโมงเย็น..
เมื่อมาถึงผมพาวิ่งเข้าเมืองเพื่อหาภัตตาคารอาหารจีนที่เคยมาทานก่อนหน้านี้สองสามปี..ในใจก็หวั่นๆว่าเค้ายังเปิดบริการมั้ย..เพราะอาจปิดไปด้วยพิษโควิด..
ปรากฏว่ายังเปิดอยู่ครับ..เมื่อเข้าไปสั่งอาหารแล้วผมก็ใช้กูเกิ้ลเสริชหาที่นอนคืนนี้..ในขณะที่คุณหลินโทรหาลูกสาวซึ่งอยู่ที่จังหวัดนี้..
..คือที่จริงแล้วคุณหลินมีลูกชายสองคนซึ่งทำงานดูแลกิจการที่กรุงเทพนั่นแหละ..แต่ลูกสาวคนนี้เป็นลูกบุญธรรมครับ..
ที่มาที่ไปของเรื่องนี้คือเมื่อราวสิบกว่าเกือบยี่สิบปีที่แล้วท่านผู้อ่านน่าจะเคยได้ยินเรื่องน้ำท่วมหนักที่"บ้านน้ำก้อ/น้ำชุน"ซึ่งเป็นหมู่บ้านในอำเภอหล่มสักนี่แหละ..งานนั้นมีคนเสียชีวิตกันมากมาย..
คุณหลินซึ่งอยู่ในฐานะประธานสภาหอการค้าไทย-ไต้หวัน..ได้ร่วมแรงร่วมใจเรี่ยไรเงินและข้าวของจากเพื่อนๆชาวไต้หวันในไทย..ไปบริจาคให้ผู้ประสบภัยที่นี่..
และในการไปลงพื้นที่นั้นท่านได้พบกับเด็กหญิงคนนึงซึ่งเสียพ่อไปในอุทกภัยครั้งนี้..ท่านจึงมีเมตตารับอุปการะส่งเสียค่าเล่าเรียนตั้งแต่เด็กหญิงคนนั้นพึ่งเริ่ม ม.ต้นจนเรียบจบปริญญา..
..บัดนี้เด็กหญิงคนนั้นเรียนจบและทำงานธนาคารในเพชรบูรณ์หลายปีแล้ว..ปกติสองพ่อลูกนี้จะได้เจอหน้ากันปีละครั้ง..จากการที่คุณหลินและชาวไต้หวันที่เป็นสมาชิกสโมสรโรตารี่มีไปมอบทุนการศึกษาที่เพชรบูรณ์เป็นประจำทุกๆปี..
แต่สองปีที่ผ่านมานี้ไม่ได้เจอกัน..เพราะงานมอบทุนต้องงดด้วยพิษโควิด..คุณหลินจึงคิดถึงและโทรหานี่แหละ..คุยๆอยู่ก็ส่งโทรศัพท์มาให้ผมเพื่อให้ช่วยบอกโลเคชั่นของคณะเราด้วยหวังจะให้ลูกสาวมาหา..
ผมก็รับโทรศัพท์มาและบอกไปว่าเราอยู่กันที่ไหน..ด้วยคิดว่าเค้าคงอยู่ที่หล่มสักนี่แหละ..แต่นึกเอะใจสอบถามไปก็ได้ใจความว่าตอนนี้ลูกสาวอยู่ที่ตัวเมืองเพชรบูรณ์เพราะจะได้ใกล้ที่ทำงาน..
..ตายๆๆๆ...งั้นไม่ต้องมาครับ...เพราะที่นี่ห่างตัวเมืองมาหกสิบกว่ากิโลเมตร..ฮ่าๆๆ
..พอคุณลูกทราบว่าคณะเราจะไปน้ำหนาวก็เลยอาสาติดต่อที่พักให้..และได้ในอุทยานเลย..ซึ่งเรื่องนี้ผมยินดีมากเพราะอยากนอนที่นั่นเพื่อเช้ามาจะได้ถ่ายนกกันเลย..เพราะถ้านอนที่หล่มสัก..ตื่นมาแล้วยังต้องขับรถไปราวชั่วโมงครึ่งจึงจะถึงน้ำหนาว
..เรื่องระบบที่พักในอุทยานนั้น..สมัยที่ผมทำทัวร์นกถ้าจะนอนในอุทยานจะต้องจองและจ่ายเงินกับธนาคารกรุงไทยก่อน..ไม่มีประเภทวอล์คอินน์แล้วจ่ายด้วยเงินสดครับ..ผมจึงไม่ได้คิดหวังเรื่องนี้..
แต่พอไปถึงจึงเข้าใจว่าทำไมอุทยานจึงเปลี่ยนระบบใหม่..คือเพราะตอนนี้เค้าสร้างบ้านพักไว้เยอะและไม่ค่อยจะมีใครมาพักกันเลย..คงเพราะพิษโควิดอีกนั่นแหละ..

[..คณะเราเข้าพักที่บ้าน"พญาลอ"ซึ่งอยู่ใกล้ที่ทำการ..และผมสอบถามเจ้าหน้าที่ว่า"ขุนแผนหัวแดง"ตัวเป้าหมายของเราออกมาโชว์ตัวบ้างมั้ย..เค้าตอบว่า "โอ๊ยยย..เจอทุกวันเห็นจนเบื่อ"และบอกเพิ่มเติมมาว่าให้คณะเราระวังไก่ฟ้าหลังเทาที่อาศัยอยู่แถวใกล้บ้านพัก..มันดุ..จะไล่จิกตีถ้าเข้าใกล้มัน..ผมฟังแล้วใจชื้นครับ..เพราะคุยกับท่านผู้ใหญ่ไว้เยอะ..ว่าที่นี่เจอขุนแผนหัวแดงได้ง่ายๆ....เข้านอนและตื่นเช้ามาตอนตีห้าครึ่งในอุณภูมิ 14 องศา..เสียงนกการ้องกันระงม..และมีไก่ฟ้าสี่ห้าตัว(ปกติมันหาค่อนข้างยาก)เหินบินลงจากกิ่งไม้ลงมาหากินรอบๆบ้านพักจริงๆ..ผมพาชาวคณะไปมื้อเช้ากันที่ร้านค้า..แล้วเริ่มออกเดินหาเจ้าขุนแผน..แต่ปรากฏว่าสามชั่วโมงผ่านไปไม่เจอแม้เงา..ทั้งเจ้าสาริกาเขียว/หัวขวานใหญ่หงอนเหลือง/พญาไฟใหญ่/ไต่ไม้หน้าผากกำมะหยี่..ฯลฯ..เจอแต่กระรางหัวหงอกและขุนแผนธรรมดาบินกันให้ว่อนร้องกันระงมป่า..เมื่อเดินสวนทางกับชมรมดูนกที่เป็นเจ้าหน้าที่พาเด็กนักเรียนสิบกว่าคนมาเข้าค่ายอบรม..ผมสอบถามว่าเจอขุนแผนหัวแดงมั่งมั้ย..เค้าตอบว่าแปลกที่สองวันนี้ไม่เจอ..แต่ก่อนหน้านี้เจอทุกวัน....หมดกัน...ความหวังพังไปเรียบร้อยเพราะคุยไว้เยอะว่าเจอแน่..ฮ่าๆๆ]

..คณะเราเข้าพักที่บ้าน"พญาลอ"ซึ่งอยู่ใกล้ที่ทำการ..และผมสอบถามเจ้าหน้าที่ว่า"ขุนแผนหัวแดง"ตัวเป้าหมายของเราออกมาโชว์ตัวบ้างมั้ย..
เค้าตอบว่า  "โอ๊ยยย..เจอทุกวันเห็นจนเบื่อ"และบอกเพิ่มเติมมาว่าให้คณะเราระวังไก่ฟ้าหลังเทาที่อาศัยอยู่แถวใกล้บ้านพัก..มันดุ..จะไล่จิกตีถ้าเข้าใกล้มัน..
ผมฟังแล้วใจชื้นครับ..เพราะคุยกับท่านผู้ใหญ่ไว้เยอะ..ว่าที่นี่เจอขุนแผนหัวแดงได้ง่ายๆ..
..เข้านอนและตื่นเช้ามาตอนตีห้าครึ่งในอุณภูมิ 14 องศา..เสียงนกการ้องกันระงม..และมีไก่ฟ้าสี่ห้าตัว(ปกติมันหาค่อนข้างยาก)เหินบินลงจากกิ่งไม้ลงมาหากินรอบๆบ้านพักจริงๆ..
ผมพาชาวคณะไปมื้อเช้ากันที่ร้านค้า..แล้วเริ่มออกเดินหาเจ้าขุนแผน..แต่ปรากฏว่าสามชั่วโมงผ่านไปไม่เจอแม้เงา..ทั้งเจ้าสาริกาเขียว/หัวขวานใหญ่หงอนเหลือง/พญาไฟใหญ่/ไต่ไม้หน้าผากกำมะหยี่..ฯลฯ..
เจอแต่กระรางหัวหงอกและขุนแผนธรรมดาบินกันให้ว่อนร้องกันระงมป่า..เมื่อเดินสวนทางกับชมรมดูนกที่เป็นเจ้าหน้าที่พาเด็กนักเรียนสิบกว่าคนมาเข้าค่ายอบรม..ผมสอบถามว่าเจอขุนแผนหัวแดงมั่งมั้ย..เค้าตอบว่าแปลกที่สองวันนี้ไม่เจอ..แต่ก่อนหน้านี้เจอทุกวัน..
..หมดกัน...ความหวังพังไปเรียบร้อยเพราะคุยไว้เยอะว่าเจอแน่..ฮ่าๆๆ

[..ในที่สุดยอมแพ้ครับ..ต้องพาชาวคณะมาเฝ้าต้นหมวกจีนข้างบ้านพักหัวหน้าอุทยาน..และเป็นที่ถูกใจผู้ใหญ่ด้วย..เพราะไม่ต้องรอและไม่ต้องเดิน...ได้กดชัตเตอร์ตลอด..คือมีกินปลีหลายสายพันธ์เข้ามากินน้ำหวานดอกหมวกจีนตลอดเวลาครับ..ดูดกินไป/ไล่จิกตีกันไป/บินให้ว่อนเลย..แต่ถ่ายยากเพราะต้นรกทึบสุดๆและนกก็เปรียวไวสุดๆเช่นกัน..ก็ไม่เลวร้ายนักหรอก..สำหรับการเก็บภาพเจ้านี่..กินปลีหางยาวคอดำ Black-throated Sunbird. นกประจำถิ่นขนาดราวๆ 11-15 เซนติเมตร..ตัวนี้เพศผู้ครับ....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..ในที่สุดยอมแพ้ครับ..ต้องพาชาวคณะมาเฝ้าต้นหมวกจีนข้างบ้านพักหัวหน้าอุทยาน..และเป็นที่ถูกใจผู้ใหญ่ด้วย..เพราะไม่ต้องรอและไม่ต้องเดิน...ได้กดชัตเตอร์ตลอด..
คือมีกินปลีหลายสายพันธ์เข้ามากินน้ำหวานดอกหมวกจีนตลอดเวลาครับ..ดูดกินไป/ไล่จิกตีกันไป/บินให้ว่อนเลย..แต่ถ่ายยากเพราะต้นรกทึบสุดๆและนกก็เปรียวไวสุดๆเช่นกัน..
ก็ไม่เลวร้ายนักหรอก..สำหรับการเก็บภาพเจ้านี่..กินปลีหางยาวคอดำ  Black-throated  Sunbird.  นกประจำถิ่นขนาดราวๆ 11-15 เซนติเมตร..ตัวนี้เพศผู้ครับ..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..