ต่อไป »

[..ชุดนี้เก่ามากๆ..น่าจะราวปี พศ.2525 ช่วงนั้นผมอายุยี่สิบเศษ..และคบหาสมาคมกับเพื่อนฝูงแถวอุดมสุข/กล้วยน้ำไท/คลองเตย..ในกลุ่มคนชอบเที่ยวคอเดียวกัน..เรามักจะซื้อบริการทัวร์นำเที่ยวกันครับ..อย่างชุดนี้ก็ไปกับ"หนุ่มสาวทัวร์"ซึ่งตอนนั้นเปิดสำนักงานอยู่แถวราชปรารภ..โปรแกรมสามวันสามคืน..โดยคืนแรกนอนกันบนรถทัวร์ที่เดินทางจากกรุงเทพนั่นแหละ..ไปถึงสตูลเช้าแล้วก็ลงเรือไปเที่ยวเกาะอาดัง-ราวี-และนอนค้างคืนที่สองที่นั่น....แต่มันนานจนผมจำไม่ได้แล้วว่าภาพพวกนี้ใบไหนถ่ายที่ไหน..ก็จะมีเพียงแค่บางใบที่โลเคชั่นเห็นจำแนกได้อย่างเด่นชัดเท่านั้นที่พอจะบอกได้..นอกจากภาพสไลด์นี่แล้วผมเชื่อว่าต้องมีที่ถ่ายมาเป็นเนกาทีปด้วย..คงต้องไปค้นมาเติมให้ภายหลังครับ..]

..ชุดนี้เก่ามากๆ..น่าจะราวปี พศ.2525  ช่วงนั้นผมอายุยี่สิบเศษ..และคบหาสมาคมกับเพื่อนฝูงแถวอุดมสุข/กล้วยน้ำไท/คลองเตย..
ในกลุ่มคนชอบเที่ยวคอเดียวกัน..เรามักจะซื้อบริการทัวร์นำเที่ยวกันครับ..อย่างชุดนี้ก็ไปกับ"หนุ่มสาวทัวร์"ซึ่งตอนนั้นเปิดสำนักงานอยู่แถวราชปรารภ..
โปรแกรมสามวันสามคืน..โดยคืนแรกนอนกันบนรถทัวร์ที่เดินทางจากกรุงเทพนั่นแหละ..ไปถึงสตูลเช้าแล้วก็ลงเรือไปเที่ยวเกาะอาดัง-ราวี-และนอนค้างคืนที่สองที่นั่น..
..แต่มันนานจนผมจำไม่ได้แล้วว่าภาพพวกนี้ใบไหนถ่ายที่ไหน..ก็จะมีเพียงแค่บางใบที่โลเคชั่นเห็นจำแนกได้อย่างเด่นชัดเท่านั้นที่พอจะบอกได้..
นอกจากภาพสไลด์นี่แล้วผมเชื่อว่าต้องมีที่ถ่ายมาเป็นเนกาทีปด้วย..คงต้องไปค้นมาเติมให้ภายหลังครับ..

[..ภาพแรกๆนี้ไม่เกาะอาดังก็ราวีนี่แหละครับ..สมัยนั้นที่พักบนเกาะยังเป็นเรือนแถวที่แบ่งเป็นห้องๆ..นอนห้องละห้าคนครับ..ไปกับทัวร์แบบนี้มันก็คือ"ชะโงกทัวร์"นั่นแหละ..คือเรามีเวลาในแต่ละที่จำกัดครับ..ผมได้ถ่ายรูปไม่กี่ใบเพราะห่วงที่จะลงเล่นน้ำกับเพื่อนๆด้วย..จำได้ว่าน้ำทะเลใสมากๆ..และเพื่อนในกลุ่มคนนึงเหยียบโดนหอยเม่น..ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด..แต่ไกด์ทัวร์บอกว่าทนนิดเดี๋ยวก็หายเพราะร่างกายเราย่อยเข็มที่มันหักคาอยู่ในเนื้อเราได้....ส่วนผมเองว่ายน้ำเล่นอยู่ในที่ลึกราวเมตรกว่า..เห็นอะไรบางอย่างเพยิบพยาบอยู่ในพื้นทราย..จึงกลับเข้าฝั่งมาคว้าเอาท่อนไม้ไผ่เล็กขนาดข้อมือย้อนกลับลงไปเสียบมันดู..ปรากฏว่ามันหุบงับไม้ไผ่แตกเลย..ลากขึ้นมาบนฝั่งไกด์บอกว่ามันคือหอยมือเสือ..เคยมีนักท่องเที่ยวเหยียบโดนแล้วมันงับเอาข้อเท้าหักมาแล้ว..แม่จ้าวโว้ยย....มาวันนี้ผมไปดูกูเกิ้ล..เดี๋ยวนี้ที่พักบนเกาะหรูหราน่าสบายเป็นรีสร์อทกันหมดแล้ว..แถมบนเกาะมีน้ำตกด้วย..ซึ่งตอนที่ผมไปนั้นไม่ได้รู้เรื่องเลยว่ามี..คงต้องย้อนไปเที่ยวอีกสักครั้งแล้วหล่ะ..เอาแบบนอนในแต่ละเกาะ//เกาะละสองคืนเพื่อเที่ยวให้ละเอียด..ไม่ใช่ไปแบบชะโงกทัวร์แบบนี้ครับ..]

..ภาพแรกๆนี้ไม่เกาะอาดังก็ราวีนี่แหละครับ..สมัยนั้นที่พักบนเกาะยังเป็นเรือนแถวที่แบ่งเป็นห้องๆ..นอนห้องละห้าคนครับ..
ไปกับทัวร์แบบนี้มันก็คือ"ชะโงกทัวร์"นั่นแหละ..คือเรามีเวลาในแต่ละที่จำกัดครับ..ผมได้ถ่ายรูปไม่กี่ใบเพราะห่วงที่จะลงเล่นน้ำกับเพื่อนๆด้วย..
จำได้ว่าน้ำทะเลใสมากๆ..และเพื่อนในกลุ่มคนนึงเหยียบโดนหอยเม่น..ร้องลั่นด้วยความเจ็บปวด..แต่ไกด์ทัวร์บอกว่าทนนิดเดี๋ยวก็หายเพราะร่างกายเราย่อยเข็มที่มันหักคาอยู่ในเนื้อเราได้..
..ส่วนผมเองว่ายน้ำเล่นอยู่ในที่ลึกราวเมตรกว่า..เห็นอะไรบางอย่างเพยิบพยาบอยู่ในพื้นทราย..จึงกลับเข้าฝั่งมาคว้าเอาท่อนไม้ไผ่เล็กขนาดข้อมือย้อนกลับลงไปเสียบมันดู..
ปรากฏว่ามันหุบงับไม้ไผ่แตกเลย..ลากขึ้นมาบนฝั่งไกด์บอกว่ามันคือหอยมือเสือ..เคยมีนักท่องเที่ยวเหยียบโดนแล้วมันงับเอาข้อเท้าหักมาแล้ว..แม่จ้าวโว้ยย..
..มาวันนี้ผมไปดูกูเกิ้ล..เดี๋ยวนี้ที่พักบนเกาะหรูหราน่าสบายเป็นรีสร์อทกันหมดแล้ว..แถมบนเกาะมีน้ำตกด้วย..ซึ่งตอนที่ผมไปนั้นไม่ได้รู้เรื่องเลยว่ามี..
คงต้องย้อนไปเที่ยวอีกสักครั้งแล้วหล่ะ..เอาแบบนอนในแต่ละเกาะ//เกาะละสองคืนเพื่อเที่ยวให้ละเอียด..ไม่ใช่ไปแบบชะโงกทัวร์แบบนี้ครับ..

[..หลังจากเที่ยวที่อาดัง-มาค้างคืนที่ราวีแล้ว..เช้ามาไกด์ก็พามาที่นี่..เกาะหินงามครับ..ที่จริงมันเป็นแค่กองหินเล็กๆเท่านั้น..แต่น่าแปลกที่หินตรงนั้นเส้นสายลวดลายงามตา..เห็นว่าเดี๋ยวนี้ที่นี่มีป้ายสาปแช่งว่าใครเอาหินที่นี่ไปขอให้ไม่ตายดี..คงโดนจิ๊กไปเยอะจนเหลือทนครับ..เกรงว่าถ้าปล่อยไว้หินอาจหมดเกาะ..เลยต้องแช่งไว้หน่อย..ฮ่าๆๆ]

..หลังจากเที่ยวที่อาดัง-มาค้างคืนที่ราวีแล้ว..เช้ามาไกด์ก็พามาที่นี่..เกาะหินงามครับ..ที่จริงมันเป็นแค่กองหินเล็กๆเท่านั้น..
แต่น่าแปลกที่หินตรงนั้นเส้นสายลวดลายงามตา..เห็นว่าเดี๋ยวนี้ที่นี่มีป้ายสาปแช่งว่าใครเอาหินที่นี่ไปขอให้ไม่ตายดี..
คงโดนจิ๊กไปเยอะจนเหลือทนครับ..เกรงว่าถ้าปล่อยไว้หินอาจหมดเกาะ..เลยต้องแช่งไว้หน่อย..ฮ่าๆๆ

[..จากเกาะหินงามก็ต่อด้วยเกาะไข่..เรือที่เราใช้ก็อย่างที่เห็นในรูปนั่นแหละ..ไม่ใช่สปีดโบ๊ทหรอก..แต่มันลำใหญ่พอสมควรนั่งกันมา 85 คน..พอจบจากที่นี่ราวๆสิบเอ็ดโมงเช้ากรุ๊ปเราก็ออกเดินทางเพื่อไปขึ้นฝั่งที่สตูล..ตามโปรแกรมคือไปนอนที่หาดใหญ่อีกหนึ่งคืน..เสร็จแล้วชอปปิ้งที่ตลาดกิมหยงแล้วก็กลับบ้าน....แต่มันไม่เป็นไปตามโปรแกรมครับ..พอเรือออกจากเกาะไข่ได้ไม่นานก็เกิดคลื่นลมแรงพัดมากระแทกเรืออยู่ดังครืนคราม..แรกๆบรรดานักท่องเที่ยวก็ยังสนุกเพราะเรือแล่นตัดคลื่นเหมือนนั่งเรือไวกิงส์โยนไปโยนมา..แต่สักพักเครื่องเรือดับครับ..เห็นกัปตันบอกว่าน้ำซัดจนเข้าไปในถังน้ำมัน..เวรละสิทีนี้..สตาทร์เครื่องจนไฟแบตเตอรี่หมดมันก็ไม่ติด..และบนเรือดันไม่มีวิทยุเพื่อติดต่อกับใครเลย(ยุคนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ)..แถมเสื้อชูชีพก็มีไม่ครบคน....พอเรือเครื่องดับมันก็ลอยเท้งเต้งตามยถากรรม..โยกโยนไปตามแรงคลื่นโดยควบคุมอะไรไม่ได้..สักชัวโมงเดียวเท่านั้นบรรดานักท่องเที่ยวที่ทีแรกส่งเสียงเฮๆกันก็กลายเป็นเสียงโอ๊กอ้ากๆเมาคลื่นกันไงครับ..เพราะมันโยนหนักหนาสาหัสจริงๆ..ขนาดเด็กเรือที่อยู่กับเรือมาห้าหกปียังลงไปนอนกับพื้นเรือปล่อยอาหารเลี้ยงปลาหมดไส้หมดพุง....คำว่ารากเขียวรากเหลืองผมได้เห็นกับตาก็ครั้งนี้แหละ..คืออ๊วกจนไม่เหลืออะไรออกมานอกจากน้ำย่อยเท่านั้น..ทั้งลำเรือแปดสิบกว่าคนเหลือผมกับกัปตันเท่านั้นที่ไม่อ๊วก..ก็เดินแจกยาหม่องยาดมและคิดหาวิธีที่จะติดต่อทางฝั่งหรือเรือที่ผ่านมาใกล้....และก็ได้เห็นถึงความใจจืดของคนบางคน..คือมีนักท่องเที่ยวหญิงคนนึงใส่เสื้อคลุมที่เป็นสีแดงสด..ผมก็ไปขอยืมเค้าเพื่อที่จะเอาขึ้นไปหลังคาเรือเพื่อโบกขอความช่วยเหลือจากเรือที่ผ่านมาใกล้..ปรากฏว่าเค้าไม่ให้ครับ..สุดท้ายผมหันรีหันขวางไปเจอกระจกเงาหน้าห้องน้ำของเรือ..ก็เลยถอดออกแล้วยกขึ้นหลังคาไปส่องสะท้อนแสงแดดเพื่อให้เป็นจุดสนใจใส่เรือที่นานๆผ่านมาลำนึงไกลๆ....แต่ไม่เป็นผลครับ..เราลอยเต้งเท้งกันอยู่กลางทะเลจนราวห้าโมงเย็นทางฝั่งเห็นว่าเรือลำนี้ตามหลักต้องถึงฝั่งนานแล้วทำไมยังไม่มา..เลยเอาเรือออกมาตามหา..]

..จากเกาะหินงามก็ต่อด้วยเกาะไข่..เรือที่เราใช้ก็อย่างที่เห็นในรูปนั่นแหละ..
ไม่ใช่สปีดโบ๊ทหรอก..แต่มันลำใหญ่พอสมควรนั่งกันมา 85 คน..พอจบจากที่นี่ราวๆสิบเอ็ดโมงเช้ากรุ๊ปเราก็ออกเดินทางเพื่อไปขึ้นฝั่งที่สตูล..
ตามโปรแกรมคือไปนอนที่หาดใหญ่อีกหนึ่งคืน..เสร็จแล้วชอปปิ้งที่ตลาดกิมหยงแล้วก็กลับบ้าน..
..แต่มันไม่เป็นไปตามโปรแกรมครับ..พอเรือออกจากเกาะไข่ได้ไม่นานก็เกิดคลื่นลมแรงพัดมากระแทกเรืออยู่ดังครืนคราม..
แรกๆบรรดานักท่องเที่ยวก็ยังสนุกเพราะเรือแล่นตัดคลื่นเหมือนนั่งเรือไวกิงส์โยนไปโยนมา..แต่สักพักเครื่องเรือดับครับ..เห็นกัปตันบอกว่าน้ำซัดจนเข้าไปในถังน้ำมัน..
เวรละสิทีนี้..สตาทร์เครื่องจนไฟแบตเตอรี่หมดมันก็ไม่ติด..และบนเรือดันไม่มีวิทยุเพื่อติดต่อกับใครเลย(ยุคนั้นยังไม่มีโทรศัพท์มือถือ)..แถมเสื้อชูชีพก็มีไม่ครบคน..
..พอเรือเครื่องดับมันก็ลอยเท้งเต้งตามยถากรรม..โยกโยนไปตามแรงคลื่นโดยควบคุมอะไรไม่ได้..สักชัวโมงเดียวเท่านั้นบรรดานักท่องเที่ยวที่ทีแรกส่งเสียงเฮๆกันก็กลายเป็นเสียงโอ๊กอ้ากๆ
เมาคลื่นกันไงครับ..เพราะมันโยนหนักหนาสาหัสจริงๆ..ขนาดเด็กเรือที่อยู่กับเรือมาห้าหกปียังลงไปนอนกับพื้นเรือปล่อยอาหารเลี้ยงปลาหมดไส้หมดพุง..
..คำว่ารากเขียวรากเหลืองผมได้เห็นกับตาก็ครั้งนี้แหละ..คืออ๊วกจนไม่เหลืออะไรออกมานอกจากน้ำย่อยเท่านั้น..
ทั้งลำเรือแปดสิบกว่าคนเหลือผมกับกัปตันเท่านั้นที่ไม่อ๊วก..ก็เดินแจกยาหม่องยาดมและคิดหาวิธีที่จะติดต่อทางฝั่งหรือเรือที่ผ่านมาใกล้..
..และก็ได้เห็นถึงความใจจืดของคนบางคน..คือมีนักท่องเที่ยวหญิงคนนึงใส่เสื้อคลุมที่เป็นสีแดงสด..ผมก็ไปขอยืมเค้าเพื่อที่จะเอาขึ้นไปหลังคาเรือเพื่อโบกขอความช่วยเหลือจากเรือที่ผ่านมาใกล้..
ปรากฏว่าเค้าไม่ให้ครับ..สุดท้ายผมหันรีหันขวางไปเจอกระจกเงาหน้าห้องน้ำของเรือ..ก็เลยถอดออกแล้วยกขึ้นหลังคาไปส่องสะท้อนแสงแดดเพื่อให้เป็นจุดสนใจใส่เรือที่นานๆผ่านมาลำนึงไกลๆ..
..แต่ไม่เป็นผลครับ..เราลอยเต้งเท้งกันอยู่กลางทะเลจนราวห้าโมงเย็นทางฝั่งเห็นว่าเรือลำนี้ตามหลักต้องถึงฝั่งนานแล้วทำไมยังไม่มา..เลยเอาเรือออกมาตามหา..

[..เมื่อมาพบกันตอนห้าโมงเย็น..แต่ไอ้เรือที่เอาออกมาตามมันลำเล็กกว่าเรือที่เรานั่งกันมา..จะถ่ายคนเพื่อเดินทางกันต่อก็ไม่ได้..จนในที่สุดก็ใช้วิธีลากเรือเราเข้าไปหาเกาะตะรุเตาซึ่งมันอยู่ใกล้กว่าที่จะต้องลากไปให้ถึงฝั่ง..เลยต้องนอนเกาะกันอีกคืน..เพื่อวันรุ่งเค้าจะเปลี่ยนเรือมารับเราเข้าฝั่ง..พอขึ้นเกาะได้ผมก็"เมาบก"เลยครับ..คือรู้สึกพื้นดินมันยวบยาบโยกเยกอยู่ราวสองชั่วโมงถึงทุเลา..ด้วยอาการมันค้างจากที่ถูกเรือโยกอยู่นานหกชั่วโมง..แทนที่จะได้นอนโรงแรมเตียงนุ่มๆเย็นฉ่ำด้วยแอร์คอนดิชั่น..ก็ต้องนอนเรือนแถวไม้กระดานอีก..แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่รอดชีวิตมาได้..เหอๆๆ..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..เมื่อมาพบกันตอนห้าโมงเย็น..แต่ไอ้เรือที่เอาออกมาตามมันลำเล็กกว่าเรือที่เรานั่งกันมา..จะถ่ายคนเพื่อเดินทางกันต่อก็ไม่ได้..
จนในที่สุดก็ใช้วิธีลากเรือเราเข้าไปหาเกาะตะรุเตาซึ่งมันอยู่ใกล้กว่าที่จะต้องลากไปให้ถึงฝั่ง..เลยต้องนอนเกาะกันอีกคืน..เพื่อวันรุ่งเค้าจะเปลี่ยนเรือมารับเราเข้าฝั่ง..
พอขึ้นเกาะได้ผมก็"เมาบก"เลยครับ..คือรู้สึกพื้นดินมันยวบยาบโยกเยกอยู่ราวสองชั่วโมงถึงทุเลา..ด้วยอาการมันค้างจากที่ถูกเรือโยกอยู่นานหกชั่วโมง..
แทนที่จะได้นอนโรงแรมเตียงนุ่มๆเย็นฉ่ำด้วยแอร์คอนดิชั่น..ก็ต้องนอนเรือนแถวไม้กระดานอีก..แต่ก็ยังถือว่าโชคดีที่รอดชีวิตมาได้..เหอๆๆ
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..