ต่อไป »

[..คงต้องอารัมภบทกันยาวเลยครับ..เพราะนี่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาเนิ่นนาน..ย้อนเวลากลับไป 25 ปีที่แล้ว..23 ตุลาคมตอนนั้นมันก็เหมือนกับตอนนี้นี่แหละ..คือเป็นวันปิยะมหาราช..แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญครับ..สาระของเรื่องนี้คือในวันรุ่งขึ้น 24 ตุลาคม พศ.2538 นั้น..มันจะเกิดสุริยคราสแบบเต็มดวงขึ้นในประเทศไทย..ซึ่งนานปีมากๆจึงจะมีสักครั้งหนึ่ง..แต่ถ้าอยู่ที่กรุงเทพจะเห็นการเกิดคราสไม่ครบทั้งดวง....ท่านประธานและผมซึ่งช่วงนั้นยังเป็นวัยรุ่นกันอยู่(ผมอายุ 34..ส่วนท่านประธานอายุ 36)..ก็เลยชวนกันว่าน่าจะไปชมปรากฎการณ์นี้สักครั้งหนึ่งในชีวิต..เพราะถ้าพลาดรอบนี้ต้องรออีก 75 ปีถึงจะมีครั้งต่อไป(หมายถึงเฉพาะที่เกิดแบบเต็มดวงในประเทศไทยนะครับ..ประเทศอื่นๆอาจมีก่อนหน้านี้ได้)..แต่เราคงรอรอบหน้าไม่ไหวแล้วเพราะอายุจะปาเข้าไปราว 110 ปี..อิๆๆเมื่อคิดได้ดังนั้นเราจึงชวนมิสเตอร์เซ็กซ์ เอ๊ยยย ซิกซ์(Mr.6)..เพื่อนเก่าที่ยังไม่แก่ร่วมทางไปด้วยอีกคน..โดยมีลูกสาวของท่านประธานและของผมรวมเป็นห้าชีวิตในรถหนึ่งคัน....ช่วงนั้นท่านประธานชอบขับรถซิ่งครับ..ใช้รถกะบะมิตซูบิชิ แอล 200 เครื่อง 2500 ซีซี..แต่ไปโมใส่เทอรโบบู็ทราว 30 ปอนด์..วิ่งตีนปลายกดได้ราวๆ 230 กิโลเมตร/ชั่วโมง..แต่เราคงไม่ได้ไปด้วยความเร็วขนาดนั้นหรอก..แม้ตอนนั้นยังไม่มีการจับความเร็วบนถนนสายเอเซียก็เถอะ..เพราะถ้าขืนกดคันเร่งจนมิดยาวๆเดี๋ยวฝาสูบกระเด็นออกมาจากเครื่องครับ..ฮ่าๆๆ..เรื่องมันเนิ่นนานจนผมจำไม่ได้แล้วว่าเราออกจากบ้านกันกี่โมง..แต่ที่เห็นหลักฐานจากรูปใบแรกที่ถ่ายที่เขื่อนภูมิพลนั้นทำให้คาดว่าน่าจะออกจากบ้านราวตีห้า..(คือมันเป็นยุคกล้องฟลิ์มครับ..เลยไม่มีบันทึกวันเวลามาให้)ตัวผมเองที่เห็นจากรูปนั่นตอนนั้นอวบระยะสุดท้ายครับ...กลมไปทั้งตัว..อิๆๆ..ส่วนอุปกรณ์แอคเซสเซอรี่ที่เห็นนั่นคือโทรศัพท์มือถือยี่ห้อ"มูราตะ"ของญี่ปุ่นอยู่ที่กระเป๋าเสื้อกั๊กด้านขวา(ตอนนั้นซื้อใช้ในราคาสามหมื่นห้าพันบาท)ส่วนกระเป๋าซ้ายคือวิทยุรับ-ส่ง(VRA)ยี่ห้อเคนวูด รุ่นทีเอช 28 อี..และเสาสไลด์ขนาดสิบท่อนของลาเซ้นท์คูลร์อด(ผมสอบพนักงานวิทยุเมื่อปี 2537 และได้คอลซายน์ E21RTS ที่ใช้เป็นชื่อล็อคอินนี่แหละ)ในกระเป๋ากล้องก็มี นิคค่อน รุ่นเอฟอีทู..และเลนส์ 35-105//100-300//100 มาโคร//และ 24 มิลอย่างละตัว..กับฟลิ์มสไลด์ยี่ห้อโกดัก เอ็กตร้าโครม 64 สามสี่ม้วน(ม้วนนึงถ่ายได้ 36 ใบ..ยุคนั้นถ่ายแค่ราวร้อยห้าสิบใบก็ถือว่าเยอะแล้วครับ..ไม่เหมือนตอนนี้ที่ไปทริปนึงส่วนใหญ่ไม่น้อยกว่าสาม-สี่พันใบ..อิๆๆ)..แน่นอนว่าถ้ามีผมอยู่ในรูปก็คือไม่เฮียหกก็ท่านประธานเป็นคนถ่ายให้ครับ..]

..คงต้องอารัมภบทกันยาวเลยครับ..เพราะนี่มันเป็นเรื่องที่ผ่านมาเนิ่นนาน..ย้อนเวลากลับไป 25 ปีที่แล้ว..
23 ตุลาคมตอนนั้นมันก็เหมือนกับตอนนี้นี่แหละ..คือเป็นวันปิยะมหาราช..แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญครับ..
สาระของเรื่องนี้คือในวันรุ่งขึ้น 24 ตุลาคม พศ.2538 นั้น..มันจะเกิดสุริยคราสแบบเต็มดวงขึ้นในประเทศไทย..ซึ่งนานปีมากๆจึงจะมีสักครั้งหนึ่ง..แต่ถ้าอยู่ที่กรุงเทพจะเห็นการเกิดคราสไม่ครบทั้งดวง..
..ท่านประธานและผมซึ่งช่วงนั้นยังเป็นวัยรุ่นกันอยู่(ผมอายุ 34..ส่วนท่านประธานอายุ 36)..ก็เลยชวนกันว่าน่าจะไปชมปรากฎการณ์นี้สักครั้งหนึ่งในชีวิต..
เพราะถ้าพลาดรอบนี้ต้องรออีก 75 ปีถึงจะมีครั้งต่อไป(หมายถึงเฉพาะที่เกิดแบบเต็มดวงในประเทศไทยนะครับ..ประเทศอื่นๆอาจมีก่อนหน้านี้ได้)..แต่เราคงรอรอบหน้าไม่ไหวแล้วเพราะอายุจะปาเข้าไปราว 110 ปี..อิๆๆ
เมื่อคิดได้ดังนั้นเราจึงชวนมิสเตอร์เซ็กซ์  เอ๊ยยย ซิกซ์(Mr.6)..เพื่อนเก่าที่ยังไม่แก่ร่วมทางไปด้วยอีกคน..โดยมีลูกสาวของท่านประธานและของผมรวมเป็นห้าชีวิตในรถหนึ่งคัน..
..ช่วงนั้นท่านประธานชอบขับรถซิ่งครับ..ใช้รถกะบะมิตซูบิชิ  แอล 200  เครื่อง 2500 ซีซี..แต่ไปโมใส่เทอรโบบู็ทราว 30 ปอนด์..วิ่งตีนปลายกดได้ราวๆ 230 กิโลเมตร/ชั่วโมง..
แต่เราคงไม่ได้ไปด้วยความเร็วขนาดนั้นหรอก..แม้ตอนนั้นยังไม่มีการจับความเร็วบนถนนสายเอเซียก็เถอะ..เพราะถ้าขืนกดคันเร่งจนมิดยาวๆเดี๋ยวฝาสูบกระเด็นออกมาจากเครื่องครับ..ฮ่าๆๆ
..เรื่องมันเนิ่นนานจนผมจำไม่ได้แล้วว่าเราออกจากบ้านกันกี่โมง..แต่ที่เห็นหลักฐานจากรูปใบแรกที่ถ่ายที่เขื่อนภูมิพลนั้นทำให้คาดว่าน่าจะออกจากบ้านราวตีห้า..(คือมันเป็นยุคกล้องฟลิ์มครับ..เลยไม่มีบันทึกวันเวลามาให้)
ตัวผมเองที่เห็นจากรูปนั่นตอนนั้นอวบระยะสุดท้ายครับ...กลมไปทั้งตัว..อิๆๆ..ส่วนอุปกรณ์แอคเซสเซอรี่ที่เห็นนั่นคือโทรศัพท์มือถือยี่ห้อ"มูราตะ"ของญี่ปุ่นอยู่ที่กระเป๋าเสื้อกั๊กด้านขวา(ตอนนั้นซื้อใช้ในราคาสามหมื่นห้าพันบาท)
ส่วนกระเป๋าซ้ายคือวิทยุรับ-ส่ง(VRA)ยี่ห้อเคนวูด  รุ่นทีเอช 28 อี..และเสาสไลด์ขนาดสิบท่อนของลาเซ้นท์คูลร์อด(ผมสอบพนักงานวิทยุเมื่อปี 2537 และได้คอลซายน์ E21RTS ที่ใช้เป็นชื่อล็อคอินนี่แหละ)
ในกระเป๋ากล้องก็มี นิคค่อน รุ่นเอฟอีทู..และเลนส์ 35-105//100-300//100 มาโคร//และ 24 มิลอย่างละตัว..กับฟลิ์มสไลด์ยี่ห้อโกดัก  เอ็กตร้าโครม 64 สามสี่ม้วน(ม้วนนึงถ่ายได้ 36 ใบ..ยุคนั้นถ่ายแค่ราวร้อยห้าสิบใบก็ถือว่าเยอะแล้วครับ..ไม่เหมือนตอนนี้ที่ไปทริปนึงส่วนใหญ่ไม่น้อยกว่าสาม-สี่พันใบ..อิๆๆ)
..แน่นอนว่าถ้ามีผมอยู่ในรูปก็คือไม่เฮียหกก็ท่านประธานเป็นคนถ่ายให้ครับ..

[..ออกจากเขื่อนภูมิพลแล้วเราเดินทางต่อเพื่อเข้าไปยังแม่สอดครับ..เพราะสุริยคราสจะพาดผ่านประเทศไทยที่นี่เป็นแห่งแรก..โดยไล่แนวมาจากเมืองเมียวดีของพม่า..เมื่อแยกออกจากสายเอเซียเข้าสู่เส้นแม่สอด..วิ่งมาไม่ไกลนักเราก็ถึง"ศาลพะวอ"นี่ครับ..จึงลงไปเก็บภาพและชิ้งฉ่อง..และมันมีสิ่งที่ทำให้ผมจำขึ้นใจมาจนวันนี้..คือช่วงนั้นศาลกำลังก่อสร้างยังไม่เสร็จ..ส่วนโถฉี่ชายนั้นเป็นแบบรางยาวที่แยกเป็นช่องๆ..ไอ้ที่ฉี่แบบนี้มันต้องกดน้ำเพื่อไล่ฉี่ไปลงท่อส้วม..แต่มันยังก่อสร้างไม่เสร็จเลยไม่มีน้ำให้กด..แถมคนผ่านทางมาใช้บริการกันเยอะ..หมักหมมจนเหม็นเกินที่จะบรรยาย..เล่นเอาผมแทบสลบอยู่ตรงนั้น..]

..ออกจากเขื่อนภูมิพลแล้วเราเดินทางต่อเพื่อเข้าไปยังแม่สอดครับ..เพราะสุริยคราสจะพาดผ่านประเทศไทยที่นี่เป็นแห่งแรก..โดยไล่แนวมาจากเมืองเมียวดีของพม่า..
เมื่อแยกออกจากสายเอเซียเข้าสู่เส้นแม่สอด..วิ่งมาไม่ไกลนักเราก็ถึง"ศาลพะวอ"นี่ครับ..จึงลงไปเก็บภาพและชิ้งฉ่อง..
และมันมีสิ่งที่ทำให้ผมจำขึ้นใจมาจนวันนี้..คือช่วงนั้นศาลกำลังก่อสร้างยังไม่เสร็จ..ส่วนโถฉี่ชายนั้นเป็นแบบรางยาวที่แยกเป็นช่องๆ..
ไอ้ที่ฉี่แบบนี้มันต้องกดน้ำเพื่อไล่ฉี่ไปลงท่อส้วม..แต่มันยังก่อสร้างไม่เสร็จเลยไม่มีน้ำให้กด..แถมคนผ่านทางมาใช้บริการกันเยอะ..หมักหมมจนเหม็นเกินที่จะบรรยาย..เล่นเอาผมแทบสลบอยู่ตรงนั้น..

[..พอรอดชีวิตมาได้คณะเราก็เดินทางต่อไปที่ตลาดริมเมยแม่สอด..ซึ่งสมัยนั้นยังเป็นเสาไม้หลังคามุงจากกันอยู่ครับ..สินค้าเลื่องชื่อที่นี่ก็คือพวกเพชรพลอยและงานเฟอร์นิเจอร์ไม้สักจากฝั่งพม่า..คณะเราก็ไปเดินชมกัน..ปรากฏว่าผมเจอเพชรเม็ดงามที่นี่ครับ..ทีแรกยังเข้าใจว่าเป็นเพชรพม่า..แต่ปรากฏว่าไม่ใช่..เป็นเพชรจากจันทบุรีบ้านเรานี่เอง..น้องเค้ามาเปิดร้านค้าขายพลอยกับแม่ที่นี่..วิ่งขึ้นๆล่องๆระหว่างที่นี่กับเมืองจันท์..หน้าหวานจับใจจนถ้าผมยังโสดคงไม่ปล่อยเพชรเม็ดนี้ให้หลุดมือไปหรอก..สนทนาพาทีด้วยอัธยาศรัยไมตรีอันดียิ่ง...แล้วผมก็ขอน้องเค้ามาถ่ายภาพเพื่อเป็นที่ระลึกตรงถนนหน้าตลาดนี่แหละ....ตอนถ่ายนั้นจำได้ว่าน้องเค้าบอกส่งรูปให้ด้วยนะ...ผมก็รับปากรับคำเป็นอันดี..แต่กลับมาบ้านแล้วถึงนึกได้ว่านี่มันเป็นฟลิ์มสไลด์นี่หว่า..แถมยุคนั้นยังไม่มีการอัดรูปจากฟลิ์มสไลด์ครับ..แล้วก็ปล่อยผ่านกาลเวลามา 25 ปี..จนฟลิ์มนี่ขึ้นราเป็นรอยด่างดำยับเยินเลย..ทั้งๆที่เก็บอยู่ในอัลบัมอย่างดี(ขนาดภาพที่เก็บรักษาไว้ในเม้าส์กระจกก็ไม่เหลือเหมือนกัน..เพราะเนื้อฟลิ์มมันหมดอายุครับ)ภาพที่ท่านเห็นอยู่นี้ผมต้องใช้สารพัดวิชามารทำให้มันดูดีขึ้นบ้าง..ไม่งั้นมันไม่น่าดูปู๊ห่าวคั่น....อ้อ..น้องเค้าชื่อ"หนึ่งฤทัย หมื่นพินิจ"ครับ..หากใครรู้จักช่วยแทกรูปให้น้องเค้าหน่อยจะขอบคุณมากๆ..เพราะนี่เป็นสัญญาใจที่ผมยังค้างคาอยู่..]

..พอรอดชีวิตมาได้คณะเราก็เดินทางต่อไปที่ตลาดริมเมยแม่สอด..ซึ่งสมัยนั้นยังเป็นเสาไม้หลังคามุงจากกันอยู่ครับ..
สินค้าเลื่องชื่อที่นี่ก็คือพวกเพชรพลอยและงานเฟอร์นิเจอร์ไม้สักจากฝั่งพม่า..คณะเราก็ไปเดินชมกัน..
ปรากฏว่าผมเจอเพชรเม็ดงามที่นี่ครับ..ทีแรกยังเข้าใจว่าเป็นเพชรพม่า..แต่ปรากฏว่าไม่ใช่..เป็นเพชรจากจันทบุรีบ้านเรานี่เอง..
น้องเค้ามาเปิดร้านค้าขายพลอยกับแม่ที่นี่..วิ่งขึ้นๆล่องๆระหว่างที่นี่กับเมืองจันท์..หน้าหวานจับใจจนถ้าผมยังโสดคงไม่ปล่อยเพชรเม็ดนี้ให้หลุดมือไปหรอก..
สนทนาพาทีด้วยอัธยาศรัยไมตรีอันดียิ่ง...แล้วผมก็ขอน้องเค้ามาถ่ายภาพเพื่อเป็นที่ระลึกตรงถนนหน้าตลาดนี่แหละ..
..ตอนถ่ายนั้นจำได้ว่าน้องเค้าบอกส่งรูปให้ด้วยนะ...ผมก็รับปากรับคำเป็นอันดี..แต่กลับมาบ้านแล้วถึงนึกได้ว่านี่มันเป็นฟลิ์มสไลด์นี่หว่า..แถมยุคนั้นยังไม่มีการอัดรูปจากฟลิ์มสไลด์ครับ..
แล้วก็ปล่อยผ่านกาลเวลามา 25 ปี..จนฟลิ์มนี่ขึ้นราเป็นรอยด่างดำยับเยินเลย..ทั้งๆที่เก็บอยู่ในอัลบัมอย่างดี(ขนาดภาพที่เก็บรักษาไว้ในเม้าส์กระจกก็ไม่เหลือเหมือนกัน..เพราะเนื้อฟลิ์มมันหมดอายุครับ)
ภาพที่ท่านเห็นอยู่นี้ผมต้องใช้สารพัดวิชามารทำให้มันดูดีขึ้นบ้าง..ไม่งั้นมันไม่น่าดูปู๊ห่าวคั่น..
..อ้อ..น้องเค้าชื่อ"หนึ่งฤทัย  หมื่นพินิจ"ครับ..หากใครรู้จักช่วยแทกรูปให้น้องเค้าหน่อยจะขอบคุณมากๆ..เพราะนี่เป็นสัญญาใจที่ผมยังค้างคาอยู่..

[..ออกจากตลาดริมเมยท่านประธานพาคณะเราเข้ามาที่นี่ครับ..น้ำตกเจดีย์โค๊ะ(เพี้ยนมาจาก"จีเรโค๊ะ"ในภาษากระเหรี่ยง)..แต่ปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ"น้ำตกธารารักษ์"+น้ำตกผาชัน"..ช่างมีหลายชื่อแท้..]

..ออกจากตลาดริมเมยท่านประธานพาคณะเราเข้ามาที่นี่ครับ..
น้ำตกเจดีย์โค๊ะ(เพี้ยนมาจาก"จีเรโค๊ะ"ในภาษากระเหรี่ยง)..แต่ปัจจุบันรู้จักกันในชื่อ"น้ำตกธารารักษ์"+น้ำตกผาชัน"..ช่างมีหลายชื่อแท้..

[..ใบนี้เป็นภาพประวัติศาสตร์ที่เชื่อว่าท่านประธานต้องจำได้..ท่านประธานเล่นน้ำกับลูกหลานตรงนี้..แล้วหลังจากรูปใบนี้ไม่กี่นาทีก็เอากล้องมาเพื่อจะเปลี่ยนเป็นเลนส์มุมกว้างเพื่อถ่ายน้ำตก..พอถอดเลนส์ออกจากกล้อง..มือซ้ายจับเลนส์ไว้แต่พอมือขวาปล่อยกล้อง..ปรากฏว่ากล้องหล่นกระแทกโขดหินที่น้ำรินไหลอยู่นั่น..นิคโคแมท อีแอล ตัวท็อปลงไปนอนแอ้งแม้งกับสายน้ำ..เพราะท่านประธานคิดว่าเอาสายกล้องคล้องคอไว้แล้ว..แต่ความจริงมันคล้องอยู่กับอากาศ..เหอๆๆ..ทริปนี้ท่านประธานเลยไม่มีรูปกลับมาเลยครับ..]

..ใบนี้เป็นภาพประวัติศาสตร์ที่เชื่อว่าท่านประธานต้องจำได้..
ท่านประธานเล่นน้ำกับลูกหลานตรงนี้..แล้วหลังจากรูปใบนี้ไม่กี่นาทีก็เอากล้องมาเพื่อจะเปลี่ยนเป็นเลนส์มุมกว้างเพื่อถ่ายน้ำตก..
พอถอดเลนส์ออกจากกล้อง..มือซ้ายจับเลนส์ไว้แต่พอมือขวาปล่อยกล้อง..ปรากฏว่ากล้องหล่นกระแทกโขดหินที่น้ำรินไหลอยู่นั่น..
นิคโคแมท อีแอล  ตัวท็อปลงไปนอนแอ้งแม้งกับสายน้ำ..เพราะท่านประธานคิดว่าเอาสายกล้องคล้องคอไว้แล้ว..แต่ความจริงมันคล้องอยู่กับอากาศ..เหอๆๆ
..ทริปนี้ท่านประธานเลยไม่มีรูปกลับมาเลยครับ..

[..น้ำตกเจดีย์โค๊ะนี้เมื่อจอดรถแล้วต้องเดินขึ้นเขาช่วงสั้นๆ..แต่มันชันมาก..จึงมีอีกชื่อว่าน้ำตกผาชันนั่นแหละ..เป็นน้ำตกเล็กๆที่กระเซ็นไหลจากสายธารด้านบนลงสู่บึงน้ำที่รองรับอยู่ด้านล่างสุดที่อยู่ในระดับพื้นราบ..บนตัวน้ำตกนี้ไม่มีแอ่งน้ำให้ลงเล่นได้ครับ..]

..น้ำตกเจดีย์โค๊ะนี้เมื่อจอดรถแล้วต้องเดินขึ้นเขาช่วงสั้นๆ..แต่มันชันมาก..จึงมีอีกชื่อว่าน้ำตกผาชันนั่นแหละ..
เป็นน้ำตกเล็กๆที่กระเซ็นไหลจากสายธารด้านบนลงสู่บึงน้ำที่รองรับอยู่ด้านล่างสุดที่อยู่ในระดับพื้นราบ..บนตัวน้ำตกนี้ไม่มีแอ่งน้ำให้ลงเล่นได้ครับ..

[..เมื่อ 25 ปีที่แล้วนั้น..คณะเราเข้าไปที่นี่โดยไม่มีผู้อื่นเลย..และในวันนั้นไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆในละแวกนี้..แต่วันนี้ผมไปเสริ์ชดูที่กูเกิ้ลแมป..ปรากฏว่าที่นี่มีลานจอดรถ//มีวัด//มีเจดีย์//มีสะพานพาดผ่านกลางบึง//มีบันไดเหล็กให้เดินขึ้นตัวน้ำตก//และมีร้านค้าขายอาหารเครื่องดื่ม..คงกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญของอำเภอพบพระไปแล้วครับ..]

..เมื่อ 25 ปีที่แล้วนั้น..คณะเราเข้าไปที่นี่โดยไม่มีผู้อื่นเลย..
และในวันนั้นไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆในละแวกนี้..แต่วันนี้ผมไปเสริ์ชดูที่กูเกิ้ลแมป..
ปรากฏว่าที่นี่มีลานจอดรถ//มีวัด//มีเจดีย์//มีสะพานพาดผ่านกลางบึง//มีบันไดเหล็กให้เดินขึ้นตัวน้ำตก//และมีร้านค้าขายอาหารเครื่องดื่ม..
คงกลายเป็นแหล่งท่องเที่ยวสำคัญของอำเภอพบพระไปแล้วครับ..

[..คณะเราออกจากเจดีย์โค๊ะพร้อมกับความบอบช้ำของเจ้านิคโคแมท อีแอล..มุ่งหน้ากลับมาหาที่กางเต็นท์นอนที่โรงเรียนวัดในอำเภอพบพระนั่นแหละ..คือต้องเข้าใจว่าในยุคสมัยนั้นโรงแรมรีสร์อทยังแทบจะไม่มีบริการกันเลย..การเดินทางท่องเที่ยวทุกครั้งเราจึงติดเต็นท์ไปด้วยเสมอ..และมันก็เป็นความชอบกับการได้นอนเต็นท์ครับ..แต่ปัจจุบันนี้..ถ้าเป็นไปได้ก็ขอเลือกโรงแรมรีสร์อทดีกว่าครับ..เพราะสังขารมันไม่ค่อยอำนวยที่จะนอนเต็นท์ซะแล้ว....คันนี้แหละ..มิตซูแอล 200 ตัวเก่ง..ที่ออกตัวในช่วงเกียร์หนึ่ง/สอง/สามนั่นท่านจะนั่งหลังติดเบาะโยกตัวไปข้างหน้าไม่ได้เพราะแรงเร่งของมัน..และตีนปลายไปดิ้นๆอยู่ที่ 230 กิโลเมตร/ชั่วโมง....ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..]

..คณะเราออกจากเจดีย์โค๊ะพร้อมกับความบอบช้ำของเจ้านิคโคแมท  อีแอล..มุ่งหน้ากลับมาหาที่กางเต็นท์นอนที่โรงเรียนวัดในอำเภอพบพระนั่นแหละ..
คือต้องเข้าใจว่าในยุคสมัยนั้นโรงแรมรีสร์อทยังแทบจะไม่มีบริการกันเลย..การเดินทางท่องเที่ยวทุกครั้งเราจึงติดเต็นท์ไปด้วยเสมอ..และมันก็เป็นความชอบกับการได้นอนเต็นท์ครับ..
แต่ปัจจุบันนี้..ถ้าเป็นไปได้ก็ขอเลือกโรงแรมรีสร์อทดีกว่าครับ..เพราะสังขารมันไม่ค่อยอำนวยที่จะนอนเต็นท์ซะแล้ว..
..คันนี้แหละ..มิตซูแอล 200 ตัวเก่ง..ที่ออกตัวในช่วงเกียร์หนึ่ง/สอง/สามนั่นท่านจะนั่งหลังติดเบาะโยกตัวไปข้างหน้าไม่ได้เพราะแรงเร่งของมัน..และตีนปลายไปดิ้นๆอยู่ที่ 230 กิโลเมตร/ชั่วโมง..
..ขอบคุณทุกท่านที่เยี่ยมชม+ชี้แนะ...และขอบคุณพื้นที่แห่งนี้ครับ..

940A2727.jpg
ภาพนี้ ใช่น้าหกมั๊ยครับ

[..ถูกต้องครับ..Mr.6 ช่วงนั้นยังหนุ่มฟ้อผอมเพรียวอยู่..อิๆๆ..]

940A2727.jpg
ภาพนี้ ใช่น้าหกมั๊ยครับ

..ถูกต้องครับ..Mr.6  ช่วงนั้นยังหนุ่มฟ้อผอมเพรียวอยู่..อิๆๆ..

ถวิลหาอดีตเลยครับ น้ายอด
เอาลงมาให้ชมบ่อยๆนะครับ

[..คนเฒ่าชอบเล่าเรื่องหลัง..แต่หลายๆเรื่องมันก็เลือนลางจางหายไปซะจนจำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ..แถมภาพแต่ละใบกว่าจะขุดขึ้นมาให้พอดูได้นี่..มันเปลืองทั้งเวลาและสายตาสุดๆครับ..]

ถวิลหาอดีตเลยครับ น้ายอด
เอาลงมาให้ชมบ่อยๆนะครับ

..คนเฒ่าชอบเล่าเรื่องหลัง..แต่หลายๆเรื่องมันก็เลือนลางจางหายไปซะจนจำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ..
แถมภาพแต่ละใบกว่าจะขุดขึ้นมาให้พอดูได้นี่..มันเปลืองทั้งเวลาและสายตาสุดๆครับ..

[..คนเฒ่าชอบเล่าเรื่องหลัง..แต่หลายๆเรื่องมันก็เลือนลางจางหายไปซะจนจำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ..แถมภาพแต่ละใบกว่าจะขุดขึ้นมาให้พอดูได้นี่..มันเปลืองทั้งเวลาและสายตาสุดๆครับ..]

ถวิลหาอดีตเลยครับ น้ายอด
เอาลงมาให้ชมบ่อยๆนะครับ

..คนเฒ่าชอบเล่าเรื่องหลัง..แต่หลายๆเรื่องมันก็เลือนลางจางหายไปซะจนจำรายละเอียดไม่ได้แล้วครับ..
แถมภาพแต่ละใบกว่าจะขุดขึ้นมาให้พอดูได้นี่..มันเปลืองทั้งเวลาและสายตาสุดๆครับ..

เอาน่า.... ว่างๆอยู่มิใช่เร๊อะ  อิๆ