ต่อไป »

Mù Cang Chải,

ระหว่างที่รอคุณเหน่งไปซื้อตั๋วค่าหัวเพื่อรัปทานอาหาร ว่างๆก็เอาซะหน่อย แปลงกายไปเป็นอาแปะขายดอกไม้
แหม.... อาแปะ ยากจน ขนาดหมวกเมิกขาดแล้วนะไม่คิดจะเปลี่ยนหมวกบ้างเหรอ.... ขายได้คืนล่ะกี่ดองจ๊ะ

Mù Cang Chải,

เมื่อเดินเข้ามาด้านใน

และก้อ..... สมกับคำว่า อาหารนานาชาติ เพราะมาอาหารหลากหลายจริงๆ ทั้งญี่ปุ่น จีน ไทย เกาหลัง เอ๊ย... เกาหลี ญวน ลาว ฯลฯ มากมายจนแค่เดินดูจนทั่วก็จะพาลอิ่มกันเลยล่ะครับ

Mù Cang Chải,

ที่ด้านในก็ยังมีเวทีสำหรับวงดนตรีแบบโบราณอีกวงที่คอยขับกล่อมให้แขกที่เข้ามารัปทานอาหารได้อิ่มทั้งปาก ลิ้น ตา และ หู พร้อมกันเลยครับ

Mù Cang Chải,

อาหารทั้ง คาว หวาน ผลไม้ อาหารทะเล มากันครบ มากมายเหลือคณานับ สนนราคาผมถามจากคุณเหน่ง แกบอกว่า เมื่อคิดเป็นเงินไทย ตกหัวล่ะ 400 บาท ไทย

ถามว่าแพงไหม ก็ไม่แพงหรอกครับ เมื่อเทียบกับคุณภาพอาหาร บรรยากาศ และการบริการ

แต่...... อาหารจะเยอะเพียงไหน คนเราก็ทานกันได้แค่ 1 อิ่มเท่านั้นแหละครับ คงไม่สามารถกินเผื่อไปพรุ่งนี้ มะรืนนี้ได้หรอก

ตัวผมเอง ขนาดเมื่อมื้อกลางวัน เล่นแค่ซาลาเปาไปเพียงลูกเดียว มาเจอแบบนี้เข้า เล่นไป 2 จานก็จอดไม่ต้องแจวแล้วครับ (ราคาอาหาร ไม่รวมเครื่องดื่มนะครับ ใครอยากเบียร์ อยากเหล้า หรือน้ำอัดลม มีเด็กเข็นรถมาถึงโต๊ะตลอดเวลา แต่ถ้าน้ำเปล่ามีให้ครับ)

แต่.... ถ้าถามว่า ชื่อร้านอะไร ไปค้นในกูเกิ้ลเอาครับ บอกใบ้แค่ว่า ร้านอยู่ติดริมทะเลสาบในเมืองฮานอยครับ

Mù Cang Chải,

เมื่อคืน ฟาดอาหารกันจนอิ่มแปร้.... ก่อนกลับไปนอนที่โรงแรม
เช้าวันนี้ ผมกับน้าหมูตื่นแต่เช้า หลังจากที่จัดการกับอาหารเช้าในโรงแรมเสร็จ ก็รีบคว้ากล้องออกไป เดินผ่านถนนกลางตลาดที่โรงแรมเราตั้งอยู่ หมายปลายทางอยู่ที่สะพานแดงครับ

Mù Cang Chải,

สะพานแดง เป็นจุดท่องเที่ยวแห่งหนึ่งในเมืองฮานอย เป็นสะพานไม้เล็กๆที่ทาสีแดงเอาไว้สำหรับให้ผู้คนเดินผ่านเข้าไปในเกาะกลางของทะเลสาบที่เป็นลักษณะสวนหย่อมให้ชาวบ้านมาพักผ่อนหย่อนใจ และเป็นที่ออกกำลังกายของประชาชนด้วย (คล้ายๆสวนลุมบ้านเรา)

นอกจากนั้นก็อาจจะมีกิจกรรมอื่นๆอีก ก็แล้วแต่ใครจะเอากิจกรรมอะไรไปทำ ถ้าไม่รบกวนผู้อื่น ก็ว่ากันไป

Mù Cang Chải,

ที่เห็นลิบๆโน่นครับ สะพานแดงในตำนาน

ที่จริง สะพานแดงก็ไม่ได้มีอะไรที่น่าสนใจสักกี่มากน้อยหรอกครับ ใครไปชมแล้วก็รู้สึกงั้นๆแหละ แต่ทำไมเมื่อนักท่องเที่ยวมาฮานอยกันทีไร (โดยเฉพาะคนไทย) จะต้องไปชมให้ได้สักครั้ง

เรื่องของเรื่องก็คือ รับอิทธิพลมาจากละครครับ
เมื่อหลายปีก่อน ที่เมืองไทยเราเคยมีละครเรื่องหนึ่งที่ชื่อว่า "ฮอยอัน ฉันรักเธอ" ใครยังจำได้มั่งหรือเปล่า ละครเป็นเรื่องความรักระหว่างชาย-หญิง ที่เป็นคู่รักข้ามประเทศอะไรทำนองนั้น เรื่องในละครนั้นพูดถึงเมืองฮอยอัน แต่เรื่องจริงของการถ่ายทำนั้น ดันมาถ่ายกันที่สะพานแดง เมืองฮานอย แห่งนี้ล่ะครับ ทีนี้พอละครในเมืองไทยดัง ไกด์เวียตนาม เวลาที่พานักท่องเที่ยวไทยที่มาเที่ยวฮานอย ก็เลยบรรจุสะพานแดงแห่งนี้ลงไว้ในรายการท่องเที่ยวด้วย เลยทำให้นักท่องเที่ยวไทยได้รู้จักสะพานแดงแห่งนี้ไงครับ

Mù Cang Chải,

เมื่อสมัยสัก 1000 ปีก่อน เวียตนามเคยเป็นเมืองขึ้นของประเทศจีนมาก่อน เคยถูกประเทศจีนปกครองมานานนับหลายร้อยปี จึงรับอิทธิพลวัฒนธรรมจากจีนไปไม่น้อย เช่น เคยใช้อักษรจีนเป็นหนังสือเรียนมาก่อน และรับนับถือ ขงจื๊อ ตามอย่างคนจีนด้วย ฉะนั้น เวียตนามจึงยังคงหลงเหลือศาลเจ้าตามแบบอย่างจีนอยู่ไม่น้อย

เกาะกลางน้ำ จึงเป็นที่ตั้งของศาลเจ้าตามลัทธิความเชื่อมาแต่โบราณกาล เทศกาลต่างๆจึงมีชาวบ้านเข้าไปไหว้เจ้าในศาล ซึ่งจะต้องเดินผ่านสะพานไม้นี้เข้าไป ที่จริง สะพานนี้จึงสร้างขึ้นเพื่อให้ผู้คนสัญจรเข้าไปไหว้เจ้า แค่นั้น

Mù Cang Chải,

รอบๆทะเลสาบ เช้าๆอย่างนี้ ก็เป็นที่ออกกำลังกาย การบริหารร่ายกายจึงเป็นอีกกิจกรรมหนึ่งของชาวบ้านที่อยู่ใกล้เคียงที่นี่ บางกลุ่ม บางก๊วน อาจจะมีลำโพงเล็กๆไปเปิดเพลงเพื่อเต้นแอโรบิคบ้างเหมือนกัน แต่.... พวกเค้าก็ไม่ได้บ้าคลั่ง เหมือนคนบางประเทศที่เอาเครื่องไฟไปเปิดกันลั่นทุ่งเป็นงานวัด จนมีคนบางคนบ่นว่ามันรบกวนกันเกินไป

ทุกอย่าง เดินสายกลางกันเถอะครับ เต้นแอโนบิค หากไม่มีเพลงนำ ก็เต้นกันไม่สนุกและคอนโทรลท่าได้ยาก แต่หากเปิดเสียงดังขนาดขี้หูยังเต้นระบำ เดินออกจากลานแอโรบิคที หูอื้อไปสามวันเจ็ดวัน มันก็ดังเกินไปเหมือนกันครับ

Mù Cang Chải,

แต่ถ้าเป็นช่างภาพอย่างพวกผม ไม่ทำเสียงดังเท่าไรนักหรอกครับ การรบกวนทางเสียงจึงไม่ค่อยมีเท่าไรนัก
แต่ไม่รู้เป็นไร หนุ่มสาวที่จับคู่จู๋จี๋ ก็ไม่ค่อยชอบพวกผมเท่าไรเหมือนกัน หาว่าพวกผมไปรบกวนพวกเค้าอยู่เหมือนกัน ฮรี่ๆๆๆ

น้าหมู กำลังส่องสะพานแดงอยู่ จริงจริ๊ง

Mù Cang Chải,

เราสองคนเดินย้อยเส้นทางเมื่อขามาเพื่อกลับโรงแรม เดินผ่านตลาดก็เห็นแม่ค้า นำสิ่งของมาวางขายกันบนริมฟุตบาท ก็คล้ายๆประเทศสาระขันต์บางประเทศแหละครับ

พอสายอีกนิด เราสองคนก็รีบกลับไปอาบน้ำที่ห้อง และเตรียมตัวเช็กเอาท์ออกจากโรงแรม เพราะวันนี้ เรายังมีนัดไปดู "บ้านจักสาน" ของเวียตนาม ก่อนจะกลับเมืองไทยครับ

Mù Cang Chải,

ค่ำคืนนี้ ผมขอฝากลุงแสงไว้สักภาพนะครับ

หลังจากที่เช็กเอาท์ออกจากโรงแรมราว 9.30น. คุณเหน่งก็พาพวกเราห้อแนบไปบ้านจักสาน ในความเข้าใจแรกของผม ผมเข้าใจเอาเองว่า บ้านจักสานที่ว่านั่นคงอยู่ในฮานอย แต่พอวิ่งรถออกไปถึงได้รู้ว่า มันไม่ใช่ซะแล้วล่ะ เพราะรถวิ่งออกไปจากเมืองหลวงเป็นร้อยกิโลเมตรทีเดียว

กว่าที่พวกเราจะมาถึงบ้านของลุงแสงก็ปาเข้าไปใกล้เที่ยงวันเข้าไปแล้ว ลุงแกออกไปยืนคอยรับพวกเราอยู่ที่หน้าปากตรอกเลย ครับ ต้องบอกว่า ตรอก เพราะบ้านแกอยู่ในตรอกเล็กๆที่รถยนต์เข้าไปไม่ได้ รถจึงต้องจอดแอบริมถนนแถวๆนั้น แล้วพวกเราก็ต้องลงจากรถเดินตามแกเข้าบ้านแกไปครับ

...บุฟเฟ่ กินครบทุกอย่างมั๊ยครับท่านประธานฯ...

...บุฟเฟ่ กินครบทุกอย่างมั๊ยครับท่านประธานฯ...

จ๊าก... แค่ 4 บูช ก็จุกแล้วครับ ท่าน

Mù Cang Chải,

วันนี้ จะมาชวนไปเที่ยวบ้านลุงแสงกันต่อครับ
ชุมชนบ้านลุงแสง ก็เห็นมีแต่บ้านลุงแสงหลังเดียวเท่านั้นแหละครับ ที่มีอาชีพทำเครื่องจักสาน บ้านอื่นๆเค้าทำอาชีพอะไรไม่ทราบ แต่ไม่ใช่ทำเครื่องจักสานแน่นอน เพราะหากทำเครื่องจักสานเหมือนกัน ย่อมจะต้องมีเครื่องหมายการค้า นั่นก็คือ เครื่องจักสานที่ทำเสร็จแล้ว แขวนกันเต็มบ้านแบบเดียวกับบ้านลุงแสงนี่แหละครับ

ที่จริงก็เป็นการดีที่ ในชุมชนหนึ่ง จะมีหลากหลายอาชีพที่สามารถพึ่งพาซึ่งกันและกันได้ ไม่ใช่ ทำอาชีพเดียวกันทั้งชุมชน แลัวก็แข่งกันเจ๊ง แข่งกันรวย