ต่อไป »

Mù Cang Chải,

เจ้าตัวนี้ หน้าตาก็บอกยี่ห้อว่ามันมีพิษแน่ๆ แต่แยกแยะไม่ออกว่ามันคืออะไร ต่อ แตน หมาร่า แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่ผึ้งแน่นอนครับ

ลงคลุกเกษรดอกไม้ซะมอมไปทั้งตัวเลย แม่คุณ

Mù Cang Chải,

เจ้าตัวนี้ ผมว่ามันคุ้นๆนะครับ แต่นึกชื่อมันไม่ออกอ่ะ เห็นท่าทางมันแบบนี้ ผมว่ามันน่าจะเชื่อง ที่ไหนได้ พอเข้าใกล้หน่อย มันขยับปีกหวืดเดียวหายวับไปกับตาเลยครับ ไม่มีโอกาสแก้มือเลย

Mù Cang Chải,

กลับมาที่เจ้าผีเสื้อพื้นๆ แต่ท่าเกาะของมันเข้าท่าดีครับ เลยอดสอยมาไม่ได้ แต่เจ้ากรรมแท้ๆ ที่ขณะลั่นชัตเตอร์ ลมดันแรงพัดเอาใบหญ้ามาบังมันซะนี่ แล้วตอนที่กดชัตเตอร์ก็ดันไม่ได้สังเกตุอีก เลยได้ของแถมกลับมาด้วยแบบนี้แหละครับ

Mù Cang Chải,

มาถึงเจ้าตัวสุดท้าย ผมว่ามันดูคุ้นๆตาที่สุดตัวหนึ่ง แต่นึกชื่อมันไม่ออกอีกเหมือนกัน รู้แต่ว่ามันน่าจะเป็นผีเสื้อที่ออกหากินในเวลากลางคืน ฉะนั้น กลางวันอย่างนี้ มันจึงมีหน้าที่เกาะนอนเงียบๆเท่านั้น ไปไหนไม่เป็น ไม่ว่าผมจะเอาเลนส์ไปจ่อมันแค่ไหน มันก็ไม่หนีไปไหน ถ่ายจนเหนื่อย เลยหันไปตะโกนบอกน้าหมูให้เข้าไปดู เผื่อแกจะสนใจมันมั่ง น้าหมูเข้าไปกดมาแค่ใบ สองใบ ก็บอกพอแล้ว ฮ่าๆๆๆ

Mù Cang Chải,

ห่างหายไปหลายวัน เพราะติดภาระกิจหลายเรื่องครับ
วันนี้ มาต่อกันอีกนิด

วันนั้น หลังจากที่ผมไปไล่ปล้ำอยู่กับบรรดาผีๆที่หลังบ้านพักจนเที่ยง จึงออกไปร่วมกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนๆ และเนื่องจากวันนี้คุณเหน่งปล่อยฟรี ใครจะไปไหนก็ไปกันเองได้เลย ฉะนั้นพอตกบ่าย มิสเตอร์เดวิทก็มาชวนผมว่าจะตามเขาไปไหม ผมถามแกว่าจะไปทางไหน แกตอบชื่อสถานที่มา แต่ผมไม่รู้จักหรอก รู้แต่ว่ามันเป็นเส้นทางใหม่ที่ผมยังไม่เคยไป จึงได้แต่ถามสั้นๆว่า "ทางโหดไหม"

แกหัวเราะอย่างคนเข้าใจ บอกกับผมว่า ไม่โหดเท่าไรหรอก ทางที่จะไปส่วนใหญ่เป็นทางที่เทปูนแล้ว แต่ก็อาจจะมีบางช่วงที่ทางอาจมีเสียบ้างเท่านั้น

เดิม... ผมตั้งใจว่า บ่ายวันนี้ ผมจะกลับไปถ่ายซ่อมที่ลาน ฮ. เพราะวันก่อนผมต้องตาลีตาเหลือกลงมาก่อนอาทิตย์จะอัสดง ผมจึงพลาดแสงเย็น และทางช้างเผือกที่นั่น หลังจากที่ทราบว่า มีเส้นทางขึ้นทางใหม่ที่เทปูนแล้ว จึงขึ้นได้ไม่ยากเย็นนัก การจะกลับไปซ่อมที่นั่นจึงไม่ใช่เรื่องมหาโหดสำหรับผมอีกต่อไป

แต่ครั้นพอมิสเตอร์เดวิทมาชวนไปสถานที่แห่งใหม่เช่นนี้ มันจึงเกิดสองจิตสองใจขึ้น เพราะเรายังไม่เคยเห็นสถานที่แห่งใหม่ที่ว่านั่น จึงยังไม่รู้ว่ามันจะงดงามปานใด หากไม่ตามแกไปก็น่าเสียดายหากมันจะงดงามยิ่งกว่าที่ใดๆที่เราไปมาแล้ว โดยเฉพาะ ลาน ฮ. ที่กะว่าจะไปซ่อมนั่น เพราะถึงอย่างไร เราก็ไปชมมาแล้ว หลังจากที่คิดอยู่หลายตลบ สุดท้ายก็ไปชวนน้าหมูว่าจะไปลาน ฮ. หรือจะตามมิสเตอร์เดวิทไปดี ซึ่งน้าหมูก็ไม่ได้ติดใจอะไรที่ลาน ฮ. แล้ว แกจึงบอกว่าตามมิสเตอร์เดวิทไปดีกว่า

พวกเราทั้ง 3 คันก็เลยขี่ตามๆกันไปโดยมีมิสเตอร์เดวินเป็นผู้นำทาง เราขี่รถไปตามเส้นทางที่เมื่อวันก่อน ผมกับน้าหมูขี่สำรวจมารอบหนึ่งแล้ว จนถึงตลาดเล็กๆแห่งหนึ่งที่วันก่อนเรามาจนถึงที่นี่ แล้วก็กลับ แต่วันนี้ มิสเตอร์เดวิทแกพาเลี้ยวซ้ายแยกออกจากถนนใหญ่ตรงตลาดนั่นเอง เราผ่านเส้นทางที่เกิดความเสียหายมากพอสมควร จนข้ามสะพานเล็กๆแห่งหนึ่ง พ้นจากสะพาน ทางก็ลาดชันขึ้นเขาอย่างน่ากลัว ดีที่เป็นทางเทปูนแล้ว จึงไม่ค่อยเป็นปัญหามากนัก แล้วเราก็มาหยุดลงตรงนี้เป็นจุดแรก

Mù Cang Chải,

อีกมุมหนึ่ง ไกลๆออกไป พวกเราเห็นนางหนึ่ง ดูเหมือนเธอกำลังเดินสำรวจรวงข้าวในนาของเธอ ด้วยความที่เห็นไกลออกไปเป็นร้อยเมตร เราจึงเห็นเธอไม่ถนัดนัก แต่พวกเราก็พร้อมใจกันกวาดกล้องเข้าหาเธอ แต่ถ่ายมาแล้วก็เห็นเธอเพียงจุดเล็กๆเท่านั้น แทบจะมองไม่เห็นในภาพเสียด้วยซ้ำ

พวกเราจึงแอบภาวนาในใจ ขอให้ช่วยดลบันดาลให้เธอเดินสำรวจมาใกล้ๆทางนี้บ้าง และแล้ว ปาฏิหารก็มีจริงๆ เธอเริ่มเดินวนใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา

น่าเสียดายอยู่นิดๆว่า บ่ายวันนี้ แดดไม่ค่อยจะดีเท่าไรนัก บนฟ้าครึ้มเมฆฝน แม้ว่าพวกเราจะอยู่ในตำแหน่งที่ดีแล้วก็ตาม แต่แสงไม่มามันก็ลำบากในการที่จะถ่ายภาพให้ได้ดี เอาล่ะ เธอเดินมาแล้ว แสงจะดีจะเลวก็ต้องถ่ายแล้วล่ะครับ

Mù Cang Chải,

พวกเราเก็บภาพตรงจุดแรกอยู่ราวชั่วโมงเห็นจะได้ เมื่อรอแล้วก็รู้สึกว่าแสงคงไม่มีโอกาสที่จะดีขึ้นแล้ว พวกเราก็ขี่รถไต่เขากันต่อไป
จากตรงจุดแรกที่เราจอด สูงขึ้นมาอีราว 1 กิโลเมตร เราก็เจอกับทาง 3 แยก (ถนนตั้งแต่แยกมาจากตลาด ถนนสายนี้ค่อนข้างใหญ่กว่าที่อื่นๆ ขนาดรถปิคอัฟวิ่งสวนกันได้แบบเบียดๆ) และมีหมู่บ้านค่อนข้างใหญ่ที่เดียวตั้งอยู่ ตรงนี้ ผมเห็นมีนักท่องเที่ยวต่างชาติเดินกันอยู่หลายคนเหมือนกัน ที่เห็นเป็นนักท่องเที่ยวเพราะพวกเค้าหัวแดง หากเป็นนักท่องเที่ยวจีนหรือคนเอเซียก็คงจะดูยาก แต่จีนคงไม่มา เพราะบ้านเค้าก็มีนาขั้นบันไดที่โด่งดังสุดๆเหมือนกัน นั่นก็คือ หยวนหยางนั่นเอง

ตรงสามแยกที่ว่านั่น พวกเราเลือกเลี้ยวขวา จากนั้นก็ไต่เขาสูงชันกันต่อไป ถนนที่แยกขึ้นมาจะเล็กลง แค่เพียงให้รถมอไซค์วิ่งสวนกันได้แบบเบียดๆเท่านั้น บางช่วงมีดินโคลนถล่มใส่ แต่ชาวบ้านก็ยังขี่รถมอไซค์ผ่านกันจนเกิดเป็นร่องลึกลงไปจนถึงชั้นปูนของถนนเดิม และกลางร่องนั่นก็มีน้ำที่เราจะต้องลุยกันข้ามไป และเมื่อผ่านร่องน้ำมาได้ เราก็เจอนาตรงมุมนี้ครับ

ชาวนากำลังเก็บเกี่ยวข้าวในนาของเค้า ที่เห็นนั่นไกลลิบๆเลยนะครับ ผมต้องใช้เลนส์ 100-400mm ดึงเอาครับ 2 ภาพแรก ถ่ายที่ 100mm ส่วนภาพหลัง ถ่ายที่ 170mm ครับ

จะดึงซูมแรงให้เห็นชาวนาใกล้ขึ้น ก็จะเสียบรรยากาศนาที่สวยงามราวจิตกรปั้นแต่งนั่นไป จึงต้องดึงซูมเบาๆแค่นี้แหละครับ แต่พอดึงซูมเบาๆ ชาวนาที่กำลังเก็บเกี่ยวนั่นก็เหลือตัวเท่าลูกมด ไม่เพ่งพิจารณาก็แทบจะไม่เห็นกันทีเดียวครับ

Mù Cang Chải,

เราขับมอไซค์ไต่ความสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ที่ไหนสวยถูกใจก็จอดแวะลงไปเก็บภาพซะทีนึง พวกเราขับมอไซค์ไต่เขาขึ้นมาด้วยความสูงเท่าไรไม่รู้ (เพราะไม่ได้เอาเครื่องวัดความสูงไป) แต่ยิ่งสูงก็ดูเหมือนว่า เราจะยิ่งเจอเข้ากับทิวทัศน์ที่สวยงามราวกับสรวงสวรรค์ก็ไม่ปานทีเดียว หรือว่า....เราอยู่สูงจนใกล้ชิดขอบสวรรค์แล้วกระมัง

แต่เห็นสวยๆแบบนี้ ถ้าบอกว่า ให้ผมต้องลงไปในหุบเขา ผมก็คงตาเหลือกอีกแหละครับ เค้าว่า ที่บนนี้ มีบางปี มีหิมะมาเยือนบ้างเหมือนกัน ไอ้หนาวนะหนาวแน่นอนครับ ใครอยากดูเหมยขาบ มาที่นี่ต้นเดือนมกราคม รับรองไม่มีผิดหวังครับ

Mù Cang Chải,

เย็นแล้ว กลับบ้าน
ที่เห็นในภาพคือชาวนาที่เก็บเกี่ยวข้าวแล้ว ตกเย็นกลับบ้านก็จะแบกข้าวที่ฟาดมาได้กลับบ้านด้วย แต่ผมรู้สึกประหลาดใจที่เห็นฝ่ายหญิงดูเหมือนว่าจะแบกกระสอบข้าวใหญ่กว่าฝ่ายชายซะอีกครับ แถมยังมีตะกร้าอีกใบติดหลังอยู่ ในนั้นไม่ทราบว่ามีอะไร หนักอีกแค่ไหน?

ผมเอง เมื่อถ่ายภาพชุดนี้แล้ว ก็หันหลังลงจากดอยเหมือนกัน เพราะเย็นมากแล้ว และที่สำคัญคือ เมฆามากันเต็มท้องฟ้าเลยครับ ไอ้ที่หวังว่าจะไปถ่ายดาวตอนค่ำๆจึงพังพินาศสิ้น มิสเตอร์เดวิทบอกกับผมสองคนว่า ให้พวกผมกลับไปกันก่อน ส่วนตัวแกจะไปดูนาข้าวอีกดอยหนึ่งก่อน เราเลยแยกทางกันตรงทาง 3 แยก เราสองคนพยายามเร่งเครื่องให้เร็วขึ้นเพื่อหวังว่าจะกลับให้ถึงที่พักก่อนฝน แต่ในที่สุด ผมก็ต้องเอารถหลบฝนก่อนถึงที่พักจนได้ เหตุเพราะดันลงไปถ่ายภาพสายฝนที่กำลังกระหน่ำนาข้าว เลยทำให้กลับมาไม่ทันจนได้

...ชุดหลังนี่ มองเห็นทางเดินแคบๆขอบคันนาเลยครับ...

...ชุดหลังนี่ มองเห็นทางเดินแคบๆขอบคันนาเลยครับ...

ครับ น้าชิต
ถ้าใครไม่เคยเดิน หรือไม่คุ้นเคย หรือเดินไม่ระมัดระวัง บอกเลยครับ เดินตกคันนาแน่นอนครับ

เวลาที่ผมลงไปเดินที่คันนา  ผมต้องหาไม่เท้าช่วยพยุงตัวครับ  ไม่งั้นได้พังนาเค้าแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ

Mù Cang Chải,

เมื่อวาน.....
หลังจากที่หลบฝนไปสักพัก เห็นท่าทีว่าฝนคงจะหยุดยากซะแล้ว เลยต้องล้วงเอาเสื้อกันฝนมาใส่ แล้วก็ลุยฝนกลับที่พัก เปิดห้องเข้าไปก็เจอน้าหมูแกมาถึงก่อนแล้ว

คืนนั้นราว 2 ทุ่มกว่าๆ กลุ่มเรานัดกันเอารถมอไซค์ไปคืนร้านที่เราเช่ามา เพราะว่าพรุ่งนี้พวกเราจะออกเดินทางจากมู่กางจ๋าย ไปซาปา วันนี้จึงต้องเคลียร์คืนรถให้เรียบร้อยก่อนไป และทุกคนก็ได้ลุ้นกันตอนคืนรถว่า เจ้าของร้านเช่าแกจะกล่าวหารถคันไหนมีชิ้นส่วนที่เสียหายหรือหลุดหายไปหรือไม่ เพราะหากรถคันของใครมีชิ้นส่วนที่เสียหาย สูญหาย ก็ต้องโดนปรับเงินเพิ่ม แต่โชคดีที่กลุ่มเราทั้งหมดขับรถกันดีจริงๆที่ไม่มีรอยเสียหายกันเลย แหะๆๆ ที่จริงก็มีบ้างเหมือนกัน แต่เรามาคืนกันมืดๆ แสงไฟไม่สว่าง และมาพร้อมๆกันหลายๆคันอย่างนี้ แกคงตรวจไม่ถ้วนถี่นัก พวกเราเลยรอดตัวไปครับ

เช้าวันต่อมา เรานัดออกเดินทางกันตอนตี 5 ฟ้ายังไม่ทันจะสว่างดีนัก คุณเหน่งพาพวกเรามาแวะชมวิวตรงนี้ แต่ด้วยความที่เมื่อวาน ฝนตกหนัก เช้านี้หมอกเลยลงจัดมาก มองไปทางไหนก็ขาว มัว ไปหมด ทำให้เก็บภาพได้ยาก แต่ก็ได้อีกบรรยากาศหนึ่งครับ

Mù Cang Chải,

เมื่อเก็บภสพวิวนาขั้นบันไดยาก พวกเราก็เดินไปตามทางลาดชันลงต่ำไปเรื่อยๆ แล้วก็มาสะดุดกับบ้านหลังหนึ่ง ที่คุณแม่บ้านกำลังอุ้มลูกน้อยออกมารับลม รับแดดตอนเช้าๆ และให้บังเอิญที่แสงแดดเริ่มทอแสงลอดม่านหมอกมาจางๆ ทำให้เกิดมิติแสงสวยงาม น่าเสียดายที่ฉากหลังยังเป็นม่านหมอกที่ขาวเว่อร์ ไม่เช่นนั้นคงจะงามกว่านี้อีกครับ

Mù Cang Chải,

เมื่อถ่ายภาพเธอและครอบครัวแล้วก็อดมองรอดประตูเข้าไปในบ้านเธอไม่ได้ และก็ไปเห็นในบ้านที่มีเตาหุงหาที่ยังมีควันกรุ่นๆอยู่ คุณเหน่งจึงขอให้เธอเดินเข้าบ้านมาเป็นแบบให้พวกเราถ่ายอีกรอบ ซึ่งเธอก็เต็มใจมาแสดงแบบให้โดยไม่เกี่ยงงอนใดๆ

แหม.... เสียดาย ที่พูดกันไม่ค่อยรู้เรื่องต้องภาษามือตลอด ไม่เช่นนั้นคงได้ขออีมง อีแมว เพื่อจะได้ส่งภาพเธอกับไปให้บ้างหรอกครับ แต่นี่จนใจจริงๆ ที่ไม่รู้ว่าจะสื่อสารกันอย่างไร

แต่.... ดูจากที่เธออุ้มคน และจูงอีก 2 คน แบบนี้ แสดงว่า คุณแฟนของเธอต้องเป็นคนขยันแน่ๆครับ ฮิๆๆๆ

Mù Cang Chải,

ชุดการแต่งกายของหญิงชาวเขาที่จะออกไปนาในตอนเช้าๆ มีลูกก็สะพายหลังไป ไม่มีลูกก็สะพายตะกร้าไป ที่ใส่อยู่ในตะกร้านั่น น่าจะเป็น เถามันเทศ คงจะอาไปปลูกในไร่มั้ง